5/ 5

<h2><strong>Granaatappel Zaden (Punica granatum)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;" class=""><strong>Prijs per verpakking van 50 zaden.</strong></span></h2> <p>De<span> </span><b>granaatappel</b><span> </span>(<i>Punica granatum</i>) is zowel de één tot zes meter hoge<span> </span>struik<span> </span>met lange, doornige takken, als de<span> </span>vrucht<span> </span>van deze struik. De plant behoort tot de<span> </span>kattenstaartfamilie<span> </span>(<i>Lythraceae</i>) dan wel de familie<span> </span><i>Punicaceae</i><span> </span>(orde is in revisie).</p> <p>De struik kan in<span> </span>droge tijden, zoals in de winter, zijn<span> </span>bladeren<span> </span>verliezen. De kortgesteelde, glanzende, groene tegenoverstaande bladen groeien dicht op elkaar. De bladen zijn ovaal en toegespitst met een gave rand. Ze zijn 0,5-2,5 x 1-10 cm groot.</p> <p>De oranjerode<span> </span>bloemen<span> </span>vormen zich aan de toppen van de scheut of aan korte zijscheuten in groepen van een tot vijf. Granaatappel is zelfbestuivend. In warme zomers kan de struik<span> </span>vrucht<span> </span>te gaan dragen. De vrucht van de granaatappel is rond en 8 à 12 cm groot. De vrucht is heel sappig en bevat grote cellen zoals een<span> </span>citrusvrucht, maar in elke cel zit een pitje van ongeveer 3 mm groot. Om de pitjes zit een soort gelei, zoals om de pitjes van een tomaat. Bovendien bevat de vrucht veel vellen. De vellen smaken niet lekker. Bij rijpe vruchten is het vruchtvlees donkerrood. De schil is erg stevig en leerachtig.</p> <p>Op meerdere Griekse eilanden komen ondersoorten voor die redelijk vorstbestendig zijn. Deze groeien voornamelijk in de bergen, en worden in Nederland aangeboden. De winterhardheid van deze struik of boom is tot -15 graden Celsius. Oudere bomen zijn het sterkst.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Herkomst">Herkomst</span></h2> <p>Granaatappels waren oorspronkelijk afkomstig uit<span> </span>Perzië (tegenwoordig: Iran)<span> </span>en worden al eeuwenlang gekweekt rond de Middellandse Zee, het<span> </span>Midden-Oosten,<span> </span>Afghanistan,<span> </span>India<span> </span>en de<span> </span>Kaukasus. De geslachtsnaam van de struik,<span> </span><i>Punica</i>, is een herinnering aan de<span> </span>Feniciërs, die de teelt hebben verspreid, deels om religieuze redenen. Het<span> </span><i>granatum</i><span> </span>komt van het<span> </span>Latijnse<span> </span>woord voor korrel,<span> </span><i>granum</i>. De edelsteen<span> </span>granaat<span> </span>is waarschijnlijk naar de granaatappel genoemd, niet alleen vanwege de kleur, maar ook vanwege de vorm van de cellen, die wel wat op edelsteentjes lijken.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Gebruik">Gebruik</span></h2> <p>De vrucht van de granaatappel kan uitgeperst worden, waarbij veel vruchtvlees verloren gaat. Het sap van de granaatappel vormde oorspronkelijk de basis voor<span> </span>grenadine. Grenadine is lange tijd de algemene benaming voor allerlei<span> </span>siropen<span> </span>geweest, zoals<span> </span>limonadesiroop<span> </span>dat nu is. Het is tegenwoordig een soort limonadesiroop die wordt gebruikt in cocktails, zoals in<span> </span>tequila sunrise, en grenadine wordt niet meer gemaakt van granaatappelsap, maar is het een mengsel van andere vruchtensappen.</p> <p>Diverse granaatappeldranken zijn in Nederland verkrijgbaar.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Mythologie_en_religie">Mythologie en religie</span></h2> <p>Granaatappels staan symbool voor vruchtbaarheid vanwege hun vele zaden, maar ook voor de dood vanwege de rode kleur van het binnenste van de vrucht.</p> <p>De Griekse godin<span> </span>Persephone<span> </span>werd gedwongen elk half jaar naar de<span> </span>Hades<span> </span>terug te keren omdat ze zes granaatappelzaden had gegeten.</p> <p>In de Bijbel (Tenach<span> </span>of<span> </span>Oude Testament) wordt de granaatappel vaak genoemd. In het<span> </span>Hooglied<span> </span>worden bijvoorbeeld de wangen van de vrouw vergeleken met een granaatappel.</p> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="Granaatappel Zaden (Punica granatum)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0f/Porteur_offrandes_grenades.jpg/260px-Porteur_offrandes_grenades.jpg" decoding="async" width="260" height="436" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0f/Porteur_offrandes_grenades.jpg/390px-Porteur_offrandes_grenades.jpg 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0f/Porteur_offrandes_grenades.jpg/520px-Porteur_offrandes_grenades.jpg 2x" data-file-width="871" data-file-height="1462" title="Granaatappel Zaden (Punica granatum)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Een offerdrager met granaatappelen, Egyptische muurschildering.</div> </div> </div> <p>De eerste afbeeldingen van de granaatappelboom zijn gevonden op grafschilderingen van de Egyptenaren van 2500 voor Christus. De boom wordt al sinds de oudheid geprezen om zijn gezonde invloed en koninklijke uitstraling. Hij staat voor de vernieuwing van de natuur en is een symbolische weergave van de diversiteit en eenheid van het leven.</p> <p>Toetanchamon<span> </span>kreeg in zijn graftombe granaatappels mee om de wedergeboorte te bevorderen.</p> <p>De Egyptenaren dachten zelfs dat granaatappelsap een levenselixer was dat onsterfelijk maakte. In China is de granaatappel een van de drie gezegende vruchten van het<span> </span>boeddhisme. De granaatappel wordt daar gezien als een vrucht met geconcentreerde levenskracht.</p> <p>Als teken van rijkdom en vruchtbaarheid is de granaatappel ook gebruikt in de aankleding van de eerste tempel van koning<span> </span>Salomo. Beide pilaren bij de ingang zouden zijn getooid met twee rijen van granaatappels.</p> <p>Ook verleiding is onlosmakelijk verbonden met deze vrucht. Er wordt zelfs gezegd dat de boom van de granaatappels dezelfde is als de<span> </span>boom van de kennis van goed en kwaad<span> </span>in het paradijs van Adam en Eva. Het zou de granaatappel zijn die tot de verbanning van Adam en Eva uit het paradijs heeft geleid.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Trivia">Trivia</span></h2> <ul> <li>Streken die naar de granaatappel zijn genoemd zijn het Spaanse<span> </span>Granada<span> </span>en het Caraïbische eiland<span> </span>Grenada. De vrucht staat dan ook in het stadswapen van Granada, maar de vrucht op de<span> </span>vlag van Grenada<span> </span>is een<span> </span>muskaatnoot.</li> <li>Ook de<span> </span>handgranaat<span> </span>is naar de granaatappel genoemd, vooral vanwege de vorm, maar ook omdat de zaden om je heen schieten als de vrucht op de grond valt.</li> <li>De<span> </span>grenadilla (<i>Passiflora ligularis</i>)<span> </span>is een soort van het geslacht<span> </span>passiebloem, die is genoemd naar de granaatappel, omdat ze lijkt op een kleine granaatappel.</li> <li>In het boek<span> </span>Koning van Katoren<span> </span>moet de hoofdpersoon een granaatappelboom omhakken waaraan appels hangen die "ontploffen" als ze op de grond vallen.</li> <li>De granaatappel wordt sinds recent ook als<span> </span>afrodisiacum<span> </span>gerekend, omdat deze testosteronniveaus doet stijgen bij zowel mannen als vrouwen.<sup class="noprint nopopups"><span title="Voor deze uitspraak is sinds 22 mei 2020 een bronvermelding gewenst.">[bron?]</span></sup></li> <li>In het<span> </span>Rider-Waite tarotspel<span> </span>staan granaatappelen afgebeeld bij de Keizerin en de Hogepriesteres.</li> </ul> <table border="1" cellspacing="0" cellpadding="0" style="height: 576px;"> <tbody> <tr style="height: 43px;"> <td colspan="2" valign="top" style="height: 43px; width: 782px;"> <p align="center"><span><strong>Sowing Instructions</strong></span></p> </td> </tr> <tr style="height: 43px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 43px; width: 213px;"> <p align="center"><span><strong>Propagation:</strong></span></p> </td> <td valign="top" style="height: 43px; width: 569px;"> <p align="center"><span>Seeds</span></p> </td> </tr> <tr style="height: 43px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 43px; width: 213px;"> <p align="center"><span><strong>Pretreat:</strong></span></p> </td> <td valign="top" style="height: 43px; width: 569px;"> <p align="center"><span>soak in water for 12-24  hours</span></p> </td> </tr> <tr style="height: 43px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 43px; width: 213px;"> <p align="center"><span><strong>Stratification:</strong></span></p> </td> <td valign="top" style="height: 43px; width: 569px;"> <p align="center"><span>0</span></p> </td> </tr> <tr style="height: 43px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 43px; width: 213px;"> <p align="center"><span><strong>Sowing Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top" style="height: 43px; width: 569px;"> <p align="center"><span>all year round</span></p> </td> </tr> <tr style="height: 63px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 63px; width: 213px;"> <p align="center"><span><strong>Sowing Depth:</strong></span></p> </td> <td valign="top" style="height: 63px; width: 569px;"> <p align="center"><span>Needs Light to germinate! Just sprinkle on the surface of the substrate + gently press</span></p> </td> </tr> <tr style="height: 43px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 43px; width: 213px;"> <p align="center"><span><strong>Sowing Mix:</strong></span></p> </td> <td valign="top" style="height: 43px; width: 569px;"> <p align="center"><span>Coir or sowing mix + sand or perlite</span></p> </td> </tr> <tr style="height: 43px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 43px; width: 213px;"> <p align="center"><span><strong>Germination temperature:</strong></span></p> </td> <td valign="top" style="height: 43px; width: 569px;"> <p align="center"><span>10-15°C</span></p> </td> </tr> <tr style="height: 43px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 43px; width: 213px;"> <p align="center"><span><strong>Location:</strong></span></p> </td> <td valign="top" style="height: 43px; width: 569px;"> <p align="center"><span>bright + keep constantly moist not wet</span></p> </td> </tr> <tr style="height: 43px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 43px; width: 213px;"> <p align="center"><span><strong>Germination Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top" style="height: 43px; width: 569px;"> <p align="center"><span>10 - 45 days</span></p> </td> </tr> <tr style="height: 43px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 43px; width: 213px;"> <p align="center"><span><strong>Watering:</strong></span></p> </td> <td valign="top" style="height: 43px; width: 569px;"> <p align="center"><span>Water regularly during the growing season</span></p> </td> </tr> <tr style="height: 83px;"> <td valign="top" nowrap="nowrap" style="height: 83px; width: 213px;"> </td> <td valign="top" style="height: 83px; width: 569px;"> <p align="center"><br /><span><em>Copyright © 2012 Seeds Gallery - Saatgut Galerie - Galerija semena. </em><em>All Rights Reserved.</em></span></p> </td> </tr> </tbody> </table> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

