5/ 5

<h2 class=""><strong>Σπόροι Lantana camara</strong></h2> <h2><span style="color: #f80000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 10 σπόροι</strong></span></h2> Το Lantana camara είναι ένας πολυετής, όρθιος, εκτεταμένος ή ασταθής θάμνος, ο οποίος συνήθως αναπτύσσεται σε ύψος περίπου 2 m και σχηματίζει πυκνούς πυκνούς σε ποικίλα περιβάλλοντα. Στις σωστές συνθήκες όμως, μπορεί να ανακατευτεί σε δέντρα και να φτάσει τα 6 μέτρα ύψος. Λόγω της εκτεταμένης εκλεκτικής αναπαραγωγής καθ 'όλη τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα για χρήση ως καλλωπιστικό φυτό, υπάρχουν πλέον πολλές διαφορετικές ποικιλίες L. camara.<br><br>Το L. camara σπάνια βρίσκεται σε φυσικές ή ημι-φυσικές περιοχές του δάσους, καθώς δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τα ψηλότερα δέντρα λόγω της έλλειψης ανοχής του στη σκιά. Αντ 'αυτού, μεγαλώνει στην άκρη του δάσους. Το L. camara μπορεί να επιβιώσει σε ένα ευρύ φάσμα κλιματικών συνθηκών, όπως ξηρασία, διαφορετικούς τύπους εδάφους, θερμότητα, υγρασία και αλάτι. Είναι επίσης σχετικά ανθεκτικό στη φωτιά και μπορεί γρήγορα να εδραιωθεί σε πρόσφατα καμένα δάση.<br><br>Τα στελέχη Lantana camara έχουν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή επίπλων, όπως καρέκλες και τραπέζια. Ωστόσο, οι κύριες χρήσεις ήταν ιστορικά ιατρικές και διακοσμητικές.<br><br>Φαρμακευτική αξία<br><br>Μελέτες που πραγματοποιήθηκαν στην Ινδία διαπίστωσαν ότι τα φύλλα Lantana μπορούν να εμφανίσουν αντιμικροβιακές, μυκητοκτόνες και εντομοκτόνες ιδιότητες. Το L. camara έχει επίσης χρησιμοποιηθεί σε παραδοσιακά φυτικά φάρμακα για τη θεραπεία διαφόρων παθήσεων, όπως καρκίνο, φαγούρα στο δέρμα, λέπρα, ανεμοβλογιά, ιλαρά, άσθμα και έλκη.<br><br>Το εκχύλισμα L. camara έχει αποδειχθεί ότι μειώνει την ανάπτυξη γαστρικού έλκους σε αρουραίους. [49] Εκχυλίσματα από το φυτό έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί στη Βραζιλία για τη θεραπεία λοιμώξεων του αναπνευστικού. <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 59 (10 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι Jatropha curcas</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0a0a;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 3 σπόρους.</strong></span></h2> Η φύτευση μεγάλου αριθμού φυτών Jatropha curcas θα μπορούσε να συμβάλλει αποτελεσματικά στη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Hohenheim στη Στουτγκάρδη, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Earth System Dynamics.<br><br>Το project ονομάζεται «καλλιέργεια άνθρακα» και σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι μια οικονομικά βιώσιμη λύση που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί επάξια τις τεχνολογίες αποθήκευσης άνθρακα.<br><br>Το Jatropha curcas, που φύεται στην Κεντρική Αμερική, είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό στις αντίξοες καιρικές συνθήκες και επιβιώνει σε παρατεταμένες περιόδους ξηρασίας και ερημικές περιοχές.<br><br>Ήδη καλλιεργείται σε πολλές περιοχές του κόσμου για την παραγωγή βιοκαυσίμων.<br><br>Στην έρευνά τους οι Γερμανοί επιστήμονες έδειξαν ότι δέκα στρέμματα Jatropha curcas θα μπορούσαν να αιχμαλωτίσουν από την ατμόσφαιρα ετησίως 25 τόνους διοξειδίου του άνθρακα.<br><br>Η μελέτη βασίστηκε σε δοκιμαστικές καλλιέργειες του φυτού στην Αίγυπτο και την έρημο Νεγκέβ.<br><br>Σύμφωνα με τους ερευνητές μια φυτεία που θα κάλυπτε το 3% της Αραβικής ερήμου θα μπορούσε να απορροφήσει όλο το διοξείδιο του άνθρακα από τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά της Γερμανίας σε βάθος 20 χρόνων.<br><br>Βασική προϋπόθεση για την υλοποίηση του σχεδίου είναι η διαθεσιμότητα μονάδων αφαλάτωσης, κάτι που σημαίνει ότι τουλάχιστον σε πρώτη φάση οι καλλιέργειες θα πρέπει να βρίσκονται σε παράκτιες περιοχές.<br><br>Δοκιμαστικές καλλιέργειες του φυτού θα ξεκινήσουν σε λίγο καιρό και στο Ομάν του Κατάρ.<br><br>Βάσει των υπολογισμών, το κόστος της μείωσης του διοξειδίου του άνθρακα με την καλλιέργεια του φυτού Jatropha curcas κυμαίνεται μεταξύ 42 και 63 ευρώ ανά τόνο, δηλαδή είναι σημαντικά χαμηλότερο συγκριτικά με τις υφιστάμενες τεχνολογίες δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα.<br><br>Οι επιστήμονες υποστηρίζουν επίσης πως το φυτό έχει και άλλα πλεονεκτήματα καθώς μπορεί να κάνει την έρημο κατοικήσιμη και να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή βιοκαυσίμων.<br><br>Σε ό,τι αφορά το τελευταίο ζήτημα η ανθρωπιστική οργάνωση Actionaid παρουσιάζει την άλλη όψη του νομίσματος, επισημαίνοντας ότι το φυτό Jatropha είναι δηλητηριώδες, τοξικό και μολύνει τη γη που φύεται, ενώ η καλλιέργειά του για την παραγωγή βιοκαυσίμων έχει ως αποτέλεσμα την αποψίλωση δασικών εκτάσεων, τον διωγμό και την εξαθλίωση των ντόπιων<br>πληθυσμών.<script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

T 92 (5 S)

