5/ 5

<div id="idTab1" class="rte"> <h2 id="short_description_content" class="rte align_justify"><span style="font-size: 14pt;" class=""><strong>Σπόροι Σάλβια 'Victoria' Φλόγα.</strong></span></h2> <h2 class="rte align_justify"><span style="color: #ff0000; font-size: 14pt;"><strong>Πακέτο 50 σπόροι.</strong></span></h2> <div>Σε αυτό το πολυάριθμο γένος περιλαμβάνονται 900 περίπου είδη που μπορεί να είναι ετήσια φυτά, πολυετείς πόες, ριζωματώδεις και κονδυλώδεις πόες ή θάμνοι. Προέρχονται κυρίως από τροπικές και υποτροπικές περιοχές. Τα φύλλα τους είναι συνήθως τριχωτά και πολλές φορές αρωματικά.</div> <div>Αναπτύσσονται σε ελαφριά, καλά στραγγιζόμενα εδάφη, σε ηλιόλουστες και ζεστές θέσεις. Τα ετήσια και πολυετή είδη φυτεύονται σε ανθώνες, ενώ οι θάμνοι σε βραχόκηπους, ομάδες για εδαφοκάλυψη, μπορντούρες και γλάστρες.&nbsp;</div> <div>Πολλαπλασιάζονται εύκολα με μοσχεύματα, ενώ τα ετήσια φυτά πολλαπλασιάζονται με σπόρους.&nbsp;</div> <div>Salvia farinacea "Blue"&nbsp;</div> <div>Πολυετής πόα που καλλιεργείται ως ετήσιο φυτό με πράσινα φύλλα και σκούρα μπλε άνθη το καλοκαίρι.&nbsp;</div> <div>Σάλβια, Φλόγα</div> <div>Οικογένεια: Lamiaceae (Labiatae)</div> <div>Κατάταξη: Δικοτυλήδονο</div> <div>Έκθεση στον ήλιο:&nbsp;</div> <div>Απαιτήσεις σε νερό: Μέτρια εδάφη</div> <div>Ανθεκτικότητα: &nbsp;</div> <div>Μεγ. ύψος: &nbsp;0.3 m</div> <div>Μεγ. πλάτος: 0.3 m</div> </div>