V 117 O (50 S)

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Yamboon zaden (Pachyrhizus erosus)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Prijs voor een pakket van 5 zaden.</strong></span></h2> <p>De<span> </span><b>yamboon</b><span> </span>(<i>Pachyrhizus erosus</i>) is een snel groeiende, 3-5 m hoge<span> </span>klimplant. De plant heeft<span> </span>knolraapachtige, 5-15 cm grote, breed-eivormige, tot 3 kg zware, lichtbruine<span> </span>wortelstokken. De<span> </span>bladeren<span> </span>zijn ongedeeld of drielobbig. De omtrek van de bladschijf is<span> </span>rombisch<span> </span>of<span> </span>niervormig, tot 14 cm lang en heeft een gezaagde bladrand.</p> <p>De<span> </span>bloemen<span> </span>groeien in rechtopstaande, tot 60 cm lange trossen. De solitaire bloemen zijn vlindervormig, circa 2,5 cm groot en blauwachtig violet van kleur. De<span> </span>vruchten<span> </span>zijn 7-14 cm lange, tot 2 cm dikke, fijn behaarde<span> </span>peulvruchten.</p> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="Yamboon zaden (Pachyrhizus erosus)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b2/Bangkuang_060307-2647_la.jpg/260px-Bangkuang_060307-2647_la.jpg" decoding="async" width="260" height="252" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b2/Bangkuang_060307-2647_la.jpg/390px-Bangkuang_060307-2647_la.jpg 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b2/Bangkuang_060307-2647_la.jpg/520px-Bangkuang_060307-2647_la.jpg 2x" data-file-width="800" data-file-height="775" title="Yamboon zaden (Pachyrhizus erosus)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Bloem</div> </div> </div> <p>De wortelknollen worden gekookt gegeten als<span> </span>groente<span> </span>of rauw in salades verwerkt. Het vlees is wit en heeft een zoetige smaak. De knollen bevatten 10%<span> </span>zetmeel<span> </span>en 5%<span> </span>proteïne. In<span> </span>Thailand<span> </span>worden de knollen gegeten met vermalen<span> </span>cayennepeper, suiker en zout ('phrik ka kriea'). De onrijpe peulvruchten kunnen ook als groente worden gegeten.</p> <p>De yamboon komt van nature voor in<span> </span>Midden-<span> </span>en<span> </span>Zuid-Amerika. Hij wordt wereldwijd in de<span> </span>tropen<span> </span>gekweekt. In Nederland wordt de yamboon verkocht in Chinese supermarkten.</p> </body> </html>

VE 173 (5 S)

5/ 5

<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> <h2><strong>Flowering Kale Seeds Brassica Oleracea</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Price for a Package of 25 seeds.</strong></span></h2> <div>Plant grown for autumn and winter interest. <span style="font-size: 11px; line-height: 1.5em;">Rosettes of cabbage like leaves in white-green, pink, red, and violet-purple. </span><span style="font-size: 11px; line-height: 1.5em;">The colour intensifies as the temperature drops. </span><span style="font-size: 11px; line-height: 1.5em;">Used in containers and for table decoration but also finds use as a winter bedding plant.</span></div> <div><em><strong>SOWING INSTRUCTIONS</strong></em></div> <div>Optimum Germination Temp: 15°C</div> <div>Sowing Depth: 1cm </div> <div>Sow indoors: March-May</div> <div>Transplant to Garden: May</div> <div>Plant spacing: 30cm</div> <div>Full sun preferred</div> <div>Flowers: July - November</div> <div>Mixed Colours</div>

VE 92 (25 S)

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Zaden Cactus ficus-indica (Opuntia Ficus-Indica)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Prijs per verpakking van 25+- (0,5 g) zaden.</strong></span></h2> <p><i><b>Opuntia ficus-indica</b></i><span> </span>(basioniem:<span> </span><i>Cactus ficus-indica</i>) is de bekendste<span> </span>vijgcactus.</p> <p>De plant is een uitgebreid vertakte, tot 5 m hoge<span> </span>cactus. De plant vormt ovale, tot 50 cm lange en 20 cm brede schijven. De schijven bezitten wratvormende kussentjes met veel, fijne, stekende borstels (glochiden) met één of twee kleine<span> </span>doornen, die bij aanraking kunnen afbreken en in de huid terechtkomen. In de huid kunnen de doornen<span> </span>ontstekingsreacties<span> </span>veroorzaken. Gekweekte planten zijn vaak doornloos. Aan jonge spruiten zitten snel afvallende tot 3 mm lange<span> </span>bladeren. De<span> </span>tweeslachtige<span> </span>bloemen<span> </span>zitten meestal talrijk aan de bovenrand van eindstandige schijven. Het<span> </span>vruchtbeginsel<span> </span>zit in een gedrongen, eivormige bloeischeut waar de 7-10 cm brede kroon van vele bloembladen op staat.</p> <p>De vrucht (cactusvijg) is een eivormige of ovale, 5-10 cm lange en tot 6 cm brede<span> </span>bes, die in een ronde, verzonken navel eindigt. De vrucht is zowel van binnen als van buiten groenig-geel of oranje- tot wijnrood. De dunne schil is glad en bezet met glochiden en stekels. De vruchten kunnen worden gehalveerd en worden uitgelepeld. Het sappige<span> </span>vruchtvlees<span> </span>is zacht-vlezig en bevat vele circa 5 mm grote<span> </span>zaden. De zaden kunnen met het vruchtvlees worden opgegeten.</p> <p>Niet alleen zijn de vruchten eetbaar, de<span> </span>succulente<span> </span>schijven kunnen na het verwijderen van de doornen als<span> </span>groente<span> </span>worden gekookt en gegeten. De plant wordt vaak als haag gebruikt. De<span> </span>cochenille-schildluis<span> </span>(<i>Dactylopius coccus</i>)<span> </span>parasiteert<span> </span>op deze plant. Dit insect levert een rode kleurstof voor de<span> </span>cosmetica- en voedingsmiddelenindustrie.</p> <p><i>Opuntia ficus-indica</i><span> </span>komt van nature voor in<span> </span>Mexico<span> </span>en kan wereldwijd in vorstvrije, droge gebieden aangetroffen worden. Ook is de plant in het staatswapen en in de vlag van Mexico verwerkt.</p> <p><span style="color: #008000;"><strong>Growing Information:</strong>  This species can tolerate much colder conditions than most cacti. It is considered hardy to at least zone 9. Flowering from June through September, the flowers are hermaphrodite, relying on insects for pollination. This species requires a well-drained, preferably sandy soil with a relatively neutral PH. A commercial cactus potting soil will work well. Seeds can be sown directly outdoors in a garden bed or started in pots and transplanted outdoors. The fruit contains germination inhibitors, so soaking the seeds and changing the water regularly may be beneficial. Prior to your soak, rub them on some sandpaper so the water can penetrate the seed coat. so your seeds will produce a cross if you allow it to flower with other species of opuntia. The pads can be pulled off your plants and rooted simply by burying them halfway in the soil.</span></p> <table style="width: 500px;" cellspacing="0" cellpadding="0" border="1"> <tbody> <tr> <td colspan="2" width="100%" valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Instructions</strong></span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Propagation:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;">Seeds</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Pretreat:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;">0</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Stratification:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;">0</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;">all year round</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Depth:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;">Needs Light to germinate! Just sprinkle on the surface of the substrate + gently press</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Mix:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;">Coir or sowing mix + sand or perlite</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Germination temperature:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;">20-25°C</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Location:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;">bright + keep constantly moist not wet</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Germination Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;">1 - 8 weeks</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span style="color: #008000;"><strong>Watering:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span style="color: #008000;">Water regularly during the growing season</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> </td> <td valign="top"> <p align="center"><br /><span style="color: #008000;"> <em>Copyright © 2012 Seeds Gallery - Saatgut Galerie - Galerija semena. </em><em>All Rights Reserved.</em></span></p> </td> </tr> </tbody> </table> </body> </html>