5/ 5

<h2 class=""><strong>Σπόροι εχινάκεια η στενόφυλλη (Echinacea purpurea)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για ένα πακέτο 20 σπόρων.</strong></span></h2> <p style="color: #202122; font-size: 14px;">Η<span>&nbsp;</span><b>εχινάκεια η στενόφυλλη</b><span>&nbsp;</span>(Echinacea purpurea) είναι είδος ανθοφόρων φυτών της οικογένειας των ηλιάνθων της Βόρειας Αμερικής. Είναι ιθαγενής στην ανατολική Βόρεια Αμερική και παρουσιάζεται σε κάποιο βαθμό στην άγρια ​​φύση σε πολλές ανατολικές και νοτιοανατολικές περιοχές στις Ηνωμένες Πολιτείες καθώς και στην Καναδική επαρχία του Οντάριο . Είναι πιο συνηθισμένο στους Ozarks και στον Μισισιπή / Κοιλάδα του Οχάιο. "Purple coneflower"<span>&nbsp;</span><sup id="cite_ref-:0_1-0" class="reference">[1]</sup>. Αυτή η κοινή ονομασία χρησιμοποιείται μερικές φορές για άλλα μοβ φυτά άνθη στο γένος εχινάκεια.</p> <h2 style="color: #000000; font-size: 1.5em;"><span class="mw-headline" id="Περιγραφή">Περιγραφή</span></h2> <p>Η εχινάκεια είναι πολυετές, ποώδες (μέχρι ύψους 120 cm (47 in) και 25 cm (10 in) πλάτος) κατά την ωριμότητα. Ανάλογα με το κλίμα, ανθίζει όλη την άνοιξη μέχρι το καλοκαίρι. Οι κωνοειδείς ανθισμένες κεφαλές είναι συνήθως, αλλά όχι πάντα, μοβ στην άγρια ​​φύση. Τα ατομικά λουλούδια (florets) μέσα στο κεφάλι των λουλουδιών είναι ερμαφρόδιτα, με αρσενικά και θηλυκά όργανα σε κάθε λουλούδι. Η επικονίαση γίνεται από πεταλούδες και μέλισσες. Αν και το φυτό προτιμά τα αργιλώδη ή αμμώδη, καλά στραγγιζόμενα εδάφη, επηρεάζεται ελάχιστα από το pH του εδάφους.<sup id="cite_ref-b_2-0" class="reference">[2]</sup></p> <h2 style="color: #000000; font-size: 1.5em;"><span id=".CE.9A.CE.B1.CE.BB.CE.BB.CE.B9.CE.AD.CF.81.CE.B3.CE.B5.CE.B9.CE.B1"></span><span class="mw-headline" id="Καλλιέργεια">Καλλιέργεια</span></h2> <p>Η εχινάκεια καλλιεργείται επίσης ως διακοσμητικό φυτό και έχουν αναπτυχθεί πολυάριθμες ποικιλίες για την ποιότητα και τη φυτική μορφή των λουλουδιών. Το φυτό μεγαλώνει στον ήλιο ή σε φωτεινή σκιά. Ευδοκιμεί σε ξηρό ή υγρό έδαφος και μπορεί να ανεχθεί την ξηρασία.<sup id="cite_ref-3" class="reference"></sup></p> <h2 style="color: #000000; font-size: 1.5em;"><span id=".CE.A0.CE.BF.CE.BB.CE.BB.CE.B1.CF.80.CE.BB.CE.B1.CF.83.CE.B9.CE.B1.CF.83.CE.BC.CF.8C.CF.82"></span><span class="mw-headline" id="Πολλαπλασιασμός">Πολλαπλασιασμός</span></h2> <p>Η εχινάκεια μπορεί να πολλαπλασιαστεί είτε με αγενή τρόπο είτε με σπόρους.</p> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner" style="font-size: 13.16px;"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3e/Echinacea_purpurea_Punahattu_Arto_Alanenp%C3%A4%C3%A4.jpg/200px-Echinacea_purpurea_Punahattu_Arto_Alanenp%C3%A4%C3%A4.jpg" decoding="async" width="200" height="150" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3e/Echinacea_purpurea_Punahattu_Arto_Alanenp%C3%A4%C3%A4.jpg/300px-Echinacea_purpurea_Punahattu_Arto_Alanenp%C3%A4%C3%A4.jpg 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3e/Echinacea_purpurea_Punahattu_Arto_Alanenp%C3%A4%C3%A4.jpg/400px-Echinacea_purpurea_Punahattu_Arto_Alanenp%C3%A4%C3%A4.jpg 2x" data-file-width="1600" data-file-height="1200"> <div class="thumbcaption" style="font-size: 12.3704px;"> <div class="magnify"></div> Η Echinacea purpurea είναι ένα είδος ανθόφυτου που αναγνωρίζεται από τα ιώδη κωνοειδή άνθη του και είναι ιθαγενές στη Βόρεια Αμερική</div> </div> </div> <p>Οι χρήσιμες φυτικές τεχνικές περιλαμβάνουν τη διαίρεση και τα μοσχεύματα ριζών. Οι συστάδες μπορούν να χωριστούν ή να σπάσουν σε μικρότερες δέσμες, κάτι που γίνεται κανονικά την άνοιξη ή το φθινόπωρο. Τα μοσχεύματα που προέρχονται από ρίζες "μεγέθους μολυβιού" θα αναπτυχθούν σε φυτά όταν ξεκινήσουν στα τέλη του φθινοπώρου ή στις αρχές του χειμώνα. Φυτά που δημιουργούνται σε εξωτερικούς χώρους.</p> <p>Η βλάστηση των σπερμάτων γίνεται καλύτερα με τις ημερήσιες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας ή μετά τη στρωματοποίηση , οι οποίες συμβάλλουν στο τερματισμό της παύσης . Οι σπόροι μπορούν να ξεκινούν σε εσωτερικούς χώρους πριν από την καλλιεργητική περίοδο ή σε εξωτερικούς χώρους μετά την έναρξη της καλλιεργητικής περιόδου.</p> <p>Αρπακτικά τρώνε αυτό το φυτό.</p> <h2 style="color: #000000; font-size: 1.5em;"><span id=".CE.A7.CE.B7.CE.BC.CE.B5.CE.AF.CE.B1"></span><span class="mw-headline" id="Χημεία">Χημεία</span></h2> <p>Η εχινάκεια περιέχει πολλαπλές ουσίες, όπως πολυσακχαρίτες , παράγωγα καφεϊκού οξέος (συμπεριλαμβανομένου του κιχωρικού οξέος ), αλκυλαμίδια και γλυκοπρωτεΐνες .<sup id="cite_ref-4" class="reference">[4]</sup></p> <h2 style="color: #000000; font-size: 1.5em;"><span id=".CE.A7.CF.81.CE.AE.CF.83.CE.B5.CE.B9.CF.82"></span><span class="mw-headline" id="Χρήσεις">Χρήσεις</span></h2> <p>Παραδοσιακό βοτανικό φάρμακο Στην ιθαγενή ιατρική των αυτοχθόνων Ινδιάνων , το φυτό χρησιμοποιήθηκε εξωτερικά για πληγές, εγκαύματα και τσιμπήματα εντόμων , μάσημα ρίζας για πονόδοντο και μολύνσεις στο λαιμό. Εσωτερική χρήση για πόνο, βήχα , κράμπες στομάχου και τσιμπήματα φιδιού, ως αντιβιοτικό, αποτοξινωτικό, εφιδρωτικό, επουλωτικό των πληγών και αντιαλλεργιογόνο.<span>&nbsp;</span><sup id="cite_ref-5" class="reference">[5]</sup></p> <p></p> <h3 style="color: #000000; font-size: 1.2em;"><span id=".CE.A3.CE.B7.CE.BC.CE.B5.CF.81.CE.B9.CE.BD.CE.AD.CF.82_.CF.87.CF.81.CE.AE.CF.83.CE.B5.CE.B9.CF.82"></span><span class="mw-headline" id="Σημερινές_χρήσεις">Σημερινές χρήσεις</span></h3> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner" style="font-size: 13.16px;"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8b/Echinacea_3.jpg/200px-Echinacea_3.jpg" decoding="async" width="200" height="129" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8b/Echinacea_3.jpg/300px-Echinacea_3.jpg 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8b/Echinacea_3.jpg/400px-Echinacea_3.jpg 2x" data-file-width="850" data-file-height="547"> <div class="thumbcaption" style="font-size: 12.3704px;"> <div class="magnify"></div> Το όνομα εχίνος προκύπτει από τον ακανθώδη κεντρικό δίσκο που φαίνεται εδώ.</div> </div> </div> <p>Είναι οικονομικά σημαντικό, στο φαρμακευτικό εμπόριο. Υποτίθεται ότι όλα τα μέρη του μωβ coneflower διεγείρουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Οι καλά ελεγχόμενες δοκιμές που μελετούν αυτές τις χρήσεις είναι περιορισμένες και χαμηλής ποιότητας. Τα αποτελέσματα της μελέτης αναμειγνύονται σχετικά με το κατά πόσο τα παρασκευάσματα που περιλαμβάνουν εχινάκεια μπορεί να είναι χρήσιμα για λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένου του κρυολογήματος. Οι παρενέργειες περιλαμβάνουν γαστρεντερικές επιδράσεις και αλλεργικές αντιδράσεις , όπως εξανθήματα , αυξημένο άσθμα και αναφυλαξία που απειλεί τη ζωή .</p> <h3 style="color: #000000; font-size: 1.2em;"><span id=".CE.A0.CE.B1.CF.81.CE.B1.CF.83.CE.BA.CE.B5.CF.85.CE.AC.CF.83.CE.BC.CE.B1.CF.84.CE.B1"></span><span class="mw-headline" id="Παρασκευάσματα">Παρασκευάσματα</span></h3> <ul> <li>βάμμα από τις ρίζες του βοτάνου</li> <li>αφέψημα</li> <li>έγχυμα του βοτάνου από τα άνθη</li> </ul> <h2 style="color: #000000; font-size: 1.5em;"><span id=".CE.95.CF.84.CF.85.CE.BC.CE.BF.CE.BB.CE.BF.CE.B3.CE.AF.CE.B1"></span><span class="mw-headline" id="Ετυμολογία">Ετυμολογία</span></h2> <p>Η ονομασία "εχινάκεια" προέρχεται από την ελληνική λέξη 'εχίνος' , που σημαίνει «αχινός» δηλαδή 'αγκαθωτός', λόγω του ακανθώδους κεντρικού δίσκου. «Purpurea» σημαίνει «κοκκινωπό-μοβ».<sup id="cite_ref-gledhill_6-0" class="reference">[6]</sup></p> <p style="color: #202122; font-size: 14px;"><br><br></p> <br><br> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 75 (0.1 g)