F 36

5/ 5

<h3><span style="font-size:14pt;"><strong>Σπόροι Φωτιά (Salvia splendens)</strong></span></h3> <p><span style="color:#ff0000;font-size:14pt;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 50 σπόροι.</strong></span></p> <p>Πρόκειται για το γνωστότερο καλλιεργούμενο καλλωπιστικό φασκόμηλο. Δε θα πρέπει να συγχέεται με τη φλόγα (γένος Phlox), ένα γένος πολυετώ κυρίως φυτών, με γνωστότερο αντιπρόσωπό του το μόνο μονοετές μέλος του, που αποκαλείται λανθασμένα και βιολέτα. Η φωτιά είναι ένα απ’τα κοινότερα καλοκαιρινά λουλούδια, με το έντονο κόκκινο χρώμα της να χτυπάει από μακριά, και φυτεύεται σε μεγάλους αριθμούς σε κήπους, παρτέρια και μεγάλες ζαρντινιέρες για ένα θεαματικό αποτέλεσμα. Οι ταξιανθίες της διαρκούν πολύ, οπότε φαίνεται ανθισμένη όλο το καλοκαίρι.</p> <p>Το επιστημονικό της όνομα είναι Salvia splendens (λαμπρό φασκόμηλο), κι αυτό αντανακλά επακριβώς την αλήθεια. Το φυτό παράγει τις κοινές για την οικογένεια των χειλανθών σταχυοειδείς ταξιανθίες, με έντονα κόκκινα βράκτια και άνθη, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το έντονο πράσινο του φυλλώματος. Σήμερα ωστόσο κυκλοφορούν πορτοκαλί, μοβ, κίτρινες ή λευκανθείς ποικιλίες, αν και δύσκολα μπορει να τις βρει κανείς. Τα άνθη έχουν μακριά πέταλα και, όπως πολλά αμερικανικά λουλούδια με κόκκινο χρώμα και σωληνωτή δομή, χρησιμοποιεί κυρίως τα πουλιά κολιμπρί για την επικονίασή του. Οι ταξιανθίες, οπως και σ’άλλα χειλανθή, ωριμάζουν από κάτω προς τα πάνω, οπότε συχνά μία μπορεί να’χει ήδη ξερές κάψουλες στη βάση, ενώ στην κορυφή τα άνθη της να μην έχουν ανοίξει ακόμα. Βλαστιτικά το φυτό είναι όπως πολλά άλλα φασκομηλοειδή και χειλανθή, με ποώδεις τετραγωνικούς βλαστούς και ωοειδή οδοντωτά αντίθετα φύλλα. Κατάγεται από τη Βραζιλία, όπου μπορεί να βρεθεί σε υψόμετρα 2000-3000 μέτρων, όπου εξαιτίας του τροπικού κλίματος η θερμοκρασίες παραμένουν σχετικά υψηλές όλο το χρόνο. Η άγρια μορφή φτάνει τα 1,3 μέτρα, με πολύ ψηλότερα φυτά κατ’εξαίρεσιν, έως και τα 8 μέτρα, αλλ’όμως οι περισσότερες καλλιεργημένες ποικιλίες είναι κάτω του ενός μέτρου, με πολύ δημοφιλείς τις νάνες που δεν ξεπερνούν τα 20 εκατοστά. Το φυτό, που στη φύση είναι σπάνιο, πρωτοπεριγράφκε το 1822.</p> <p>Η καλλιέργειά του είναι πολύ εύκολη. Αν και βραχύβιο πολυετές στη φύση, στην εύκρατη ζώνη αντιμετωπίζεται συνήθως ως ετήσιο. Ως τροπικό, οι σπόροι του θα βλαστήσουν σε ψηλότερες θερμοκρασίες σε ελαφρύ έδαφος. Τα μικρά φυτά, είτε από σπόρο είτε έτοιμα αγορασμένα, θα πρέπει να φυτευθούν την άνοιξη σε καλά σκαμμένο έδαφος τουλάχιστον στα 20 εκ. εμπλουτισμένο με πλούσιο κομπόστ. Ένα φωσφορικό λίπασμα θα ενισχύσει την ανάπτυξη των ριζών, ενώ λίπανση μπορεί να χρειαστεί αργότερα το καλοκαίρι για ενδυνάμωση.