CT 1 (25 S)

5/ 5

<h2><strong>Zaden Magnolia grandiflora</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Prijs voor pakket van 5 zaden.</strong></span></h2> <p style="color: #202122; font-size: 14px;"><i><b>Magnolia grandiflora</b></i><span>&nbsp;</span>is een boomsoort uit de<span>&nbsp;</span>tulpenboomfamilie<span>&nbsp;</span>(<i>Magnoliaceae</i>). De soort komt van nature voor in de zuidoostelijke staten van de<span>&nbsp;</span>Verenigde Staten: van de kust van<span>&nbsp;</span>North Carolina<span>&nbsp;</span>naar het zuiden tot centraal<span>&nbsp;</span>Florida<span>&nbsp;</span>en naar het westen tot Oost-Texas. In Zuid-Europa is de boom veel in parken en als laanboom aangeplant.</p> <p style="color: #202122; font-size: 14px;">De groenblijvende boom kan een hoogte van 30 m bereiken en een breedte van 12-15 m. De bladeren zijn groot, donkergroen, lepelvormig, wat leerachtig, tot 20 cm lang en 7 cm breed, meestal met een roestbruin behaarde onderkant. De bloemen zijn wit, zo'n 20-30 cm groot, en verspreiden een sterke, aangename geur. De kegelvormige verzamelvruchten zijn eerst groen, bij rijpheid geelbruin, en bevatten niervormige zaden.<br><br>Magnolia grandiflora, commonly known as the southern magnolia or bull bay, is a tree of the family Magnoliaceae native to the southeastern United States, from coastal North Carolina to central Florida, and west to East Texas and Oklahoma. Reaching 27.5 m (90 ft) in height, it is a large, striking evergreen tree, with large dark green leaves up to 20 cm (7.9 in) long and 12 cm (4.7 in) wide, and large, white, fragrant flowers up to 30 cm (12 in) in diameter. Although endemic to the lowland subtropical forests on the Gulf and south Atlantic coastal plain, magnolia grandiflora is widely cultivated in warmer areas around the world. The timber is hard and heavy, and has been used commercially to make furniture, pallets, and veneer.</p> <p><strong>Description</strong></p> <p>Magnolia grandiflora is a medium to large evergreen tree which may grow 120 ft (37 m) tall. It typically has a single stem (or trunk) and a pyramidal shape.</p> <p>The leaves are simple and broadly ovate, 12–20 cm (4.7–7.9 in) long and 6–12 cm (2.4–4.7 in) broad, with smooth margins. They are dark green, stiff and leathery, and often scurfy underneath with yellow-brown pubescence.</p> <p>The large, showy, lemon citronella-scented flowers are white, up to 30 cm (12 in) across and fragrant, with six to 12 petals with a waxy texture, emerging from the tips of twigs on mature trees in late spring.</p> <p>Flowering is followed by the rose-coloured fruit, ovoid polyfollicle, 7.5–10 cm (3.0–3.9 in) long, and 3–5 cm (1.2–2.0 in) wide.</p> <p>Exceptionally large trees have been reported in the far southern United States. The national champion is a specimen in Smith County, Mississippi, that stands an incredible 37 m (121 ft). Another record includes a 35-m-high specimen from the Chickasawhay District, De Soto National Forest, in Mississippi, which measured 17.75 ft in circumference at breast height, from 1961, and a 30-m-tall tree from Baton Rouge, which reached 18 ft in circumference at breast height.</p> <p><strong>Taxonomy</strong></p> <p>Magnolia grandiflora was one of the many species first described by Linnaeus in the 10th edition of his Systema Naturae in 1759, basing his description on the earlier notes of Miller. He did not select a type specimen. Its specific epithet is derived from the Latin words grandis "big", and flor- "flower".</p> <p>M. grandiflora is most commonly known as southern magnolia, a name derived from its range in the Southern United States. Many broadleaved evergreen trees are known as bays for their resemblance to the leaves of the red bay (Persea borbonia), with this species known as the bull bay for its huge size or alternatively because cattle have been reported eating its leaves. Laurel magnolia, evergreen magnolia, large-flower magnolia or big laurel are alternative names. The timber is known simply as magnolia.</p> <p><strong>Distribution and habitat</strong></p> <p>Southern magnolias are native to the Southeastern United States, from coastal North Carolina south to central Florida, and then west to East Texas and Oklahoma. It is found on the edges of bodies of water and swamps, in association with sweetgum (Liquidambar styraciflua), water oak (Quercus nigra), and black tupelo (Nyssa sylvatica). In more sheltered habitats, it grows as a large tree, but can be a low shrub when found on coastal dunes. It is killed by summer fires, and is missing from habitats that undergo regular burning.</p> <p>In Florida, it is found in a number of different ecological areas that are typically shady and have well-draining soils; it is also found in hummocks, along ravines, on slopes, and in wooded floodplains. Despite preferring sites with increased moisture, it does not tolerate inundation. It grows on sand-hills in maritime forests, where it is found growing with live oaks and saw palmetto. In the eastern United States, it has become an escape, and has become naturalized in the tidewater area of Virginia, the Washington, D.C. metropolitan area and locally in other areas outside of its historically natural range.</p> <p><strong>Ecology</strong></p> <p>Magnolia grandiflora can produce seed by 10 years of age, although peak seed production is achieved closer to 25 years of age. Around 50% of seeds can germinate, and they are spread by birds and mammals. Squirrels, opossums, quail, and turkey are known to eat the seeds.</p> <p><strong>Cultivation and uses</strong></p> <p>The plant collector Mark Catesby, the first in North America, brought M. grandiflora to Britain in 1726, where it entered cultivation and overshadowed M. virginiana, which had been collected a few years earlier. It had also come to France, the French having collected it in the vicinity of the Mississippi River in Louisiana. It was glowingly described by Philip Miller in his 1731 work The Gardeners' Dictionary. One of the earliest people to cultivate it in Europe was Sir John Colliton of Exeter in Devon; scaffolding and tubs surrounded his tree, where gardeners propagated its branches by layering, the daughter plants initially selling for five guineas each (but later falling to half a guinea).</p> <p>It is often planted in university campuses and allowed to grow into a large tree, either with dependent branches, or with the lower branches removed to display the bare trunks. It is also espaliered against walls, which improves its frost-hardiness.</p> <p><strong>United States cultivation</strong></p> <p>Magnolia grandiflora is a very popular ornamental tree throughout its native range in the coastal plain of the Gulf/South Atlantic states. Grown for its attractive, shiny green leaves and fragrant flowers, it has a long history in the southern United States. Many large and very old specimens can be found in the subtropical port cities such as New Orleans, Mobile, Savannah, Charleston, and Wilmington, NC. M. grandiflora is the state tree of Mississippi and the state flower of Louisiana.</p> <p>The species is also cultivated in the warmer parts of the United States; on the East Coast, a small number of specimens can be found growing as far north as coastal areas of New Jersey, Connecticut, and Long Island, NY. Farther south, it is grown more widely in Delaware, much of the Chesapeake Bay region in Maryland, and much of eastern Virginia. On the West Coast, it can be grown as far north as the British Columbia/Seattle area, though cooler summers on the West Coast slow growth compared to the East Coast.</p> <p>In the interior of the US, some of the cold-hardy cultivars have survived north to the southern Ohio Valley (Ohio, Kentucky, southern Indiana). Farther north, few known long term specimens are found due to the severe winters, very cold temperatures, and/or lack of sufficient summer heat.</p> <p>Magnolia grandiflora is also grown in parts of Mexico, Central America, and South America as well as parts of Asia.</p> <p>It is recommended for seashore plantings in areas that are windy but have little salt spray. The foliage will bronze, blotch, and burn in severe winters at the northern limits of cultivation, especially when grown in full winter sun, but most leaves remain until they are replaced by new foliage in the spring. In climates where the ground freezes, winter sun appears to do more damage than the cold. In the Northern Hemisphere, the south side of the tree will experience more leaf damage than the north side. Two extremes are known, with leaves white underneath and with leaves brown underneath. The brown varieties are claimed to be more cold-hardy than the white varieties, but this does not appear to be proven as yet. Once established, the plants are drought tolerant, and the most drought tolerant of all the Magnolia species.</p> <p>The leaves are heavy and tend to fall year round from the interior of the crown and form a dense cover over the soil surface, and they have been used in decorative floral arrangements. The leaves have a waxy coating that makes them resistant to damage from salt and air pollution.</p> <p>In the United States, southern magnolia, along with sweetbay (Magnolia virginiana) and cucumbertree (Magnolia acuminata), is commercially harvested. Lumber from all three species is simply called magnolia, which is used in the construction of furniture, boxes, pallets, venetian blinds, sashes, and doors and used as veneers. Southern magnolia has yellowish-white sapwood and light to dark brown heartwood tinted yellow or green. The usually straight-grained wood has uniform texture with closely spaced rings. The wood is ranked moderate in heaviness, hardness, and stiffness, and moderately low in shrinkage, bending, and compression strength; it is ranked moderately high in shock resistance.[18] Its use in the Southeastern United States has been supplanted by the availability of harder woods.</p><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