5/ 5

<div class="&quot;rte&quot;"> <h2><strong>Νιγκελλα η δαμασκηνή - βιολογικός σπόρος</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0808;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 50 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Nigella damascena λουλούδια , κοινώς ονομάζεται αγάπη - in-a - ομίχλη , έχουν μπλε λουλούδια και πράσινο , ομιχλώδη εμφάνιση φύλλωμα . Φυτά σταθεί 1-1/2 έως 2 μέτρα ύψος . Φύτευση του χρόνου για Nigella damascena λουλούδια συμβαίνει περιοδικά όλο το χρόνο . Αυτό το δροσερό καιρό ετήσια λουλούδια μεταξύ Ιουνίου και Σεπτεμβρίου , ανάλογα με το χρόνο φύτευσης και τις συνθήκες καλλιέργειας στην περιοχή σας . Σπορά</p> <p>Damascena σπόροι αναπτύσσονται καλύτερα όταν σπέρνονται απευθείας στο έδαφος . Σε όλα τα κλίματα , επιλέξτε μια τοποθεσία φύτευσης που παίρνει πλήρη ήλιο και έχει αργιλώδη εδάφη με καλή αποστράγγιση . Plant τους σπόρους περίπου 1/8 της ίντσας βαθιά . Μόλις εγκατασταθούν στον κήπο , λουλούδια Damascena αυτο - σπόρος στο τέλος της σεζόν . Τα μικροσκοπικά σπόροι μπορούν να διασκορπιστούν πάνω από το κρεβάτι κήπο και γκανιότα κάτω από το χώμα για να τους προστατεύσει από τα πτηνά και τα αποτελέσματα ξήρανσης του ήλιου μέχρι τη βλάστηση και την αρχική ανάπτυξη ξεκινά .</p> <p>Φυτέψτε το πρώτο σετ Damascena σπόρους λουλουδιών την άνοιξη , μόλις το έδαφος λιώνει και είναι εφαρμόσιμη . Δοκιμάστε την υγρασία του εδάφους την άνοιξη με τη λήψη μια χούφτα και τη συμπίεση στο χέρι σας . Όταν το χώμα έχει στεγνώσει μέχρι το σημείο να είναι εύθρυπτο κάτω από το άγγιγμά σας , είναι έτοιμο για φύτευση . Στις αρχές της άνοιξης του εδάφους μπορεί να είναι υγρή μετά το χιόνι του χειμώνα και τη βροχή . Άνοιξη του χρόνου φύτευσης πέφτει συνήθως μεταξύ Μαρτίου και Μαΐου , ανάλογα με το κλίμα σας</p> <p>Η φύτευση πτώσης</p> <p>Μια δεύτερη φύτευση το φθινόπωρο δίνει στον κηπουρό ένα προβάδισμα για μονοετή ανθοφορία της επόμενης άνοιξης . Σπείρουν σπόρους Nigella damascena σε μια έτοιμη κρεβάτι κήπων μεταξύ Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου , μετά τη ζέστη του καλοκαιριού έχει περάσει και πριν από την άφιξη των πρώτων παγετούς . Οι σπόροι παρέμεινε αδρανής κάτω από το χώμα μέσα από τους χειμερινούς μήνες και να βγει την άνοιξη για την πρόωρη ανθοφορία . Damascena λουλούδια ανθίζουν από τον Ιούνιο έως και τον Σεπτέμβριο με τους σπόρους που φυτεύτηκαν το φθινόπωρο ανθοφορία πρώτη και την άνοιξη φυτεύονται οι σπόροι της ανθοφορίας αργότερα στην εποχή .</p> <p>Damascena λουλούδια ευδοκιμούν σε δροσερό καιρικές συνθήκες . Σε κλίματα όπου τα καλοκαίρια είναι δροσερά και υγρό , εργοστάσιο Damascena σπόρους κάθε τρεις έως τέσσερις εβδομάδες από νωρίς την άνοιξη στο κατακαλόκαιρο . Μόλις θερινό ηλιοστάσιο έρχεται , περιμένετε έως ότου οι φθινοπωρινής φύτευσης μήνες για να σπείρουν περισσότερους σπόρους . Συνεχώς σπορά μέσω άνοιξη και το καλοκαίρι δημιουργεί ένα ετήσιο κήπο με λουλούδια που είναι συνεχώς γεμάτη με αυτά τα μικρά μπλε λουλούδια που κατά ομιχλώδη - πράσινο φύλλωμα σκηνικό τους .</p> <p>Αν δεις τα σπέρματα του λουλουδιού της θα καταλάβεις γιατί ο Σουηδός βοτανολόγος, Κάρολος Λινναίος στη διωνυμική του ονοματολογία, την επίσημη μέθοδο ονοματοδοσίας των ειδών, επέλεξε το θηλυκό γένος του επίθετου μαύρος -στα λατινικά Νιγέλα (Nigella)- ως πρώτο συνθετικό του ονόματος αυτού του φυτού της οικογένειας των βατραχιδών.</p> <p>Από το ντελικάτο λουλούδι της νιγέλας προέρχονται τα μαύρα, αρωματικά σποράκια που μας είναι γνωστά με τη δημώδη ονομασία τους ως «μαυροκούκι» ή «μαυροσούσαμο». Αυτά τα μαύρα σποράκια δίνουν το ιδιαίτερο άρωμά τους στην πολίτικη βασιλόπιτα, σε κάποια τσουρέκια, σε ψωμιά και σε κουλούρια.</p> <p>Αν πιστεύεις  πως το μαυροκούκι, προέρχεται από κάποιο εξωτικό φυτό, συγγενές με το σουσάμι, δεν έχεις παρά να περπατήσεις, την άνοιξη στην εξοχή. Όπου το έδαφος είναι προσχωσιγενές και πετρώδες κι οι θαμνότοποι γεμάτοι φρύγανα ή όπου υπάρχουν ακαλλιέργητοι αγροί, θα δεις κάτι μοναχικά, αστεροειδή λουλούδια που μπορεί να είναι άλλοτε λευκά, γαλαζωπά, λιλά ή κίτρινα. Φέρουν πέντε μεγάλα σέπαλα, πέντε πολύ μικρότερα πέταλα και πολλούς στήμονες. Τα φύλλα τους είναι λεπτά και τριχοειδή και μοιάζουν με της μαραθιάς.</p> <p>"O Μωάμεθ φέρεται να έχει πει πως «Το μαυροκούκι θεραπεύει όλες τις ασθένειες, εκτός από το θάνατο»"</p> <p>Οι σπόροι της νιγέλας είναι τριγωνικοί μικροί (1,5-3 mm) θαμποί και μαύροι, τραχείς στο άγγιγμα, αλλά λευκοί και ελαιώδεις εσωτερικά. Έχουν δυνατό και χαρακτηριστικό άρωμα. Αν όμως τους κοπανίσεις απελευθερώνονται οι πιο φυτικές τους νότες, που θυμίζουν ρίγανη. Η  γεύση τους είναι πιπεράτη, γήινη, ξηροκαρπάτη, ελαφρά πικρή και διαπεραστική και ο βαθμός καυστικότητας του βρίσκεται στο τρία της δεκάβαθμης κλίμακας. Στη δε επίγευση είναι κάπως ξηροί, η δε υφή τους είναι πολύ πιο τραγανή από του σουσαμιού. Μοιάζουν πολύ με τους μικρότερους σε μέγεθος σπόρους του άγριου κρεμμυδιού (Allium Cernuum) και δεν έχει καμία σχέση με το μαύρο κύμινο του Κασμίρ (Cuminum Nigrum).</p> <p><strong>Που χρησιμοποιείται</strong></p> <p>Το μαυροκούκι χρησιμοποιείται στην αρτοποιεία, αλλά και στην μαγειρική, ως άρτυμα. Ορισμένοι λαοί ακόμη και σήμερα το χρησιμοποιούν αντί για πιπέρι. Οι Ινδοί προσθέτουν μαυροκούκι (Kalonji- καλόντζι) στα πιλάφια τους, στα κάρι τους, τα τουρσιά τους και πασπαλίζουν με αυτό τις πίτες νάαν, που χρησιμοποιούν ως ψωμί. Η τοπική κουζίνα της Βεγγάλης οφείλει το ιδιαίτερο άρωμα της σε ένα πολύχρωμο μείγμα πέντε μπαχαρικών, το παντς φορόν (panch phoron ή Bengali Five-Spice) όπου η νιγέλα συνδυάζεται -σε ίση ποσότητα- με χλωρό μαραθόσπορο, με σιναπόσπορο, κύμινο και μαυροσίταρο. Το μείγμα αυτό, τσιγαρίζεται σε σπορέλαιο ή διαυγασμένο βούτυρο γκι (ghee) και δίνει τη γλυκιά, χαρακτηριστική του γεύση στα λαχανικά, το μοσχάρι, το ψάρι ή τα όσπρια. Στην περσική κουζίνα το χρησιμοποιούν για τουρσιά και για να αρτύζουν τις ψητές πατάτες. Ενώ στη Μέση Ανατολή θεωρούν ότι ταιριάζει με τις ομελέτες λαχανικών. Είναι το κύριο συστατικό του μείγματος. Στις κουζίνες της Δύσης το μαυροκούκι συνδυάζεται με αμυλώδη υλικά όπως τα ζυμαρικά, η πατάτα και οι διάφοροι άλλοι κόνδυλοι και τα αμυλώδη λαχανικά.</p> <p>Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι αν έχεις πιεί κάποιο ποτό με μαυροκούκι αυτό που μου έρχεται στο νου ως απάντηση είναι πως στην Ινδία το χρησιμοποιούν για να αρωματίσουν το γιαουρτένιο ποτό τους, λάσι, και πως και κάποια μουσουλμανικά αναψυκτικά, όπως η αραβική γκαζόζα Habba sawda Χ35 κι η Evoca Cola, περιέχουν σπόρους νιγέλας. Εσχάτως το χρησιμοποίησε και ο κύριος Κοροβέσης στο κοκτέιλ του «43:11» παρέα με μπέρμπον, παγωτό φιστίκι και μαύρη μπίρα.</p> <p><strong>Πως χρησιμοποιείται</strong></p> <p>Αν θελήσεις να κοπανίσεις στο γουδί το μαυροκούκι, θα πρέπει να υπολογίσεις την ποσότητα που χρειάζεσαι γιατί κοπανισμένο το μαυροκούκι αλλοιώνεται. Στην κουζίνα είναι καλύτερα να το καβουρδίζεις, χωρίς λίπος, μόνο για να απελευθερώσει τη νιγκελίνη τού (αιθέριο έλαιο)</p> </div> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 162 (50 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι Gotu kola (Centella asiatica)</strong></h2> <h2><span style="color: #fd0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 20 σπόροι.</strong></span></h2> Κοινό όνομα: Σεντέλα – Υδροκοτύλη – Gotu kola – Indian Pennywort – Brahmi<br><br>Η Σεντέλα είναι ένα βότανο του οποίου τα φύλλα μπορούν να φαγωθούν ωμά σε σαλάτες (σε μικρές όμως ποσότητες γιατί είναι πολύ δυνατά). Η Σεντέλα, καλλιεργείται επίσης ως φαρμακευτικό φυτό στην Άπω Ανατολή, όπου χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση σχεδόν των πάντων: από έλκη μέχρι την κατάθλιψη. Το Ινδικό του όνομα είναι Brahmi που σημαίνει: κομιστής της γνώσης της “Απόλυτης Πραγματικότητας”.<br>“Ένα από τα βότανα που έχουν πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες μελέτες για τους κιρσούς είναι η Centella Asiatica. Η Centella φαίνεται πως έχει τη δυναμική να προάγει την ακεραιότητα του συνδετικού ιστού, να συμπεριφέρεται αντιοξειδωτικά και να βελτιώνει τη διαπερατότητα των τριχοειδών αγγείων.&nbsp;<br><br>Τυχαιοποιημένη, πολυκεντρική μελέτη σε ασθενείς με φλεβική ανεπάρκεια, των Pointel et al που δημοσιεύτηκε στο έγκριτο Angiology, επιβεβαίωσε την αξία του θεραπευτικού αυτού φυτού.<br>Παράλληλα άλλη μελέτη των Arpaia et al, έδειξε πως η Centella Asiatica μειώνει τα επίπεδα ενζύμων που διασπούν ένα από τα βασικά συστατικά που ενεπλέκονται στην υγεία των αγγειακών τοιχωμάτων, τους μουκοπολυσακχαρίτες.<br>Η Centella Asiatica έχει χορηγηθεί και τοπικά-επιδερμικά ως εκχύλισμα, σε ασθενείς με κιρσούς, δίνοντας και πάλι θετικά αποτελέσματα.“<br>Πηγή: Κιρσοί και ευρυαγγείες: το φαρμακείο της φύσης στη διάθεση σας!<br><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 78