Στα δοχεία το φυτό θα πρέπει να λιπαίνεται λίγο συχνότερα. Σε σχέση μ’άλλα ετήσια ανθοφόρα, είναι ανθεκτικότερο στην ξηρασία. Οι ξερές ταξιανθίες θα πρέπει ν’αφαιρούνται για την επίσπευση της δημιουργίας νέων. Έχω καλλιεργήσει τη νάνα ποικιλία του φυτού μερικές φορές, κι έχω να πω πως είναι απ’τα πιο εύκολα καλοκαιρινά λουλούδια. Το μόνο πρόβλημα με την ποικιλία αυτήν, όπως και μ’άλλες νάνες ετήσιων ή ποωδών πολυετών, είναι πως ανθίζουν πολύ νωρίς, ξοδεύοντας όλη την ενέργεια εκεί, κι έπειτα η νέα ανάπτυξη και ανθοφορία είναι πολύ πιο αδύναμες. Ο νανισμός προέρχεται από μια μετάλλαξη που επισπεύδει την αναπαραγωγική ωρίμανση πολύ πριν ολοκληρωθεί η σωματική, κάτι σαν τη<br />Νεοτενία,<br />οπότε το φυτό είναι λογικό να εξαντληθεί στο τέλος. Είναι σαν ένα παιδάκι ν’αρχίζει ν’αναπαράγεται απ’τα 5 του σε υπερβολικούς ρυθμούς. Δε θα γεράσει γρήγορα μετά;</p> <p>Δεν έχω βρει κάτι σχετικό με τις παραδοσιακές χρήσεις αυτού του φυτού. Ίσως δεν είναι γνωστές, εάν ιδίως στα μέρη όπου φύεται σήμερα δεν υπάρχουν ιθαγενείς. Όσο κι αν σας φανεί παράξενο, η Βραζιλία είναι χώρα εποίκων (όχι μεταναστών όπως έλεγε κάποιος έξυπνος που διάβασα, εντάξει, ήρθαν μετανάστες αργότερα αλλά οι πρώτοι εγκαταστάθηκαν με τη βία), κυρίως ευρωπαΪκής και αφρικανικής καταγωγής, με πολλούς μιγάδες. Ελάχιστες φυλές Ινδιάνων παραμένουν κι αυτές σε υπανάπτυκτα κι απομακρυσμένα μέρη του Αμαζονίου. Το φυτό περιέχει το αλκαλοειδές σπλενδιδίνη, το οποίο υποτίθεται πως του δίνει ελαφριές παραισθησιογόνες ιδιότητες καρτά μερικούς, αλλ’αυτό δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά. Υποτίθεται πως το φασκόμηλο αυτό έχει παρόμοια δράση με το αποδεδειγμένα παραισθησιογόνο είδος Salvia divinorum, και οι χρήστες του δηλώνουν ηρεμιστική δράση και ελαφριές διαστρεβλώσεις των αισθήσεων με το κάπνισμά του ή την κατανάλωση μεγάλου αριθμού φύλλων, αλλά αυτό θα μπορούσε να’ναι αποτέλεσμα Πλακέμπο Ή της δράσης του καπνού. Τα κουνέλια πάντως το τρώνε κανονικά, ενώ ο χυμός του μυρίζει κάτι ανάμεσα σε φασκόμηλο και πιπέρι. Δεν είναι σχεδόν καθόλου πικρό απ’ό,τι έχω δοκιμάσει, άρα πιθανότατα δεν περιέχει τίποτα σημαντικό. Τα αλκαλοειδή κανονικά έχουν έντονη πικρή γεύση για να προστατεύσουν το φυτό από εχθρούς. Εάν ωστόσο ο εχθρός δε πτοηθεί απ’τη γεύση και φάει, αρχίζουν στον οργανισμό του τα συμπτώματα της κατανάλωσης, διαφορετικά ανάλογα με κάθε αλκαλοειδές, άλλα επικίνδυνα για τη ζωη΄κι άλλα απλώς ενοχλητικά. Έτσι το χορτοφάγο δε θα τολμήσει να ξαναφάει επόμενη φορά το φυτό που του προκάλεσε τόσο πρόβλημα.</p>