T 70

5/ 5

<h2><strong>Sleedoorn zaden (Prunus spinosa)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Prijs voor pakket met 10 zaden.</strong></span></h2> <p>De<span> </span><b>sleedoorn</b><span> </span>(<i>Prunus spinosa</i>) is een 2-6 m hoge<span> </span>struik<span> </span>uit de<span> </span>rozenfamilie<span> </span>(<i>Rosaceae</i>). De soort komt van nature voor in de<span> </span>Benelux, waar de plant vooral langs<span> </span>bosranden<span> </span>voorkomt. Het hout is zeer hard.</p> <p>De opvallende bloei is voordat er bladeren zijn, van maart tot april, en de<span> </span>bestuiving<span> </span>vindt plaats door insecten, met name door de<span> </span>honingbij.</p> <p>De<span> </span>vruchtzetting<span> </span>is vanaf augustus. De sleepruimen zijn zeer wrang, en worden pas lekker als de vorst eroverheen geweest is. De vruchten worden wel verwerkt in jam, vruchtenmoes, vruchtensap, likeur (sloe gin<span> </span>of<span> </span>patxaran),<span> </span>vruchtenwijn<span> </span>en<span> </span>brandewijn, bijvoorbeeld<span> </span>slivovitsj.</p> <p>De plant vermeerdert zich door<span> </span>zaden<span> </span>en door wortelopslag. De sleedoorn is door zijn<span> </span>doorns<span> </span>redelijk beschermd tegen de vraat van<span> </span>grote grazers. Wanneer hij eenmaal aangeslagen is, neemt hij meer en meer ruimte in. Dit biedt dan tevens de gelegenheid aan bomen als de<span> </span>eik<span> </span>om tot wasdom te komen.</p> <p>De naam van de heester bevat een oud woord voor pruim,<span> </span><i>slee</i>, dat onder meer verwant is met het woord voor pruim in de<span> </span>Slavische talen, een woord dat terug te vinden is in de naam<span> </span><i>slivovitsj</i><span> </span>en<span> </span><i>szilvapálinka</i>.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Plantengemeenschap">Plantengemeenschap</span></h2> <p>De sleedoorn is een<span> </span>kensoort<span> </span>voor de<span> </span>klasse van de doornstruwelen<span> </span>(<i>Rhamno-Prunetea</i>).</p> <h2><span class="mw-headline" id="Ecologie">Ecologie</span></h2> <p>Sleedoornstruweel heeft een bijzondere natuurwaarde. Zo bieden de doornige takken een geschikte broedplaats voor zangvogels. Op bloeiende sleedoorn komen heel wat insectensoorten af, zoals honingbij, zweefvliegen en dagvlinders. Sleedoornpruimen zijn voedsel voor onder meer lijsters. Op sleedoorn komen de volgende dagvlinders voor:<span> </span>sleedoornpage,<span> </span>gehakkelde aurelia,<span> </span>kleine vos<span> </span>en<span> </span>dagpauwoog.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Plagen">Plagen</span></h2> <p>In mei spint de<span> </span>meidoornstippelmot<span> </span>(<i>Yponomeuta padella</i>) zich in en zet eitjes af. In deze nesten ontwikkelen zich vele jonge<span> </span>rupsen, die de planten praktisch kaal kunnen vreten.</p> <p>De<span> </span>sleedoornpage<span> </span>heeft de sleedoorn als<span> </span>waardplant. De vlinder legt de eitjes in de oksels van takken, waar de eitjes overwinteren. In het voorjaar komen de eitjes uit en vreten de rupsjes van het blad.</p> <p>De rupsen van de<span> </span>pruimenmot<span> </span>eten enkel de vruchten.</p> <p>De vruchten kunnen worden aangetast door de schimmel<span> </span><i>Taphrina pruni</i>.</p> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

V 156 (2.5g)

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Chinese Chestnut Seeds (Castanea mollissima)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Price for Package of 5 seeds.</strong></span></h2> <p><span>Castanea mollissima (Chinese: 板栗; pinyin: bǎnlì), also known as Chinese chestnut, is a member of the family Fagaceae, and a species of chestnut native to China, Taiwan, and Korea.</span></p> <p><span>It is a deciduous tree growing to 20 m tall with a broad crown. The leaves are alternate, simple, 10–22 cm long and 4.5–8 cm broad, with a toothed margin. The flowers are produced in catkins 4–20 cm long, with the female flowers at the base of the catkin and males on the rest. The fruit is a densely spiny cupule 4–8 cm diameter, containing two or three glossy brown nuts; these are 2–3 cm diameter on wild trees. The scientific name mollissima derives from the softly downy shoots and young leaves.</span></p> <p><strong><span>Taxonomy</span></strong></p> <p><span>Synonyms: Castanea bungeana Blume; C. duclouxii Dode; C. fargesii Dode; C. formosana (Hayata) Hayata; C. hupehensis Dode; C. mollissima var. pendula X. Y. Zhou &amp; Z. D. Zhou; C. sativa Miller var. formosana Hayata; C. sativa var. mollissima (Blume) Pampanini; C. vulgaris Lamarck var. yunnanensis Franchet.</span></p> <p><span>In Vietnam, Chinese chestnut (Vietnamese language: hạt dẻ, Tày language: mác lịch) which are grown in Trùng Khánh district, Cao Bằng province have highest quality with 3.3-5.4% glucose, 43.36- 46.47% glucid, 1.16 – 2% lipid, 3.12 – 3.62% protein analyzed by Vietnam National Vegetable and Fruit Researching Institution in 1999.</span></p> <p><strong><span>Distribution and habitat</span></strong></p> <p><span>Naturally an understory tree, Chinese chestnut has been cultivated in East Asia for millennia and its exact original range cannot be determined. In the provinces of Anhui, Fujian, Gansu, Guangdong, Guangxi, Guizhou, Hebei, Henan, Hubei, Hunan, Jiangsu, Jiangxi, Liaoning, Nei Mongol, Qinghai, Shaanxi, Shandong, Shanxi, Sichuan, Xizang, Yunnan, and Zhejiang, and also to Taiwan and Korea. It grows close to sea level in the north of its range, and at altitudes of up to 2,800 m in the south of the range. The species prefers full sun and acidic, loamy soil, and has a medium growth rate.</span></p> <p><strong><span>Ecology</span></strong></p> <p><span>When cultivated close to other species of chestnut (including Japanese chestnut, C. crenata; American chestnut, C. dentata; and sweet chestnut, C. sativa), Chinese chestnut readily cross-pollinates with them to form hybrids.</span></p> <p><span>Chinese chestnuts have evolved over a long period of time in coexistence with the bark fungal disease chestnut blight (Cryphonectria parasitica, formerly Endothia parasitica), and have evolved a very successful resistance to the blight, probably more so than any other species of chestnut, so that, although it is not immune, it typically sustains no more than minor damage when infected. It's important to realize, though, that Chinese chestnut trees vary considerably in blight resistance. Some individuals are quite susceptible while others are essentially immune to the disease.[4] Japanese chestnut is also comparatively resistant to blight, with European chestnut somewhat less so. In the 1890s, Chinese and Japanese chestnuts were imported to the United States with the intention of utilizing them as orchard trees due to their small, compact size compared to the towering American chestnut. The results unfortunately were disastrous as the imported Asian species introduced blight to which C. dentata lacked any resistance. The disease was first noticed on a tree in the Brooklyn Zoo in 1902 and quickly spread all out of control, ravaging American chestnuts. Within 30 years, there were very few left in their native range. An active program has been pursued in North America to cross-breed the Chinese and American chestnuts to try to maximize various desirable traits of the American chestnut, such as larger stature, larger leaf size, larger nut size, and greater nut sweetness, while also isolating and carrying the blight resistance from the Chinese chestnut.</span></p> <p><strong><span>Uses</span></strong></p> <p><span>The nuts are edible, and the tree is widely cultivated in eastern Asia; over 300 cultivars have been selected for nut production, subdivided into five major regional groups: Northern, Yangtze River Valley, Sichuan and Guizhou, Southern, and Southwestern. Besides that, the Dandong chestnut (belonging to the Japanese chestnut – Castanea crenata) is a major cultivar in Liaoning Province.[6] Some cultivars, such as 'Kuling', 'Meiling', and 'Nanking', have large nuts up to 4 cm diameter. The nuts are sweet, and considered by some to have the best taste of any chestnut,[7] though others state they are not as good as the American chestnut.[8] The nuts also provide a significant food source for wildlife.</span></p> </body> </html>