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι Fuzzyfruit nightshade (Solanum candidum)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για τη συσκευασία των 5 σπόρων.</strong></span></h2> <p>Ένας βοτανώδης θάμνος ύψους 3 μέτρων με μεγάλα, λοβωτά φύλλα και τριχωτά, σε μέγεθος βερίκοκου, βρώσιμα φρούτα. Το Solanum candidum είναι ευρέως διαδεδομένο σε δασικές εκτάσεις και σε διαταραγμένες περιοχές από το νότιο Μεξικό νότια κατά μήκος των Άνδεων έως το Περού.</p> <p>Το Solanum candidum είναι ένα είδος αειθαλούς θάμνου εγγενές στη Νότια Αμερική και περιστασιακά καλλιεργείται για τον βρώσιμο καρπό του.</p> <p>Μη εξημερωμένο και πολύ σπάνιο στην καλλιέργεια, είναι γνωστό ως fuzzyfruit nightshade, naranjilla Silvestre ή chichilegua. Ο καρπός μοιάζει κάπως με τη συγγενή Cocona (Solanum sessiliflorum) και το Solanum candidum προφανώς θα υβριδοποιηθεί με έναν αριθμό στενών συγγενών, όπως η cocona, η naranjilla και η pseudolulo. Μια αξιοσημείωτη διαφορά είναι τα εξαιρετικά τραχιά φρούτα, τα οποία –σε αντίθεση με τους περισσότερους συγγενείς τους– δεν αποσπώνται εύκολα κατά την πλήρη ωρίμανση, κάτι που αποτελεί εμπόδιο για την κατανάλωση του ώριμου φρούτου. Ωστόσο, το S. candidum είναι στενός συγγενής άλλων νυχτολούλουδων που καλλιεργούνται για τον βρώσιμο καρπό τους, συμπεριλαμβανομένης της ντομάτας (S. lycopersicum), της naranjilla (S. quitoense) και της μελιτζάνας (S. melongena). Η σχετικά ισχυρή αντοχή του σε παράσιτα και ασθένειες (σε σύγκριση με τους πιο ορεκτικούς συγγενείς του) έχει προσελκύσει κάποιο αγροτικό ενδιαφέρον.</p> <p>Επιστημονικά, το S. candidum παρουσιάζει πρόσθετο ενδιαφέρον, καθώς φαίνεται να είναι ο πλησιέστερος συγγενής και πιθανός πρόγονος των ασιατικών μελών της ίδιας βοτανικής κλάσης, ιδίως του Solanum lasiocarpum, που είναι εγγενές στην Ινδία, αλλά καλλιεργείται για τους καρπούς που μοιάζουν με ναραντζίλα. και ομοίως θα υβριδοποιείται εύκολα με το S. candidum.</p> <p>Το Solanum candidum θεωρείται ότι είναι εγγενές στις εύκρατες περιοχές των Άνδεων της Κολομβίας, του Περού και της Χιλής. Όπως η κοκόνα, η naranjilla και η ινδική νυχτολούλουδα, το S. candidium μπορεί να καρποφορήσει μέσα σε 1 ή 2 χρόνια από τον σπόρο. Μια βραχύβια πολυετής παραγωγή φρούτων απαιτεί μια μάλλον μακρά καλλιεργητική περίοδο, η οποία περιορίζει το γεωργικό της δυναμικό σε πιο εύκρατα κλίματα. Όπως η naranjilla και η cocona, το S. candidum προσαρμόζεται καλύτερα σε κλίματα υποτροπικών νεφών, όπου ο παγετός είναι άγνωστος, αλλά η υπερβολική ζέστη είναι επίσης πολύ σπάνια ή άγνωστη. Οι καρποί είναι στρογγυλοί καρποί, καλυμμένοι με επίμονη γούνα ακόμα και όταν είναι ώριμοι, σε μέγεθος 2 cm, που ωριμάζουν σε κίτρινο ή κόκκινο.</p>