F 23

5/ 5

<h2><b>Σπόροι Danshen (Salvia miltiorrhiza)</b></h2><h2><span style="color:#ff0000;">Τιμή για το πακέτο των 25 σπόροι.</span></h2><p>Salvia είναι ένα φαρμακευτικό βότανο που ανήκει στην οικογένεια της μέντας και είναι συχνά αναφέρεται ως το φασκόμηλο . Οι δύο πιο δημοφιλείς φυτικά σοφοί είναι η κοινή φασκόμηλο, " Salvia officinalis , " που χρησιμοποιείται στο μαγείρεμα και το κόκκινο φασκόμηλο, ένα κινέζικο βότανο είναι γνωστή ως " Salvia miltiorrhiza » ή danshen.</p><p>Salvia miltiorrhiza έχει χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία ακανόνιστη έμμηνο ρύση και να βοηθήσει στην αύξηση της κυκλοφορίας του αίματος . Επίσης, έχει χρησιμοποιηθεί για την αϋπνία και κοιλιακό άλγος .</p><p>Τα πράγματα που θα χρειαστείτε</p><p>3 φλιτζάνια αποξηραμένα ή 5 φλιτζάνια φρέσκο ​​salvia</p><p>1 λίτρο 80 έως 100 βότκα απόδειξη</p><p>1 - λίτρων βάζο με καπάκι</p><p>πανί ή αποχυμωτή Πρόστιμο - mesh</p><p>Η Εμφάνιση Περισσότερες οδηγίες</p><p>Καθαρίστε το βάζο 1 λίτρων με ζεστό νερό και σαπούνι και αφήστε το να στεγνώσει .</p><p>Γεμίστε το βάζο με salvia , τότε ρίξτε τη βότκα πάνω η κορυφή του φυτού , φροντίζοντας όλοι να καλύπτεται .</p><p>Σφραγίστε το βάζο . Ας την απότομη salvia για έξι έως οκτώ εβδομάδες σε σκοτεινό μέρος , κουνώντας ελαφρά το δοχείο και κάθε άλλη ημέρα .</p><p>Ρίχνουμε το βάμμα διαμέσου του υφάσματος ματιών , πιέζοντας το κορεσμένο βότανο για να στραγγίσουν όλα τα υγρά , ή να θέσει το βάμμα σε ένα αποχυμωτή για να εξαγάγετε το φάρμακο .</p><p>Βάλτε το βάμμα σε ένα δοχείο αποθήκευσης με ένα ερμητικά σφραγισμένο καπάκι και την ημερομηνία και να το επισημάνετε .</p>