V 13 C

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Tamme kastanje zaden (Castanea sativa)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Prijs voor verpakking van 5, 10 zaden.</strong></span></h2> <p><span>De </span><b>tamme kastanje</b><span> (</span><i>Castanea sativa</i><span>) is een </span>loofboom<span> uit de </span>napjesdragersfamilie<span> (</span><i>Fagaceae</i><span>), die van nature voorkomt in het </span>Middellandse Zeegebied<span>. De boom kan een hoogte bereiken van 25 tot 35 meter.</span></p> <p>De tamme kastanje is herkenbaar aan de lange, grof gezaagde<span> </span>lancetvormige<span> </span>bladeren. Deze zijn glanzend donkergroen aan de bovenzijde en de onderzijde is iets lichter. Na het uitlopen van de bladeren verschijnen de hoofdjesachtige mannelijke bloemen die als een parelsnoer aan rechtopstaande, lange katjes zitten. De vrouwelijke bloemen bevinden zich aan de basis van de katjes, omgeven door een groene, schubachtig bebladerde vruchtbeker. Kevertjes, vliegen en bijen zijn de bestuivers van de tamme kastanje. Van de mannelijke bloemen gaat een geur uit die kevers aanlokt en op de stempel bevindt zich een zoetsmakend druppeltje nectar. Aan de rijpe vrucht blijft vaak de mannelijke, aarvormige bloeiwijze zitten.</p> <p>De vruchten zijn leerachtige, glanzend bruine noten. Meestal zitten er drie bijeen in een geelbruine, gestekelde, vrij grote vruchtbeker (cupola). Deze openen zich met vier kleppen. De stekels zijn een soort afweerwapen tegen de voortijdige aanval door vogels en eekhoorns.</p> <p>Meerstammigheid is een bekend verschijnsel bij de tamme kastanje.</p> <h3><span class="mw-headline" id="Vrucht">Vrucht</span></h3> <p>De<span> </span>vrucht<span> </span>van de tamme kastanje is een<span> </span>noot<span> </span>die met twee tot vier stuks in een<span> </span>bolster (napje)<span> </span>zitten. Deze bolster wordt gevormd door schutbladen. De vruchten ("kastanjes") kunnen, nadat de stekelige bolster is verwijderd, worden gekookt, geschild en gegeten. Dit is in tegenstelling tot de kastanjes van de giftige<span> </span>paardenkastanje<span> </span>(<i>Aesculus hippocastanum</i>), die overigens bij een geheel andere<span> </span>familie<span> </span>behoort, de<span> </span>zeepboomfamilie<span> </span>(<i>Sapindaceae</i>). De herfst is de tijd dat de rijpe vruchten vallen.</p> <p>Onder meer<span> </span>eekhoorns,<span> </span>gaaien,<span> </span>kraaien,<span> </span>muizen,<span> </span>wilde zwijnen<span> </span>en mensen eten de kastanjes. Zij zorgen ervoor dat de bomen zich in het wild verspreiden.</p> <p>Ook veel insecten eten van de kastanjes, waarvan<span> </span><i>Curculio elephas</i><span> </span>de belangrijkste is. Verder zijn te noemen: de<span> </span>gewone spiegelmot<span> </span>(<i>Cydia splendana</i>),<span> </span>gewone dwergbladroller<span> </span>(<i>Pammene fasciana</i>),<span> </span><i>Xyleborus dispar</i><sup id="cite_ref-1" class="reference">[1]</sup><span> </span>en sinds 2002 ook de<span> </span>tamme-kastanjegalwesp<span> </span>(<i>Dryocosmus kuriphilus</i>).<sup id="cite_ref-2" class="reference">[2]</sup></p> <h2><span class="mw-headline" id="Verspreiding_en_habitat">Verspreiding en habitat</span></h2> <p>De tamme kastanje is inheems in Zuid-Europa, Noord-Afrika en West-Azië. Daar groeit hij in mediterrane eikenbossen in gebieden met warme zomers en zachte winters, meestal op silicaathoudend gesteente. Ten noorden van de Alpen is het een oude cultuurplant en vaak verwilderd.</p> <p>Men heeft verondersteld dat de Romeinen de tamme kastanje naar Noord-Europa gebracht hebben. Volgens nieuwe onderzoekingen groeide hij daar al tijdens het late ijzertijdperk rond 200 voor Christus. Mogelijk hebben de Kelten de eetbare vruchten meegenomen en voor verspreiding gezorgd. Dat lukte vooral in de warmere gebieden van het Rijndal. Later gingen de Romeinen de tamme kastanje steeds vaker verbouwen om hun legioenen van voedsel te voorzien. In middeleeuwse kloostertuinen werd hij doelgericht aangeplant.</p> <p>In Zuid-Engeland staan heel grote exemplaren. In Noord-Amerika zijn de aaneengesloten bossen van de Amerikaanse tamme kastanje (<i>Castanea dentata</i>) door de kastanjepest voor het grootste deel verdwenen.</p> <h3><span id="Verspreiding_in_Belgi.C3.AB_en_Nederland"></span><span class="mw-headline" id="Verspreiding_in_België_en_Nederland">Verspreiding in België en Nederland</span></h3> <p>In Nederland en België komt de boom verwilderd voor en verder op oude landgoederen. Hij is hier ingevoerd door de<span> </span>Romeinen<span> </span>vanwege de vruchten. Met name in het zuidoosten van Nederland zijn vrij veel oudere tamme kastanjes te vinden. Monumentale exemplaren zijn te vinden bij<span> </span>Beek-Ubbergen<span> </span>(de Kabouterboom in het Kastanjedal), in<span> </span>Arnhem<span> </span>en op diverse plaatsen in<span> </span>Limburg.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Plantengemeenschap">Plantengemeenschap</span></h2> <p>De tamme kastanje is een<span> </span>kensoort<span> </span>voor het<span> </span>zomereik-verbond<span> </span>(<i>Quercion roboris</i>).</p> <h2><span class="mw-headline" id="Gebruik">Gebruik</span></h2> <h3><span class="mw-headline" id="Culinair">Culinair</span></h3> <p>De vruchten van de tamme kastanje kunnen, in tegenstelling tot die van de<span> </span>paardenkastanje, gegeten worden. Men kan de kastanjes rauw eten, poffen, roosteren of koken. Ook kan men gedroogde kastanjes verwerken in meel.</p> <p>In talloze landen in met name Midden-Europa worden<span> </span>gepofte<span> </span>kastanjes meteen na de oogst in de nazomer op straat verkocht. In veel landen, onder andere in Frankrijk, Zuid-Tirol en Hongarije is de<span> </span>kastanjepuree<span> </span>("crème de marron", "gesztenyepüré") geliefd in desserts of als bijgerecht. Kastanjepuree is in<span> </span>blik<span> </span>of gemalen uit de diepvries te koop. In Nederland worden kastanjes wel gepoft of gekookt.</p> <p>In het Italiaanse<span> </span>Casola in Lunigiana<span> </span>worden gedroogde tamme kastanjes gemalen en het meel gebruikt voor het bakken van het brood<span> </span><i>la marocca di Casola</i>, dat voor het grootste deel uit tammekastanjemeel bestaat en verder aangevuld wordt met tarwebloem.</p> <h3><span class="mw-headline" id="Hout">Hout</span></h3> <p>Het hout van de boom is uitstekend timmerhout: het lijkt qua kleur en structuur op<span> </span>eikenhout. De<span> </span>volumieke massa<span> </span>is iets lager, maar het heeft een hoge<span> </span>duurzaamheid<span> </span>doordat er veel<span> </span>looizuur<span> </span>in het (kern)hout zit. Hierdoor verkleurt het hout in contact met ijzer. Het wordt veel gebruikt om hekken van te maken.</p> <p>Het hout van de tamme kastanje is fijnvezelig en zeer goed bestand tegen vocht. Het is houdbaarder dan eikenhout en daarom zeer geschikt voor het vervaardigen van tuinmeubels, bruggen, steunpalen voor druivenstokken en vaten.</p> <p><b>Eigenschappen</b><sup id="cite_ref-3" class="reference"></sup></p> <ul> <li>Duurzaamheidsklasse : II kernhout, V spinthout</li> <li>Volumieke massa : 600 kg/m³</li> <li>Radiale krimp : 0,6 - 0,7 %</li> <li>Tangentiale krimp : 0,9 - 1,3 %</li> <li>Werken : 1,5 - 2 %</li> </ul> <h2><span class="mw-headline" id="Levensduur">Levensduur</span></h2> <p>De tamme kastanje heeft een levensverwachting van 200 tot 500 jaar.<sup id="cite_ref-4" class="reference">[4]</sup><span> </span>Op het Italiaanse eiland<span> </span>Sicilië<span> </span>staat in de gemeente<span> </span>Sant'Alfio, op de hellingen van de vulkaan<span> </span>Etna, een tamme kastanje, de<span> </span>Kastanjeboom van de Honderd Paarden, die ongeveer 2500 jaar oud zou zijn.<sup id="cite_ref-5" class="reference">[5]</sup></p> <h2><span class="mw-headline" id="Naamgeving">Naamgeving</span></h2> <p>Zijn naam heeft de tamme kastanje waarschijnlijk te danken aan de Griekse stad Kastanéia in<span> </span>Pontus, een historische landstreek aan de kust van de Zwarte Zee, waar men hem op grote schaal cultiveerde. De Romeinen veranderden zijn naam in Castanea. Het woord sativa betekent gecultiveerd, nuttig of verzadigend.</p> <div> <table cellspacing="0" cellpadding="0" border="1"> <tbody> <tr> <td colspan="2" width="100%" valign="top"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Instructions</strong></span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Propagation:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">Seeds</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Pretreat:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">0</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Stratification:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">0</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">                                      all year round                                    </span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Depth:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">1 cm</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Mix:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">Coir or sowing mix + sand or perlite</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Germination temperature:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">about 20-23 ° C.</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Location:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">bright + keep constantly moist not wet</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Germination Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">Until it Germinates</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Watering:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">Water regularly during the growing season</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong> </strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><br /><span style="color: #008000;">Seeds Gallery 05.11.2012.</span></p> </td> </tr> </tbody> </table> </div> </body> </html>