V 124 (5 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι μικρού κόκκινου Cocona (Solanum sessiliflorum)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για Πακέτο από 5 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Μια ποικιλία Solanum sessiliflorum με νόστιμα, μικρά, καστανοκόκκινα φρούτα που είναι δημοφιλής στις πεδιάδες του Αμαζονίου της Κολομβίας και του Περού για χυμούς και σάλτσες.</p> <p>Το Solanum sessiliflorum, το cocona,[3] είναι ένας τροπικός θάμνος της οικογένειας Solanaceae. Το φυτό κοκόνα έχει γερά κλαδιά και τεράστια, οδοντωτά και τριχωτά φύλλα. Η Cocona μοιάζει πολύ με πολλούς στενούς συγγενείς, συμπεριλαμβανομένων των naranjilla και pseudolulo. Μπορεί να διακριθεί από αυτά τα φυτά από την έλλειψη αγκάθων του. Θα υβριδιστεί με αυτούς και άλλους στενούς συγγενείς. Η Cocona στερείται επίσης το χαρακτηριστικό μωβ χρωματισμό που εμφανίζεται συνήθως στη naranjilla. Τα άνθη του θυμίζουν μεγάλα άνθη πατάτας, με ανοιχτοπράσινα πέταλα. Η κοκόνα συλλέγεται σε μέρη της Νότιας Αμερικής γύρω από το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, όπως η επαρχία Purús στο ανατολικό Περού.</p> <p>Ο καρπός της κοκόνας είναι ένα κόκκινο, πορτοκαλί ή κίτρινο βρώσιμο μούρο. Η κοκόνα είναι εγγενής στην περιοχή των Άνδεων της Νότιας Αμερικής, όπου κατά καιρούς καλλιεργείται για ανθρώπινη κατανάλωση.</p> <p>Η κοκόνα μπορεί επίσης να καλλιεργηθεί ως καλλωπιστικό φυτό εσωτερικού χώρου σε εύκρατα κλίματα, αλλά φαίνεται να είναι αρκετά ευαίσθητο στα ακάρεα της αράχνης, επομένως πρέπει να προσέχετε να μην διατηρείται σε πολύ ξηρό αέρα κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Όπως η naranjilla, οι κοκόνες είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες στις αφίδες και τους νηματώδεις. Ως υποτροπικά φυτά, μπορούν να αντέξουν τον δροσερό καιρό, αλλά θα σκοτωθούν ή θα καταστραφούν σοβαρά από τον παγετό. Το καλοκαίρι μπορεί να καλλιεργηθεί έξω ή σε κρύο θερμοκήπιο. Όταν καλλιεργείται από σπόρους, η κοκόνα μπορεί να καρποφορήσει σε μόλις 9 μήνες ή έως και 24 μήνες.</p> <p>Το Solanum georgicum και το Solanum hyporhodium συμπεριλήφθηκαν (και μερικές φορές εξακολουθούν να περιλαμβάνονται) σε αυτό το είδος, αλλά γενικά αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστά σήμερα.</p>

V 132 (5 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι ιαπωνικής κολοκύθας φιδιού (Trichosanthes pilosa)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για Πακέτο από 5 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Ένα αναρριχώμενο φυτό στην οικογένεια της κολοκύθας με λεπτούς βλαστούς, λοβωτά φύλλα και λευκά άνθη με κρόσιμες άκρες, ακολουθούμενα από στρογγυλά, έντονα κόκκινα φρούτα που κρατούν σπόρους επικαλυμμένους με γλοιώδη μαύρη βλέννα. Το Trichosanthes pilosa είναι ευρέως διαδεδομένο από τα Ιμαλάια έως την τροπική ανατολική Ασία έως τα 1300 μέτρα. Οι καβουρδισμένοι σπόροι είναι ένα δημοφιλές σνακ σε μέρη της Ασίας.</p> <p>Η ιαπωνική κολοκύθα φιδιού είναι ένα πολυετές, αναρριχώμενο φυτό που παράγει μίσχους που μπορούν να απλωθούν πάνω από το έδαφος ή να σκαρφαλώσουν σε άλλα φυτά για υποστήριξη, προσκολλώνται μέσω έλικες.<br />Το φυτό καλλιεργείται, ειδικά στην Κίνα, για τον βρώσιμο καρπό και τη ρίζα του, καθώς και για παραδοσιακούς ιατρικούς σκοπούς</p> <p>Λεπτομέρειες καλλιέργειας<br />Απαιτεί πλούσιο, καλά στραγγιζόμενο έδαφος και άφθονη υγρασία την καλλιεργητική περίοδο.</p> <p>Βρώσιμες χρήσεις<br />Ένα βρώσιμο άμυλο λαμβάνεται από τη ρίζα.<br />Ο ανώριμος καρπός διατηρείται σε αλάτι. Ο ώριμος καρπός έχει μήκος περίπου 7 εκατοστά.</p> <p>Ιατρικός<br />Αποδίδει την πρωτεΐνη ετερο-τριχοσανθίνη, με 1,7 φορές την εκτρωτική δράση της τριχοσανθίνης από το συγγενικό είδος T. Kirilowii.</p> <p>Διουρητικός<br />Η ρίζα είναι ανώδυνη, αντιφλογιστική, καθαριστική του αίματος, αποπυρετωτική και διαλυτική. Χρησιμοποιείται ως κατάπλασμα ή γίνεται αφέψημα για τη θεραπεία αποστημάτων, βρασμού, πυρετού, πονόλαιμο κ.λπ.<br />Ο καρπός χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του βήχα, του διαβήτη, του ίκτερου κ.λπ.</p> <p>Άλλες Χρήσεις<br />Ο αποξηραμένος καρπός είναι πλούσιος σε σαπωνίνες και χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο σαπουνιού.<br />Ένα βιομηχανικό άμυλο λαμβάνεται από τη ρίζα.</p>

VG 32 (5 S)

5/ 5

<div id="idTab1" class="rte"> <h2><span style="font-size: 14pt;"><strong>Broussonetia papyrifera σπόροι – Μπονσάι</strong></span></h2> <h2><span style="color: #ff0000; font-size: 14pt;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Η Broussonetia papyrifera είναι ένα δέντρο ενδημικό της Ιαπωνίας και της Ταιβάν, το οποίο εισήχθη σε πολλές άλλες περιοχές του κόσμου, ήδη από την αρχαιότητα. Επειδή για την παραγωγή βιώσιμων σπόρων απαιτούνται αρσενικά και θηλυκά δέντρα, εκεί που εισήχθησαν μόνο αρσενικά οι πληθυσμοί του φυτού έμειναν υπό έλεγχο. Το αντίθετο όμως συνέβη στις περισσότερες περιπτώσεις, ό,που αυτό επιλέχθηκε για την εύρωστη ανάπτυξή του και την μη ανάγκη φροντίδας.</p> <p>Τα όμορφα φύλλα της Broussonetia papyrifera είναι βελούδινα, και λευκά απ΄ την κάτω πλευρά, ενώ διακρίνονται από μια αξιοπρόσεκτη ποικιλομορφία. Το δέντρο αυτό αποτελεί την κύρια πηγή φυτικής ίνας για την παραγωγή του παραδοσιακού υφάσματος των Πολυνησίων (tapa cloth), καθώς και άριστης ποιότητας αδιάσταλτου γιαπωνέζικου χαρτιού.</p> </div>