MHS 23

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι Μήκων η υπνοφόρος (Papaver somniferum)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή</strong><strong> </strong><strong>για</strong><strong> </strong><strong>το</strong><strong> </strong><strong>πακέτο</strong><strong> </strong><strong>των</strong><strong> 2000 (1g), 4000 (2g), 10000 (5g) </strong><strong>σπόρους</strong><strong>.</strong></span></h2> <p>H Μήκων η υπνοφόρος είναι είδος παπαρούνας από το οποίο παρασκευάζεται το όπιο. Το όπιο είναι πηγή πολλών ναρκωτικών συμπεριλαμβανομένης της μορφίνης (και της παράγωγης της Ηρωίνης). Η επιστημονική της ονομασία Μήκων η υπνοφόρος αναφέρεται στις υπνωτικές ιδιότητες των οπιούχων ουσιών.</p> <p>Η μήκων η υπνοφόρος είναι το μόνο είδος παπαρούνας που καλλιεργείται εμπορικά σε μεγάλη κλίμακα. Καλλιεργείται για φαρμακευτικούς καθώς και για καλλωπιστικούς σκοπούς. Η σπόροι του φυτού λέγονται παπαρουνόσποροι και χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία τροφίμων και στη παραγωγή παπαρουνελαιου.</p> <p><strong>Περιγραφή</strong></p> <p>Η μήκων η υπνοφόρος είναι ένα ετήσιο ανθοφόρο φυτό που φτάνει σε ύψος το ένα μέτρο. Ο μίσχος και τα φύλλα καλύπτονται από λεπτά τριχίδια. Τα φύλλα της είναι λοβωτά και τα άνθη της έχουν διάμετρο 120 χιλιοστά. Τα άνθη της έχουν 4 πέταλα λευκού, κόκκινου ή μωβ χρώματος με μαύρα στίγματα στη βάση τους. Ο καρπός της είναι μία στρογγυλή, ακτινωτή κάψουλα. Όλα τα μέρη του φυτού βγάζουν ένα λευκό κόμμι όταν τραυματιστούν.</p> <p><strong>Ποικιλίες</strong></p> <p>Η μήκων η υπνοφόρος έχει πολλά υποείδη και ποικιλίες. Τα χρώματα των ανθών της ποικίλουν ευρέως, καθώς και άλλα χαρακτηριστικά όπως το σχήμα και ο αριθμός των πετάλων, ο αριθμός των ανθών και το καρπών που παράγει, το χρώμα των σπόρων και η περιεκτικότητα σε μορφίνη.</p> <p>Μερικές ποικιλίες όπως η ''Norman και η Przemko έχουν χαμηλή περιεκτικότητα σε μορφίνη (λιγότερο από 1%) και υψηλότερες συγκεντρώσεις σε άλλα αλκαλοειδή. Ωστόσο οι περισσότερες ποικιλίες ,πολλές από τις οποίες καλλιεργούνται για καλλωπιστικούς σκοπούς και για την παραγωγή παπαρουνόσπορων έχουν περιεκτικότητα σε μορφίνη κατά μέσω όρο 10%.</p> <p><strong>Οπιούχα</strong></p> <p>Αυτή η παπαρούνα είναι η κύρια φυσική πηγή των οπιούχων ουσιών. Τα οπιούχα εξάγονται από το όπιο, ο αποξηραμένος γαλακτώδης χυμός του φυτού, το οποίο μαζεύεται σχίζοντας την κάψουλα που περιέχει τους σπόρους του. Εκτός από την μορφίνη και άλλα αλκαλοειδή εξάγονται από το φυτό όπως η κωδεΐνη, η Θηβαΐνη και η Οριπαβίνη.</p> <h2><a href="https://www.seeds-gallery.shop/el/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE/1800000-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CE%BD%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%AF-%CF%83%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%BF%CE%B9-1-%CE%BA%CE%B9%CE%BB%CF%8C-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B1-%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BF%CF%8D.html" target="_blank" title="Μεγάλο πακέτο σπόρων παπαρούνας (1 κιλό) μπορεί να αγοραστεί ΕΔΩ" rel="noreferrer noopener"><strong>Μεγάλο πακέτο σπόρων παπαρούνας (1 κιλό) μπορεί να αγοραστεί ΕΔΩ</strong></a></h2>