V 13 5-S

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Gigantische Mutsu-appelzaden<br /></strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Prijs voor pakket met 5 zaden.</strong></span></h2> <p>De Mutsu (陸 奥, ム ツ) appel (ook bekend als Crispin) werd geïntroduceerd in 1949 en is een kruising tussen de 'Golden Delicious' en de 'Indo' appelcultivars die voor het eerst werden geteeld in de prefectuur Aomori, Japan. De naam van de appel is de vroegere naam van een groot deel van de regio Tōhoku, de provincie Mutsu, waaruit Aomori is ontstaan ​​tijdens de Meiji-restauratie.</p> <p>'Mutsu' is een triploïde cultivar. Het is zeer vatbaar voor de ziekte Blister Spot.</p> <p>'Mutsu' is een grote groene appel (vruchtgewicht tot 1 kg) met vruchtvlees dat in kleur varieert van wit tot groenachtig geel. Het kan rond, kegelvormig of langwerpig zijn en ongelijke zijden hebben. Het is over het algemeen niet uniform van vorm of grootte. De verruwing van een 'Mutsu'-appel bedekt weinig tot geen schil en is indien aanwezig lichtgrijs tot bruin.</p> <p>Gebruik<br />'Mutsu' is aromatisch, zoet en scherp, met sappig vruchtvlees. Het is geschikt om zelfstandig te eten, sap te maken, te drogen of te koken, omdat het zijn vorm goed behoudt tijdens het koken. Het kan tot drie maanden worden bewaard voordat het bederft.</p> <p>Teelt<br />'Mutsu' kan worden gekweekt in gematigde of warme klimaten. Hij bloeit midden in het groeiseizoen en wordt laat in het seizoen geoogst.</p> <h2><span style="color: #008000;">How to grow an Apple Tree from seeds: </span></h2> <div><a href="https://www.youtube.com/results?search_query=how+to+grow+an+apple+tree+from+seed" target="_blank" rel="noreferrer noopener"><span style="font-size: 12pt;"><strong>https://www.youtube.com/results?search_query=how+to+grow+an+apple+tree+from+seed</strong></span></a></div> </body> </html>

V 74 M

5/ 5

<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> <h2><strong>Goliath Giant Onion Seeds</strong></h2> <h2><strong><span style="color: #ff0000;">Price for a Package of 20 seeds.</span></strong></h2> <p>A highly productive variety that can be grown from seed. Its breeding time is long. Its bulbs grow very large, so they require a more growing area. The taste is pleasantly sweet, not pungent.</p> <p>It has a low dry matter content, a spherical onion, and a light brown skin. It is suitable for fresh consumption and for making salads, it cannot be stored for a long time.</p> <header class="page-header"> <div class="section-title"> <h2 class="page-title">How to grow onions and leeks</h2> <h1 class="page-title"><strong style="font-size: 14px;">Onions</strong></h1> <p class="page-title">Italian onions are long-day onions. That means that they do best at higher latitudes (above 37 degrees or so — north of a line from southern Virginia to San Francisco).  While you can direct seed in the early spring, you will get the largest bulbs if you grow your own onion seedlings.  However, some varieties have done very well from direct seeding in our trial gardens.  Follow these simple techniques for perfect Italian onions.</p> </div> </header> <section class="section"> <div class="container container-small"> <article class="page-content cms-page"> <p><span><strong>For Transplants:</strong>  </span><span> Start your seedlings 10-12 weeks before the time you plan to set them out.  You can set them out in the early spring about two or three weeks before the last frost date.</span></p> <p><span>To start your seedlings, put a growing mix (either store-bought or homemade from 1/2 finely sifted peat, 1/2 finely sifted compost, and 1/2 handful of lime per bushel of mix) about 4 inches deep in a flat.  Wet mixture thoroughly.  Put your onion seed on top trying to space the seeds about 1/4 to 1/2 inch apart.  Cover with 1/4 inch soil mix or preferably vermiculite.  Water again &amp; set seeds in a warm place.  As soon as they germinate, get them under grow lights.  You can begin to feed them a week or so after they have germinated. </span></p> <p><span>You want them to have plenty of space, so pull and discard any seedlings that are more than about 1/2 inch from the next one.  Allow keeping growing.  If they begin to get too tall, you can give them a 'haircut' with scissors.  Just snip off the top inch or two of the seedlings.  They will do fine.</span></p> <p><span>About a week to ten days before you plan to set them out, begin to harden them off by putting them outside in a sheltered place for a few hours.  Increase the time every day.  </span></p> <p><span>To plant out, have a well-dug bed with good fertility.  Onions benefit from the soil with high phosphorus content.  Plant them about three inches apart in rows set about 10 inches apart.  Keep well watered throughout the growing season.  Onions benefit from good fertile soil, so give your crop several side dressings.</span></p> <p><span><strong>GROWING YOUR OWN ONION SETS. </strong></span><span>This is really easy and makes life easier next spring.  Sow your seed for onion sets about three-four months before your expected hard frost.  Prepare a nice bed.  Add some good compost or 10-10-10 if you do not have any.  Rake well.  Scatter your onion seeds and try and get them about 1/4 inch apart.  Firm them down by hand and cover with 1/4 inch soil.  Keep well watered until they germinate and provide supplemental irrigation.  Just let them grow.  The tops will die back about the time the first frost is due.  After the first good frost, pull your onions, which should be about the size of a marble.  Store them in a cool dry place for a few weeks until they dry well.  Don't wash off any dirt.  Once well dried, pack them in mesh bags (save your old store-bought onion bags).  Don't put too many in a bag;  try about one pound per bad so that there is good air circulation.  Store over the winter in a cool dry place.</span></p> <p> </p> <p><span><strong>GROWING ONION FROM SEEDS.  </strong></span><span> In the north, direct seed in a well-prepared bed about four weeks before the last frost date.  Try and get your onion seeds at least an inch apart.  You can either leave them on the surface or cover them with 1/4 inch or so of soil (better).  Onions should germinate in two weeks or so, perhaps earlier depending on the weather.  Keep them well watered.  </span></p> <p><span>Once they have germinated and grown to three or four inches, you can begin to start thinning them out.  Leave at least an inch between onions.  Pull any weeds.  Weeds will be the biggest problem you have grown from seed.  </span></p> <p><span>Barletta onions will be ready in early July, just in time to have them with the last of the spring peas.  Other onions will be ready in August and September.</span></p> <p> </p> <p><span><strong>LEEKS</strong> </span></p> <p><span>Grow your seedlings just like onions.  The only difference is planting out.  Make a trench about four inches deep with your hoe.  Plant the leeks inside the trench.  As the leeks grow, push soil into the trench up against the leek.  When you run out of the trench, begin to mound up soil against the leeks.  You want at least six inches of the plant buried under the soil.  This is what is going to give you that nice white root.  Begin harvesting after the first frost.  Most leeks are incredibly cold hardy.  In zones 7 on up, you can just leave them.  Further North, cover them with some mulch (leaves, straw, etc) before the first hard freeze and you can harvest them all winter.</span></p> </article> </div> </section>

MHS 155 (20 S)