T 55

5/ 5

<h2><strong>1kg Σπόροι Ύσσωπος ο φαρμακευτικός (Hyssopus officinalis)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για Συσκευασία 1.000.000 (1kg) σπόρων.</strong></span></h2> <p>Ο Ύσσωπος ο φαρμακευτικός (Hyssopus officinalis) ή κοινώς ο ύσσωπος (hyssop), είναι βοτανώδες φυτό του γένους Hyssopus, εγγενές στην Νότια Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την περιοχή γύρω από την Κασπία Θάλασσα. Λόγω των ιδιοτήτων του ως αντισηπτικό, ανακουφιστικό του βήχα και αποχρεμπτικό, συνήθως χρησιμοποιείται ως φαρμακευτικό φυτό.</p> <p><strong>Χαρακτηριστικά</strong></p> <p>Ο ύσσωπος ένας έντονα χρωματισμένος θάμνος ή θαμνοειδές που κυμαίνεται σε ύψος από 30 έως 60 εκ. (12 έως 24 ίντσες). Το στέλεχος είναι ξυλώδες στη βάση, από την οποία αναπτύσσονται μια σειρά από ευθείς κλάδοι. Τα φύλλα είναι λογχοειδή, χρώματος σκούρου πρασίνου και μήκους από 2 έως 2,5 εκ. (0,79 έως 0,98 ίντσες).</p> <p>Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, το φυτό παράγει τσαμπιά από ροζ, μπλε ή σπανιότερα, λευκά αρωματικά άνθη. Αυτά οδηγούν στην ανύψωση μικρών επιμήκων αχαινίων (achenes).</p> <p><strong>Ιστορία</strong></p> <p>Ένα φυτό ονόματι ύσσωπος, χρησιμοποιείται από την κλασική αρχαιότητα. Η ονομασία του είναι μια άμεση προσαρμογή από το αρχαίο Ελληνικό ὕσσωπος. Η Εβραϊκή λέξη אזוב (ezov, esov ή esob) και η Ελληνική λέξη ὕσσωπος πιθανόν μοιράζονται μια κοινή (άγνωστη) καταγωγή.[4] Η ονομασία ύσσωπος (hyssop), εμφανίζεται ως μετάφραση του ezov σε ορισμένες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής, ιδιαιτέρως στο στίχο 9 του Ψαλμού 51:</p> <p>"Καθάρισέ με με ύσσωπο</p> <p>και οι αμαρτίες μου θα εξαλειφθούν·</p> <p>πλύνε με,</p> <p>κι απ' το χιόνι</p> <p>λευκότερος θα γίνω."</p> <p>— (Αγία Γραφή - Βασιλέως Ιακώβου),</p> <p>αλλά οι ερευνητές προτείνουν ότι οι Βιβλικές αναφορές, δεν αναφέρονται στο φυτό που είναι σήμερα γνωστό ως ύσσωπος, αλλά μάλλον σε ένα από κάποιο αριθμό διαφορετικών βοτάνων, συμπεριλαμβανομένης της Origanum syriacum (Συριακής ρίγανης, συνήθως αναφερόμενης ως "ύσσωπος Βίβλου").</p> <p>Ο ύσσωπος χρησιμοποιείτο επίσης, στην Αίγυπτο, για την κάθαρση (την εκκλησιαστική κάθαρση), όπου, σύμφωνα με τον Χαιρήμονα των Στωϊκό, οι ιερείς τον έτρωγαν με το ψωμί, προκειμένου να εξαγνίσουν αυτό το είδος της τροφής και να το καταστήσουν κατάλληλο για τη λιτή τους διατροφή.</p> <p><strong>Καλλιέργεια</strong></p> <p>Το είδος στο σύνολό, του είναι ανθεκτικό στην ανομβρία και ανεκτικό του ασβεστώδη, αμμώδη εδάφη. Ευδοκιμεί στις ηλιόλουστες τοποθεσίες και τα θερμά κλίματα.</p> <p>Καλλιεργητικές ποικιλίες περιλαμβάνουν το "Μπλε Άνθος".</p> <p><strong>Συγκομιδή</strong></p> <p>Υπό τις καλύτερες δυνατές καιρικές συνθήκες, το βότανο ύσσωπος συλλέγεται δύο φορές το χρόνο, μία φορά στο τέλος της άνοιξης και ακόμα μια φορά στις αρχές του φθινοπώρου. Τα φυτά κατά προτίμηση συγκομίζονται όταν είναι σε ανθοφορία, ώστε να συλλέγουν οι ανθοφόρες άκρες.</p> <p>Μόλις κοπούν οι μίσχοι, συλλέγονται και ξηραίνονται είτε στοιβαζόμενοι σε παλέτες, ώστε να επιτραπεί η αποστράγγισή τους ή αναρτώνται δια να ξηρανθούν. Η πραγματική διαδικασία ξήρανσης πραγματοποιείται σε δροσερό, ξηρό και καλά αεριζόμενο χώρο, όπου τα υλικά ανακινούνται αρκετές φορές, ώστε να διασφαλιστεί το ομοιόμορφο στέγνωμα. Τα αποξηραμένα βότανα, φυλάσσονται από την έκθεση στον ήλιο, για την πρόληψη αποχρωματισμού και οξείδωσης. Η διαδικασία αποξήρανσης διαρκεί περίπου έξι ημέρες στο σύνολό της. Μόλις αποξηρανθούν, τα φύλλα αφαιρούνται και τα δύο συστατικά, τα φύλλα και τα άνθη, ψιλοκόβονται. Το τελικό αποξηραμένο προϊόν, ζυγίζει το ένα τρίτο του αρχικού νωπού βάρους και μπορεί να αποθηκευτεί έως και 18 μήνες.</p> <p><strong>Χρήσεις</strong></p> <p>Το φρέσκο βότανο συνήθως χρησιμοποιείται στην μαγειρική. Το αιθέριο έλαιο του υσσώπου, μπορεί να ληφθεί δια του ατμού και σε μικρότερο βαθμό χρησιμοποιείται στο μαγείρεμα.Το φυτό χρησιμοποιείται συνήθως από τους μελισσοκόμους για να παραχθεί ένα πλούσιο και αρωματικό μέλι.</p> <p>Τα φύλλα του βοτάνου υσσώπου, χρησιμοποιούνται ως αρωματικό καρύκευμα. Τα φύλλα έχουν μια ελαφρώς πικρή γεύση λόγω της τανίνης και ένα έντονο άρωμα μέντας. Λόγω της εντάσεώς του, χρησιμοποιείται μετρίως στη μαγειρική. Το βότανο χρησιμοποιείται επίσης για τον αρωματισμό λικέρ και αποτελεί μέρος της επίσημης διαμόρφωσης του Chartreuse.</p> <p><strong>Φαρμακευτικές χρήσεις</strong></p> <p>Ως αρωματικό και φαρμακευτικό φυτό, ο ύσσωπος είναι αντισπασμωδικό, αντιμυκητιασικό, αντισηπτικό, αντιβιοτικό, τονωτικό, στυπτικό, στομαχικό καθώς επίσης διαλύει τα αέρια του στομάχου. Το φυτό έχει τη δυνατότητα να μειώσει τον πυρετό. Το τσάι του χρησιμοποιείται για γαργάρες καθώς η αναλγητική δράση του βοτάνου καταπραΰνει από τον βήχα και τον πονόλαιμο, όπως επίσης, είναι καλό για την καρδιά. Τέλος, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα καθώς είναι διουρητικό και φυσική θεραπεία για το οίδημα. Οι δε διουρητικές του ιδιότητες, προκαλούν συχνουρία, η οποία μπορεί να βοηθήσει στην μείωση της αρτηριακής πίεσης, καθώς ξεπλένει τις τοξίνες από το σώμα.</p> <p>Ως φαρμακευτικό βότανο, ο ύσσωπος έχει ανακουφιστικές, αποχρεμπτικές και αντιβηχικές ιδιότητες.[10] Το φυτό περιλαμβάνει τα χημικά thujone και φαινόλη, στα οποία προσδίδονται αντισηπτικές ιδιότητες.[11] Οι υψηλές συγκεντρώσεις thujone και των χημικών ουσιών που διεγείρουν το κεντρικό νευρικό σύστημα, μπορεί να προκαλέσουν επιληπτικές αντιδράσεις, όταν λαμβάνονται σε αρκετά υψηλές δόσεις. Το αιθέριο έλαιο υσσώπου, μπορεί να προκαλέσει επιληπτικές κρίσεις, ακόμα και χαμηλές δόσεις (2-3 σταγόνες), μπορεί να προκαλέσει σπασμούς στα παιδιά.</p> <p>Το τσάι από ύσσωπο, βοηθά και τις γυναίκες με προβλήματα στην έμμηνο ρύση τους. Το τσάι μπορεί να βοηθήσει μια γυναίκα με ακανόνιστο κύκλο να ξανά επανέλθει στον φυσιολογικό της κύκλο. Επίσης, ο ύσσωπος μπορεί να συμβάλει στη μείωση μερικών συμπτωμάτων της έμμηνου ρύσεως.</p> <p>Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί, στη συνταγοποίηση οφθαλμικών σταγόνων και στοματικού διαλύματος.</p> <p>Το βότανο ύσσωπος, έχει επίσης παρατηρηθεί να διεγείρει το γαστρεντερικό σύστημα.</p> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 112 (1kg)