MHS 139 (1g)

5/ 5

<div id="idTab1" class="rte"> <h2><strong>Σπόροι κόκκινων παπαρουνών (Papaver rhoeas)</strong></h2> <h2><span style="color: #f80000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 100 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Papaver rhoeas, με κοινά ονόματα όπως κοινή παπαρούνα, παπαρούνα καλαμποκιού, τριαντάφυλλο καλαμποκιού, παπαρούνα, παπαρούνα της Φλάνδρας και κόκκινη παπαρούνα είναι ένα ετήσιο ποώδες είδος ανθοφόρου φυτού στην οικογένεια παπαρούνας Papaveraceae. Είναι αξιοσημείωτο ως γεωργικό ζιζάνιο (εξ ου και τα κοινά ονόματα, όπως «καλαμπόκι» και «αγρό»). Ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο, χρησιμοποιείται ως σύμβολο της μνήμης των πεσμένων στρατιωτών και ενός άλλου στρατού, κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου και μετά.<br /><br />Το Papaver rhoeas είναι μια μεταβλητή, όρθια ετήσια, σχηματίζοντας μια μακροχρόνια τράπεζα σπόρων εδάφους που μπορεί να βλαστήσει όταν διαταράσσεται το έδαφος. Στο βόρειο ημισφαίριο γενικά ανθίζει στα τέλη της άνοιξης (μεταξύ Μαΐου και Οκτωβρίου στο Ηνωμένο Βασίλειο), αλλά εάν ο καιρός είναι αρκετά ζεστός, άλλα λουλούδια εμφανίζονται συχνά στις αρχές του φθινοπώρου. Μεγαλώνει σε ύψος περίπου 70 cm (28 in). Τα στελέχη κρατούν μεμονωμένα λουλούδια, τα οποία είναι μεγάλα και επιδεικτικά, 5-10 cm (2–4 ίντσες) απέναντι, με τέσσερα πέταλα που είναι έντονα κόκκινα, συνήθως με μια μαύρη κηλίδα στη βάση τους. Τα πέταλα αλληλεπικαλύπτονται ελαφρώς μεταξύ τους. Το φυτό μπορεί να παράγει έως και 400 άνθη σε μια ζεστή εποχή, που διαρκεί μόνο μία μέρα. Το στέλεχος των λουλουδιών συνήθως καλύπτεται με χονδροειδείς τρίχες που συγκρατούνται σε ορθή γωνία προς την επιφάνεια, βοηθώντας να το διακρίνει από το Papaver dubium στο οποίο οι τρίχες συνήθως συστέλλονται (δηλαδή κρατούνται κοντά στο στέλεχος). Οι κάψουλες είναι άτριχες, ωοειδείς (σε σχήμα αυγού), μικρότερες από δύο φορές ψηλότερες από αυτές, με στίγμα τουλάχιστον τόσο πλάτος όσο η κάψουλα. Όπως πολλά άλλα είδη Papaver, το φυτό αποπνέει λευκό έως κιτρινωπό λατέξ όταν οι ιστοί είναι σπασμένοι.<br /><br />Δεν έχουν όλες οι παπαρούνες καλαμποκιού που διατίθενται στο εμπόριο κόκκινα λουλούδια. Η επιλεκτική αναπαραγωγή οδήγησε σε ποικιλίες σε κίτρινο, πορτοκαλί, ροζ και λευκό. Η παπαρούνα Shirley είναι μια πολύ γνωστή ποικιλία. Διατίθεται επίσης μια πολύ απαλή στίγματα, που προέρχεται από το Shirley.<br /><br />Ένα υβρίδιο σχεδόν μαύρου άνθους, γνωστό ως «Evelina», εκτράφηκε στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 1990, με το P. dubium, αλλά δεν φαίνεται να είναι διαθέσιμο στο εμπόριο.<br /><br />Φυτοχημεία<br /><br />Το Papaver rhoeas περιέχει το αλκαλοειδές που ονομάζεται rhoeadine, το οποίο είναι ένα ήπιο ηρεμιστικό. Ροαϊδικό οξύ, παπαβερικό οξύ και ροαιγενίνη βρίσκονται επίσης σε αυτό το φυτό.<br /><br />Χρήσεις<br /><br />Η συνήθως καλλιεργημένη διακοσμητική παπαρούνα Shirley είναι μια ποικιλία αυτού του φυτού.<br /><br />Οι μαύροι σπόροι είναι βρώσιμοι και μπορούν να καταναλωθούν είτε μόνοι τους είτε ως συστατικό του ψωμιού. Το λάδι που παράγεται από το σπόρο θεωρείται ιδιαίτερα στη Γαλλία.<br /><br />Τα πέταλα περιέχουν μια κόκκινη βαφή που χρησιμοποιείται σε ορισμένα φάρμακα και κρασιά. Επίσης, τα αποξηραμένα πέταλα χρησιμοποιούνται περιστασιακά για να δώσουν χρώμα στα ποτ πουρί.<br /><br />Στην παραδοσιακή λαϊκή ιατρική, χρησιμοποιήθηκε για ουρική αρθρίτιδα, πόνους και πόνους. Τα πέταλα χρησιμοποιήθηκαν για να δημιουργήσουν ένα σιρόπι που ταΐζονταν στα παιδιά για να τους βοηθήσουν να κοιμηθούν.</p> </div> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 43 PR (100 S)