5/ 5

<h2><strong>Zaden Spinaziezuring (Rumex patientia)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;" class=""><strong>Prijs per verpakking van 100 zaden.</strong></span></h2> <p>Rumex patientia, bekend als patience dock, garden patience, herb patience of monniks rabarber, is een kruidachtige vaste plantensoort van het geslacht Rumex, behorend tot de familie Polygonaceae. In het voorjaar wordt het vaak als bladgroente geconsumeerd in Zuid-Europa, vooral in Bulgarije, Noord-Macedonië en Servië. Het wordt ook in Roemenië gebruikt in lentebouillon.</p> <p>De bladeren zijn bekend en worden zeer gewaardeerd in de traditionele keuken, kunnen rauw of gekookt gegeten worden, maar bevatten wel oxaalzuur en mogen dus niet teveel gegeten worden (bijv. Elke dag). De bladeren kunnen rauw worden gebruikt in salades, gekookt in soepen en stoofschotels, of gelaagd in gebakken gerechten zoals lasagne. De bladeren bevatten veel mineralen en kunnen op elk moment worden geoogst.</p> <p>De consumptie van Rumex patientia stimuleert mentale en fysieke energie en vormt een barrière tegen bacteriën die tandbederf veroorzaken. Deze eigenschappen worden ondersteund door wetenschappelijk onderzoek en studies.</p> <p>Plant met een rechtopstaande stengel, tot 140 cm hoog. De stengel is dik, gegroefd en vertakt in het bovenste gedeelte.</p> <p>Tijdens de vegetatie wordt het 2-3 keer geoogst. In omstandigheden van irrigatie en voeding kan het 3-4 jaar op dezelfde plaats groeien. Het is geschikt om te kweken in een beschermd gebied en in het open veld.</p> <p>Waar is goed voor?</p> <p>Diarree behandeling: Bij de behandeling van diarree, wat een van de voordelen is van Rumex patientia, is het noodzakelijk om thee te drinken die bereid is uit de wortels en bladeren van de plant.</p> <p>Gynaecologie: Er moet worden vermeld dat de thee die alleen uit de wortels van de plant wordt bereid, goed is tegen gynaecologische aandoeningen, die tot de voordelen van Rumex patientia behoren.</p> <p>Versterkend: Hoewel het nodig is om te profiteren van de versterkende werking van Rumex patientia, is het noodzakelijk om de verse bladeren van de plant rauw of als maaltijd te eten.</p> <p>Behandeling van abcessen en steenpuisten: abcessen van pap bereid uit Labada-bladeren; Hoewel er informatie is dat het steenpuisten en wonden geneest, is uitwendig gebruik van pap bereid uit Rumex patientia-bladeren vereist.</p> <p>Behandeling van aambeien en constipatie: degenen die Labada-bladeren kookten, hebben geprofiteerd van de voordelen van Rumex-patientia bij de behandeling van aambeien en constipatiebehandeling.</p> <p>Reumatische pijn: Bij reumatische pijn, wat een van de voordelen is van Rumex patientia, worden de verse bladeren van de Rumex patientia met azijn overgoten; en het moet uitwendig op de pijnlijke plaatsen worden aangebracht.</p> <p>Gebruik: De bladeren van de plant worden rauw gegeten of 50 g per 1 liter heet water. Leg de bladeren in zoet water en kook gedurende 15-20 minuten. Zo wordt twee of drie keer per dag een glas thee ingenomen.</p> <p>Het is effectief bij huidziekten.<br />Het laat de steenpuisten rijpen.<br />Het geneest wonden en eczeem.</p> <p>Gebruik: Het kompres wordt bereid met de bladeren van de plant en uitwendig aangebracht op de geklaagde gebieden.</p> <p>Voordelen van Root:<br />Het heeft een laxerend effect.</p> <p>Gebruik: 30-50 g in 1 liter heet water. Het wordt schoongemaakt en de wortel van de geplette plant wordt toegevoegd en langzaam gekookt gedurende 15-20 minuten. De verkregen thee wordt twee of drie keer per dag gedronken.</p> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

VE 210 (100 S)

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Babybanaan zaden (Musa acuminata)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Prijs voor een pakket van 3 zaden.</strong></span></h2> <p><strong>De koude-tolerante bananenplant die winterhard is tot zone 8</strong></p> <p>De<span> </span><b>babybanaan</b>,<span> </span><b>rijstbanaan</b><span> </span>of<span> </span><b>Pisang susu</b><span> </span>zijn synoniemen voor het<span> </span>bananenras<span> </span><i>Lady Finger</i>. Lady Finger behoort tot het geslacht<span> </span><i>Musa</i><span> </span>en heeft het<span> </span>genoomtype<span> </span>AAB. De babybanaan is oorspronkelijk afkomstig uit de<span> </span>Andes<span> </span>van Colombia.</p> <p>De babybanaan wordt geteeld in onder andere<span> </span>Kenia,<span> </span>Thailand,<span> </span>Mexico<span> </span>en<span> </span>Colombia<span> </span>en daar gebruikt als kookbanaan.</p> <p>Het is een kleine (6 tot 8 cm lange) banaan met een erg zoete, vanille-achtige smaak, terwijl de gewone dessertbanaan<span> </span>ongeveer 20 cm is. De schil is dun en in rijpe toestand geel.</p> <p>Musa acuminata is a species of banana native to Southeast Asia. Most of the modern edible dessert bananas belong to this species, although some are hybrids with Musa balbisiana. First cultivated by humans at around 8000 BC is one of the early examples of domesticated plants.</p> <p>Musa acuminata is an evergreen perennial, not a tree. The trunk (known as the pseudostem) is made of tightly packed layers of leaf sheaths emerging from completely or partially buried corms.</p> <p>The inflorescence grows horizontally or obliquely from the trunk. The individual flowers are white to yellowish-white in color and are negatively geotropic (that is, growing upwards and away from the ground). Both male and female flowers are present in a single inflorescence. Female flowers located near the base (and develop into fruit), and the male flowers located at the topmost top-shaped bud in between leathery bracts.</p> <p>The rather slender fruits are berries, the size of each depends on the number of seeds they contain. Each fruit can have 15 to 62 seeds. Each fruit bunch can have an average of 161.76 ± 60.62 fingers with each finger around 2.4 cm (0.94 in) by 9 cm (3.5 in) in size.</p> <p>The seeds of wild Musa acuminata are around 5 to 6 mm (0.20 to 0.24 in) in diameter. They are subglobose or angular in shape and very hard. The tiny embryo is located at the end of the micropyle. Each seed of Musa acuminata typically produces around four times its size in edible starchy pulp (the parenchyma, the portion of the bananas eaten), around 0.23 cm3 (0.014 cu in). Wild Musa acuminata is diploid with 2n=2x=22 chromosomes, while cultivated varieties (cultivars) are mostly triploid (2n=3x=33) and parthenocarpic, producing fruit without seeds. The most familiar dessert banana cultivars belong to the Cavendish subgroup. The ratio of pulp to seeds increases dramatically in "seedless" edible cultivars: the small and largely sterile seeds are now surrounded by 23 times their size inedible pulp. The seeds themselves are reduced to tiny black specks along the central axis of the fruit.</p> <p><strong>Taxonomy</strong></p> <p>Musa acuminata belongs to section Musa (formerly Eumusa) of the genus Musa. It belongs to the family Musaceae of the order Zingiberales. It is divided into several subspecies (see the section below).</p> <p>Musa acuminata was first described by the Italian botanist Luigi Aloysius Colla in the book Memorie della Reale Accademia delle Scienze di Torino (1820). Although other authorities have published various names for this species and its hybrids mistaken for different species (notably Musa sapientum by Linnaeus which is now known to be a hybrid of Musa acuminata and Musa balbisiana), Colla's publication is the oldest name for the species and thus has precedence over the others from the rules of the International Code of Botanical Nomenclature. Colla also was the first authority to recognize that both Musa acuminata and Musa balbisiana were wild ancestral species, even though the specimen he described as a naturally occurring seedless polyploid like cultivated bananas.</p> <p><strong>Distribution</strong></p> <p>Musa acuminata is native to the biogeographical region of Malesia and most of mainland Indochina.</p> <p>Musa acuminata favors wet tropical climates in contrast to the hardier Musa balbisiana, the species it hybridized extensively with to provide almost all modern cultivars of edible bananas.[16] Subsequent spread of the species outside of its native region is thought to be purely the result of human intervention. Early farmers introduced M. acuminata into the native range of M. balbisiana resulting in hybridization and the development of modern edible clones.</p> <p>AAB cultivars were spread from somewhere around the Philippines 4000 years ago and resulted in the distinct banana cultivars known as the Maia Maoli or Popoulo group bananas in the Pacific islands. They may have been introduced as well to South America during Precolumbian times from contact with early Polynesian sailors, although evidence of this is debatable.</p> <p>Westward spread included Africa which already had evidence of Musa acuminata × Musa balbisiana hybrid cultivation from as early as 1000 to 400 BC. They were probably introduced first to Madagascar from Indonesia.</p> <p>From West Africa, they were introduced to the Canary islands by the Portuguese in the 16th century, and from there were introduced to Hispaniola (modern Haiti and the Dominican Republic) in 1516.</p> <p><strong>Ecology</strong></p> <p>Musa acuminata is propagated sexually by seeds or asexually by suckers in the wild. Edible parthenocarpic cultivars are usually cultivated by suckers in plantations or cloned by tissue culture. Seeds are also still used in research for developing new cultivars.</p> <p>Musa acuminata is a pioneer species. It rapidly exploits newly disturbed areas, like areas recently subjected to forest fires. It is also considered a 'keystone species' in certain ecosystems, paving the way for greater wildlife diversity once they have established themselves in an area. It is particularly important as a food source for wildlife due to its rapid regeneration.</p> <p>Musa acuminata bears flowers that by their very structure, make it difficult to self-pollinate. It takes about four months for the flowers to develop in the fruits, with the fruit clusters at the bases ripening sooner than those at the tip.</p> <p>A large variety of wildlife feeds on the fruits. These include frugivorous bats, birds, squirrels, tree shrews, civets, rats, mice, monkeys, and apes. These animals are also important for seed dispersal.</p> <p><strong>Mature seeds germinate readily 2 to 3 weeks after sowing.  They can remain viable from a few months to two years of storage.</strong></p> <p><strong>Domestication</strong></p> <p>In 1955, Norman Simmonds and Ken Shepherd revised the classification of modern edible bananas based on their genetic origins. Their classification depends on how many of the characteristics of the two ancestral species (Musa acuminata and Musa balbisiana) are exhibited by the cultivars. Most banana cultivars that exhibit purely or mostly Musa acuminata genomes are dessert bananas, while hybrids of M. acuminata and M. balbisiana are mostly cooking bananas or plantains.</p> <p>Musa acuminata is one of the earliest plants to be domesticated by humans for agriculture. They were first domesticated in Southeast Asia and surrounding areas (possibly New Guinea, eastern Indonesia, and the Philippines) at around 8000 BC. It has been suggested that M. acuminata may have originally been domesticated for parts other than the fruit. Either for fiber, for construction materials, or for its edible male bud. They were selected early for parthenocarpy and seed sterility in their fruits, a process that might have taken thousands of years. This initially led to the first 'human-edible' banana diploid clones (modern AA cultivars). Diploid clones are still able to produce viable seeds when pollinated by wild species. This resulted in the development of triploid clones that were conserved for their larger fruit.</p> <p>M. acuminata was later introduced into mainland Indochina into the range of another ancestral wild banana species - Musa balbisiana, a hardier species of lesser genetic diversity than M. acuminata. Hybridization between the two resulted in drought-resistant edible cultivars. Modern edible banana and plantain cultivars are derived from permutations of hybridization and polyploidy of the two.</p> <p><strong>Ornamental</strong></p> <p>M. acuminata is one of several banana species cultivated as an ornamental plant, for its striking shape and foliage. In temperate regions it requires protection from winter frosts. The cultivar M. acuminata (AAA Group) 'Dwarf Cavendish' has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.</p> </body> </html>