5/ 5

<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> <h2><strong>Στρογγυλοί βολβοί σκόρδου (Allium sphaerocephalon)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για συσκευασία 5 βολβών φυτών.</strong></span></h2> <p>Το Allium sphaerocephalon είναι ένα είδος φυτού στην οικογένεια Amaryllis που είναι γνωστό ως πράσο με στρογγυλό κεφάλι και επίσης σκόρδο με στρογγυλή κεφαλή, κρεμμύδι με κεφαλή και άλλες παραλλαγές σε αυτά τα ονόματα. Άλλα ονόματα περιλαμβάνουν τα Drumsticks και στη Γερμανία, το Kugellauch. Ορισμένες δημοσιεύσεις χρησιμοποιούν την εναλλακτική ορθογραφία A. sphaerocephalum. Είναι ένα ανθεκτικό πολυετές φυτό.</p> <h3><strong>Χρήση</strong></h3> <p>Το πράσο με κεφαλή μπάλα χρησιμοποιείται ευρέως ως διακοσμητικό φυτό σε σύνορα και βραχόκηπους και ως κομμένο λουλούδι. Είναι στον πολιτισμό από τον 20ο αιώνα, και τα φύλλα και τα κρεμμύδια μπορούν να καταναλωθούν ωμά ή να μαγειρευτούν ως υποκατάστατο κρεμμυδιού. Τα λουλούδια μπορούν να καταναλωθούν ωμά και να χρησιμεύσουν ως διακόσμηση για σαλάτες</p>