5/ 5

<div id="idTab1" class="rte"> <h2 class=""><strong>Σπόροι Μήκων η υπνοφόρος Λευκός&nbsp;(Papaver somniferum)</strong></h2> <h2><strong><span style="color: #ff0000;">Τιμή για το πακέτο των 2000 (1g), 10000 (5g) σπόρων.</span></strong></h2> <p>H Μήκων η υπνοφόρος είναι είδος παπαρούνας από το οποίο παρασκευάζεται το όπιο. Το όπιο είναι πηγή πολλών ναρκωτικών συμπεριλαμβανομένης της μορφίνης (και της παράγωγης της Ηρωίνης). Η επιστημονική της ονομασία Μήκων η υπνοφόρος αναφέρεται στις υπνωτικές ιδιότητες των οπιούχων ουσιών.</p> <p>Η μήκων η υπνοφόρος είναι το μόνο είδος παπαρούνας που καλλιεργείται εμπορικά σε μεγάλη κλίμακα. Καλλιεργείται για φαρμακευτικούς καθώς και για καλλωπιστικούς σκοπούς. Η σπόροι του φυτού λέγονται παπαρουνόσποροι και χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία τροφίμων και στη παραγωγή παπαρουνελαιου.</p> <p><strong>Περιγραφή</strong></p> <p>Η μήκων η υπνοφόρος είναι ένα ετήσιο ανθοφόρο φυτό που φτάνει σε ύψος το ένα μέτρο. Ο μίσχος και τα φύλλα καλύπτονται από λεπτά τριχίδια. Τα φύλλα της είναι λοβωτά και τα άνθη της έχουν διάμετρο 120 χιλιοστά. Τα άνθη της έχουν 4 πέταλα λευκού, κόκκινου ή μωβ χρώματος με μαύρα στίγματα στη βάση τους. Ο καρπός της είναι μία στρογγυλή, ακτινωτή κάψουλα. Όλα τα μέρη του φυτού βγάζουν ένα λευκό κόμμι όταν τραυματιστούν.</p> <p><strong>Ποικιλίες</strong></p> <p>Η μήκων η υπνοφόρος έχει πολλά υποείδη και ποικιλίες. Τα χρώματα των ανθών της ποικίλουν ευρέως, καθώς και άλλα χαρακτηριστικά όπως το σχήμα και ο αριθμός των πετάλων, ο αριθμός των ανθών και το καρπών που παράγει, το χρώμα των σπόρων και η περιεκτικότητα σε μορφίνη.</p> <p>Μερικές ποικιλίες όπως η ''Norman και η Przemko έχουν χαμηλή περιεκτικότητα σε μορφίνη (λιγότερο από 1%) και υψηλότερες συγκεντρώσεις σε άλλα αλκαλοειδή. Ωστόσο οι περισσότερες ποικιλίες ,πολλές από τις οποίες καλλιεργούνται για καλλωπιστικούς σκοπούς και για την παραγωγή παπαρουνόσπορων έχουν περιεκτικότητα σε μορφίνη κατά μέσω όρο 10%.</p> <p><strong>Οπιούχα</strong></p> <p>Αυτή η παπαρούνα είναι η κύρια φυσική πηγή των οπιούχων ουσιών. Τα οπιούχα εξάγονται από το όπιο, ο αποξηραμένος γαλακτώδης χυμός του φυτού, το οποίο μαζεύεται σχίζοντας την κάψουλα που περιέχει τους σπόρους του. Εκτός από την μορφίνη και άλλα αλκαλοειδή εξάγονται από το φυτό όπως η κωδεΐνη, η Θηβαΐνη και η Οριπαβίνη.</p> </div><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 140 (1g)

5/ 5

<div id="idTab1" class="rte"> <h2><strong>Σπόροι Μήκων Ορνάμενταλ Shirley Poppy (Papaver rhoeas)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 200 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Η λατινική ονομασία της παπαρούνας είναι Papaver rhoeas (Μήκων η ροιάς). Ανήκει στην οικογένεια των Μηκωνοειδών.<br />Συγγενές φυτό είναι η Μήκων η Υπνοφόρος η οποία καλλιεργείται σε άλλες χώρες και δίνει το όπιο.<br /><br />Η πλέον κοινή ονομασία είναι Παπαρούνα αλλά την συναντούμε και με τα ονόματα Κοκκινάδες (Πάρο), Κοτσονιά (Ρόδο), Κουτσουνάδες (Κρήτη), Πετεινός (Κύπρο), Πούλι (Σύρο), Λιλικούκι (Μεσόγεια), Μακουνίδα (Μάνη), Λαλέ. Υπάρχουν 100 είδη παπαρούνας, δέκα από τα οποία συναντούμε στη χώρα μας.<br /><br />Είναι φυτό μονοετές, με βαθιά πασσαλώδη ρίζα, στέλεχος τριχωτό και περιέχει λευκό οπό (γάλα). Φτάνει σε ύψος ακόμη και τα 80 εκατοστά. Η εμφάνιση των φύλλων είναι διαφορετική. Τα πρώτα φύλλα είναι ολόκληρα, λογχοειδή με μίσχο και τριχωτά. Τα μεσαία φύλλα έχουν μίσχο, διαιρούνται σε λοβούς και έχουν περισσότερες τρίχες από τα κατώτερα. Τα ανώτερα φύλλα είναι πτερωτά.<br /><br />Τα άνθη της βγαίνουν την άνοιξη από τις μασχάλες των φύλλων, πάνω σε μακριούς τριχωτούς ποδίσκους και στρέφονται προς τα κάτω πριν ανοίξουν. Όταν ανοίξουν ορθώνονται. Έχουν δύο τριχωτά σέπαλα, τέσσερα βαθυκόκκινα, αστραφτερά πέταλα με μαύρη τη βάση τους. Οι στήμονες είναι πολλοί, μικροί και μαύροι. Ο καρπός είναι κάψα με πολλούς σπόρους, εντυπωσιακά μικροσκοπικούς. <br /><br /><strong>Υπολογίζεται πως ένα γραμμάριο περιέχει πάνω από 4.900 σπόρους.</strong></p> </div>