V 234 (3 S)

5/ 5

<h2 class=""><strong>Chilean guava Seeds (Ugni molinae)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Price for Package of 2 or 5 seeds.</strong></span></h2> <p>Ugni molinae, commonly known as Chilean guava, or strawberry myrtle, is a shrub native to Chile and adjacent regions of southern Argentina. The Mapuche Native American name is "Uñi". It is in the same botanical family as the Guava. The fruit is sometimes marketed as "Ugniberry", as "New Zealand cranberry" in New Zealand, and the name "Tazziberry" has been trademarked in Australia, but it is not a native plant to these countries.</p> <p><strong>Description</strong></p> <p>The Ugni is a shrub from 30 cm to 170 cm tall with evergreen foliage. In some exceptional cases the shrub can grow up to 3 m in height. The leaves are opposite, oval, 1–2 cm long and 1-1.5 cm broad, entire, glossy dark green, with a spicy scent if crushed. The flowers are drooping, 1 cm diameter with four or five white or pale pink petals and numerous short stamens; the fruit is a small red, white or purple berry 1 cm diameter. In its natural habitat; the Valdivian temperate rain forests the fruit matures in autumn from March to May.</p> <p>It was first described by Juan Ignacio Molina (hence its name) in 1782. It was introduced to England in 1844 by the botanist and plant collector William Lobb, where it became a favorite fruit of Queen Victoria. It is also grown as an ornamental plant.</p> <p>The fruit is cultivated to a small extent. The usage of the fruit in cuisine is limited to southern Chile where it grows. It is used to make the traditional liqueur Murtado that is made of aguardiente and sugar flavored by conserving murtas inside the bottle. It is also used to make jam and the Murta con membrillo</p> <h3><strong>Cultivation   </strong></h3> <p>Ugni molinae is grown for its glossy evergreen foliage, (tolerant of close clipping), and for the profusion of small blooms, produced even on young plants. With shelter from cold winds, it will tolerate temperatures to -10ºC. Grow in full sun in a moderately fertile, well-drained soil enriched with leafmould or other well-composted organic matter. In pots, use a freely draining, medium-fertility, loam-based mix, water moderately when in growth, reducing as light levels and temperatures fall to keep just moist in winter at a minimum temperature of 5ºC. Repot every other year in early spring. Prune in spring to maintain size and shape and to remove frosted growth. Propagate by semi-ripe nodal cuttings in summer rooted in sand in a closed shaded frame or in a closed case with bottom heat. Also by basal cuttings of the current year’s growth taken in late autumn and rooted in a shaded frost-free frame, or by simple layering.</p> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

V 35 (5 S)

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Amerikaanse cranberrystruik zaden (Viburnum trilobum)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Prijs voor een pakket van 10 zaden.</strong></span></h2> <p>Winterhard, aanpasbaar, gemakkelijk te kweken, opzichtige bloemen, herfstkleur, opzichtig eetbaar fruit, trekt vogels en vlinders aan, voedsel voor dieren in het wild / onderdak, heggen / struiken, bonsai, kou, hitte, droogte en wind tolerant.</p> <p>American Highbush Cranberry is niet verwant aan echte cranberries; de naam komt van zijn zure, eetbare rode vruchten.</p> <p>De American Highbush Cranberry is inheems in moerassige bossen, moerassen, randen van meren, weilanden, struikgewas, hellingen en vochtige lage plaatsen van New Brunswick tot British Columbia in het zuiden tot New York, de Grote Meren, South Dakota en Oregon. Het is een bladverliezende struik met een ronde, rechtopstaande spreidende en soms gebogen groeiwijze. Het wordt meestal 10 tot 15 voet lang. De bladeren zijn drielobbig, esdoornachtig, glanzend donkergroen en worden in de herfst aantrekkelijk geel rood of roodachtig paars. In het voorjaar heeft het een buitenring van 3/4 inch witte steriele bloemen die de vruchtbare maar onopvallende binnenste bloemen omringen, in een cluster van 7,5 cm met een platte bovenkant. De bloemen worden in de herfst gevolgd door hangende clusters van cranberry-achtige felrode 1/4 inch eetbare bessen (steenvruchten). De bessen zijn vers van de struik eetbaar en zijn veel minder bitter dan de bessen die op Viburnum opulus voorkomen.</p> <p>De bessen worden soms gebruikt om jam en gelei van te maken.</p> </body> </html>

V 52 (10 S)

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Wonderbes - Maqui Seeds (Aristotelia chilensis)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Prijs voor een pakket van 5 zaden.</strong></span></h2> <p>Maqui is een geweldige anti-oxidant vrucht uit Chili. Het zoete fruit bevat meer antioxidanten dan bosbessen en zelfs açai. Het groeit in een breed scala aan klimaten en is hiervoor zeer veelzijdig. De commerciële productie van maqui is net begonnen nu de verbazingwekkende gezondheidsvoordelen van deze vrucht over de hele wereld worden geleerd.</p> <p>Toepassingen</p> <p>In de oudheid maakten inheemse volkeren een alcoholische drank van het zoete vruchtvlees. Tegenwoordig wordt het in Chili genoten door vakantiegangers in de regio Patagonië. Het is een gemakkelijk te spotten struik in vochtige ruimtes of in de buurt van beekjes.</p> <p>De vrucht is eetbaar en werd vóór de komst van de Spanjaarden al door de Mapuches geconsumeerd. Claudio Gay documenteerde ook dat de inboorlingen het gebruikten om chicha te bereiden; zoals hij in 1844 opmerkt in zijn "Atlas of Physical and Political History of Chile". Momenteel wordt het ook vaak gebruikt om jam en sap van te maken. Bovendien wordt het gebruikt als een samentrekkend middel.</p> <p>Het wordt ook gebruikt om curanto te bereiden. Bovendien zijn de jonge bladeren volledig eetbaar en kunnen ze worden gegeten in de vorm van een salade, in de stijl van sla. De bladeren worden gebruikt voor brandwonden; het sap van de bladeren voor keelaandoeningen; de infusie van bladeren wordt gebruikt voor wonden, tumoren, keelpijn, diarree; en als pijnstiller en koortswerend middel.</p> <p>De gedroogde bladeren worden gebruikt om wonden te genezen en als Vulnerary Het is in Spanje geplant.</p> <p>Geschiedenis</p> <p>De eetbare vrucht werd gegeten door de Mapuche-indianen. Claude Gay documenteerde in 1844 in zijn "Physical Atlas of History and Politics of Chile" dat inboorlingen maqui gebruikten om chicha voor te bereiden, wat naar verluidt ongebruikelijke kracht en uithoudingsvermogen voor krijgers bijbracht. Door speculatie gebruikten de Mapuche-indianen al generaties lang bessenbladeren, stengels, fruit en wijn medicinaal.</p> <p>Kieming is van een paar weken tot 3 maanden.</p> <p>Gebruiksaanwijzing: Zaden kunnen 24 uur in water worden geweekt. Plant zaden in een vochtig medium. Veenmos werkt goed. Bewaar enkele weken op warme temperaturen. Oververzadig het medium niet. We hebben lagere verzendkosten als u meerdere pakketten en meer zaden op onze acai-site koopt. Het kan ook de kieming versnellen om de zaadvacht met schuurpapier te krassen. 26C is een ideale temperatuur voor de meeste zaden om te ontkiemen.</p> </body> </html>

V 237