MHS 43 (200 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι Lophophora williamsii</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Το Lophophora williamsii ή το peyote (/ pəjoʊti /) είναι ένας μικρός κάκτος χωρίς σπονδυλική στήλη με ψυχοδραστικά αλκαλοειδή, ιδιαίτερα μεσκαλίνη. Το Peyote είναι μια ισπανική λέξη που προέρχεται από το Nahuatl, ή Aztec, peyōtl [pejoːt͡τ], που σημαίνει "glisten" ή "glistening". Άλλες πηγές μεταφράζουν τη λέξη Nahuatl ως "Divine Messenger". Το Peyote είναι εγγενές στο Μεξικό και στο νοτιοδυτικό Τέξας. Βρίσκεται κυρίως στην έρημο Chihuahuan και στις πολιτείες Coahuila, Nuevo León, Tamaulipas και San Luis Potosí μεταξύ των θάμνων. Ανθίζει από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο, και μερικές φορές μέχρι το Σεπτέμβριο. Τα λουλούδια είναι ροζ, με θιγμομακτικούς ανθήρες (όπως το Opuntia).</p> <p>Γνωστός για τις ψυχοδραστικές ιδιότητές του κατά την κατάποση, το πεγιότ χρησιμοποιείται παγκοσμίως και έχει μακρά ιστορία τελετουργικής και ιατρικής χρήσης από αυτόχθονες Βορειοαμερικάνους. Το Peyote περιέχει τη μεσαλίνη παραισθησιογόνου.</p> <p><strong>Χρησιμοποιεί</strong></p> <p><strong>Ψυχοδραστικές και φαρμακευτικές</strong></p> <p>Όταν χρησιμοποιείται για τις ψυχοδραστικές ιδιότητές του, οι συνήθεις δόσεις για καθαρή μεσκαλίνη κυμαίνονται από περίπου 200 έως 400 mg. Αυτό μεταφράζεται σε μια δόση περίπου 10 έως 20 γραμ. Αποξηραμένων κουμπιών από πεύκο μέσης ισχύος. Ωστόσο, η ισχύς ποικίλει σημαντικά μεταξύ των δειγμάτων, καθιστώντας δύσκολη τη μέτρηση των δόσεων με ακρίβεια χωρίς πρώτα να εξαχθεί η μεσκαλίνη. Τα αποτελέσματα διαρκούν περίπου 10 έως 12 ώρες. Το Peyote αναφέρεται ότι προκαλεί πλούσιες οπτικές ή ακουστικές επιδράσεις (βλ. Συναισθησία).</p> <p>Εκτός από την ψυχοδραστική χρήση, μερικές φυλές Native American χρησιμοποιούν το φυτό με την πεποίθηση ότι μπορεί να έχουν θεραπευτικές ιδιότητες. Χρησιμοποιούν πεγιότ για να αντιμετωπίσουν τέτοιες ποικίλες ασθένειες όπως πονόδοντο, πόνο κατά τον τοκετό, πυρετό, πόνο στο στήθος, δερματικές παθήσεις, ρευματισμούς, διαβήτη, κρυολογήματα και τύφλωση. Το Peyote περιέχει επίσης ένα αλκαλοειδές που ονομάζεται peyocactin. Τώρα ονομάζεται hordenine. Η δηλητηρίαση από το πεύκο ήταν ανησυχητική στην Καλιφόρνια.</p>

CT 2 (5 S)