P 475 AS

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι όλυρα ή αγριοσίταρο ή ντίνκελ (Triticum spelta)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για ένα πακέτο 30 (1g) σπόρων. </strong></span></h2> <p>Η <strong>όλυρα</strong> ή <strong>αγριοσίταρο</strong> ή <strong>ντίνκελ</strong> (<em>Triticum spelta</em>, <em>Σίτος η σπέλτα</em>) είναι ποικιλία σίτου. Η όλυρα ήταν σημαντικό προϊόν σε σημεία της Ευρώπης από την Εποχή του Χαλκού έως τον Μεσαίωνα. Σήμερα επιβιώνει ως ενδημική καλλιέργεια στην Κεντρική Ευρώπη και αναζωογονήθηκε η παρουσία της στη νέα αγορά της υγιεινής διατροφής. Η όλυρα είναι υποείδος του κοινού σίτου <em>(Triticum aestivum)</em><sup id="cite_ref-1">[1]</sup><sup id="cite_ref-2">[2]</sup>), περίπτωση κατά την οποία η βοτανική του ονομασία θεωρείται ότι είναι <em>Triticum aestivum ssp. spelta</em>.</p> <h2><span id="Εξέλιξη">Εξέλιξη</span></h2> <p>Η όλυρα έχει περίπλοκη ιστορία. Είναι ένα είδος σιταριού που είναι γνωστό από τη γενετική απόδειξη ότι προέρχεται ως υβρίδιο των οικόσιτων τετραπλοειδών σίτων, όπως το δίκοκκο σιτάρι (<em>Triticum turgidum</em> ssp. <em>dicoccum</em>) και το <em>Aegilops tauschii</em>. Αυτός ο υβριδισμός πρέπει να συνέβη στην Εγγύς Ανατολή, διότι εκεί αναπτύχθηκε το <em>Ae. tauschii</em>, και τούτο μάλλον να πραγματοποιήθηκε πριν από την εμφάνιση του κοινού σίτου <em>(Triticum aestivum)</em>, ενός ελεύθερου παράγωγου της όλυρας στον αρχαιολογικό χρόνο πριν 8.000 χρόνια.</p> <p>Γενετικά στοιχεία δείχνουν ότι η όλυρα μπορεί επίσης να προκύψει ως αποτέλεσμα της υβριδοποίησης του κοινού σίτου και του δίκοκκου σίτου, αν και μόνο σε κάποια ημερομηνία μετά την αρχική υβριδοποίηση του τετραπλού υβριδισμού του <em>Aegilops</em>. Η εμφάνιση της όλυρας αργότερα στην Ευρώπη, μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας δεύτερης εκδήλωσης υβριδοποίησης μεταξύ του δίκοκκου σίτου και του κοινού σίτου. Πρόσφατα στοιχεία DNA υποστηρίζουν την ανεξάρτητη προέλευση της ευρωπαϊκής όλυρας, μέσω αυτού του υβριδισμού<sup id="cite_ref-3">[3]</sup>. Ωστόσο, το αν η όλυρα έχει δύο διαφορετικές ρίζες στην Ασία και την Ευρώπη ή ενιαία προέλευση από την Εγγύς Ανατολή, παραμένει άγνωστο<sup id="cite_ref-4">[4]</sup><sup id="cite_ref-5">[5]</sup>.</p> <h2><span id=".CE.A0.CF.81.CF.8E.CE.B9.CE.BC.CE.B7_.CE.99.CF.83.CF.84.CE.BF.CF.81.CE.AF.CE.B1"></span><span id="Πρώιμη_Ιστορία">Πρώιμη Ιστορία</span></h2> <p>Τα πρώτα αρχαιολογικά δεδομένα της όλυρας ανάγονται στην πέμπτη χιλιετηρίδα π.Χ. στην Υπερκαυκασία, στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας. Ωστόσο, το πλέον άφθονα και καλύτερα τεκμηριωμένα αρχαιολογικά δεδομένα της όλυρας βρίσκονται στην Ευρώπη<sup id="cite_ref-autogenerated1_6-0">[6]</sup>. Υπολείμματα όλυρας έχουν βρεθεί σε κάποιες τοποθεσίες της ύστερης Νεολιθικής εποχής (2500-1700 π.Χ.) στην Κεντρική Ευρώπη<sup id="cite_ref-autogenerated1_6-1">[6]</sup><sup id="cite_ref-7">[7]</sup>. Κατά τη διάρκεια της εποχής του Χαλκού, η όλυρα είχε διαδοθεί ευρέως στην Κεντρική Ευρώπη. Στην εποχή του Σιδήρου (750-15 π.Χ.), η όλυρα έγινε το κύριο είδος σίτου στη νότια Γερμανία και την Ελβετία, και από το 500 π.Χ., επίσης στη νότια Βρετανία<sup id="cite_ref-autogenerated1_6-2">[6]</sup>.</p> <p>Οι αναφορές στην καλλιέργεια της όλυρας στους Βιβλικούς χρόνους (βλ. μάτζο), στην αρχαία Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία, και στην αρχαία Ελλάδα είναι ανακριβείς και προκύπτουν από τη σύγχυση με τον δίκοκκο σίτο <sup id="cite_ref-8">[8]</sup>. Ωστόσο, ως είδος <em>Triticum</em>, η χρήση της όλυρας εξακολουθεί να απαγορεύεται κατά τη διάρκεια της εβραϊκής εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα, εκτός από τη μορφή <em>μάτζο</em>.</p> <h2><span id=".CE.9D.CE.B5.CF.8C.CF.84.CE.B5.CF.81.CE.B7_.CE.B9.CF.83.CF.84.CE.BF.CF.81.CE.AF.CE.B1"></span><span id="Νεότερη_ιστορία">Νεότερη ιστορία</span></h2> <p>Κατά το Μεσαίωνα, η όλυρα καλλιεργήθηκε σε περιοχές της Ελβετίας, του Τυρόλου και της Γερμανίας. Η όλυρα εισήχθη στις ΗΠΑ στα 1890. Στον 20ο αιώνα η καλλιέργεια της όλυρας αντικαταστάθηκε σε όλες σχεδόν τις περιοχές στις οποίες εξακολουθεί να καλλιεργείται από τον κοινό σίτο άρτου. Καθώς η όλυρα απαιτεί λιγότερα λιπάσματα, το κίνημα της βιολογικής γεωργίας την κατέστησε δημοφιλέστερη και πάλι προς το τέλος του αιώνα.</p> <h2><span id=".CE.94.CE.B9.CE.B1.CF.84.CF.81.CE.BF.CF.86.CE.AE"></span><span id="Διατροφή">Διατροφή</span></h2> <p>Η όλυρα περιλαμβάνει περίπου 57,9% υδατάνθρακες (εκτός από 9,2% ινών), 17,0% πρωτεΐνη και 3,0% λίπος, όπως επίσης και τα διαιτητικά ανόργανα συστατικά και βιταμίνες<sup id="cite_ref-9">[9]</sup>. Καθώς περιέχει μια μέτρια ποσότητα γλουτένης, είναι κατάλληλη για ψήσιμο. Στη Γερμανία, οι άγουροι κόκκοι όλυρας ξηραίνονται και τρώγονται ως <em>Grünkern</em>, που κυριολεκτικά σημαίνει «πράσινοι κόκκοι".</p> <p>Η όλυρα συνδέεται στενά με το μαλακό σίτο και δεν είναι κατάλληλη για τα άτομα που πάσχουν από κοιλιοκάκη. Ορισμένα άτομα με αλλεργία σίτου ή δυσανεξία σίτου δέχονται την όλυρα.</p> <h2><span id=".CE.A0.CF.81.CE.BF.CF.8A.CF.8C.CE.BD.CF.84.CE.B1"></span><span id="Προϊόντα">Προϊόντα</span></h2> <p>Το αλεύρι όλυρας γίνεται όλο και ευκολότερα διαθέσιμο, καθώς πωλείται στα βρετανικά σούπερ μάρκετ από το 2007<sup id="cite_ref-10">[10]</sup>. Η όλυρα πωλείται επίσης με τη μορφή σκληρού άρτου, παρόμοιο με το χρώμα και την υφή του ελαφρού άρτου σικάλεως, αλλά με ελαφρώς γλυκιά γεύση. Παράγονται επίσης μπισκότα και κράκερ, αλλά είναι πιο πιθανό να βρεθούν σε εξειδικευμένα καταστήματα προϊόντων άρτου ή είδη υγιεινής διατροφής παρά σε τυπικά καταστήματα εδώδιμων ειδών.</p> <p>Τα ζυμαρικά όλυρας είναι επίσης διαθέσιμα σε καταστήματα υγιεινής διατροφής και ειδικών καταστημάτων. Όπως και το σιτάρι, ο ακατέργαστος σπόρος όταν μασηθεί αποδεσμεύει ίχνη γλουτένης δίνοντας στη μάζα μικρή αντοχή. Η υφή είναι ελαφρώς τραγανή. Η γεύση καρυδιού είναι πιο έντονη από ό,τι στα περισσότερα ψωμιά και ορισμένοι προτιμούν την ακατέργαστη ουσία από ότι τα ψημένα αρτοσκευάσματα.</p> <p>Οι Ολλανδοί παραγωγοί του <em>jenever</em> αποστάζουν ένα ειδικό τζιν όλυρας που προβάλλεται ως αξιοπερίεργο για τους γευσιγνώστες του τζιν. Συναντάται μερικές φορές μπύρα από όλυρα στη Βαυαρία<sup id="cite_ref-11">[11]</sup>, και βότκα όλυρας στην Πολωνία<sup id="cite_ref-12">[12]</sup>.</p> <p>Το <em>μάτζο</em> όλυρας ψήνεται για το Εβραϊκό Πάσχα στο Ισραήλ και διατίθεται σε ορισμένα αμερικανικά παντοπωλεία και αποθήκες.</p> <h2><span id=".CE.9B.CE.BF.CE.B3.CE.BF.CF.84.CE.B5.CF.87.CE.BD.CE.B9.CE.BA.CE.AD.CF.82_.CE.B1.CE.BD.CE.B1.CF.86.CE.BF.CF.81.CE.AD.CF.82"></span><span id="Λογοτεχνικές_αναφορές">Λογοτεχνικές αναφορές</span></h2> <p>Ενώ σήμερα η όλυρα αποτελεί μια εξειδικευμένη καλλιέργεια, η δημοτικότητά της στους αγρότες ως βασικό διατροφικό προϊόν του παρελθόντος είναι αποδεδειγμένη στη λογοτεχνία. Αν και η σημερινή ρωσόφωνη νεολαία δεν μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς είναι η όλυρα, μπορεί να έχει ακούσει την ιστορία του εργάτη Balda του Πούσκιν που ζητούσε από τον ιερέα εργοδότη του <em>«να του προσφέρει την καλά βρασμένη όλυρά του»</em> ( "есть же мне давай варёную полбу") .</p>

MHS 89 (1 g)

5/ 5

<h2><strong>Μωβ αφρικανικοί μπλε σπόροι βασιλικού</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για τη συσκευασία των 100 σπόρων. </strong></span></h2> <p>Το Ocimum kilimandscharicum έχει ένα έντονο άρωμα καμφοράς, που κληρονομήθηκε από το Ocimum kilimandscharicum (βασιλικός καμφοράς), τον ανατολικοαφρικανικό γονέα του. Η συγκέντρωση καμφοράς είναι 22% (σε σύγκριση με 61% για το O. kilimandscharicum). Η συγκέντρωση των άλλων βασικών αρωματικών ενώσεων, της λιναλοόλης (55%) και της 1,8-κινεόλης (15%) είναι συγκρίσιμη με πολλές ποικιλίες βασιλικού.</p> <p>Έχει ομοιότητες τόσο με τον ταϊλανδέζικο όσο και με τον γλυκό βασιλικό, αλλά έχει τη δική του γεύση. Τα μακριά, ροζ άνθη του κάνουν επίσης μια εντυπωσιακή γαρνιτούρα. Αν και δεν είναι ακόμη ευρέως γνωστό ως χρήσιμο γαστρονομικό βότανο, δείχνει δυνατότητες για ευρύτερη δημοτικότητα. Όταν προστίθεται σε ένα πιάτο, μπορεί να έχει γεύση σαν να έχουν χρησιμοποιηθεί περισσότερα από ένα βότανα.</p> <p>Τα φύλλα του αφρικανικού μπλε βασιλικού ξεκινούν μοβ όταν είναι νεαρά, γίνονται πράσινα μόνο καθώς το δεδομένο φύλλο μεγαλώνει στο πλήρες μέγεθός του και ακόμη και τότε διατηρούν το μοβ χρώμα.</p> <p>Είναι επίσης ψηλότερο από πολλές ποικιλίες βασιλικού. Αυτές οι ανθοφορίες είναι πολύ καλές στο να προσελκύουν μέλισσες και άλλους επικονιαστές.</p>

MHS 92 (0.13 g)

5/ 5

<h2><span style="font-size: 14pt;"><strong>Σπόροι Αγγελική (Pittosporum tobira)</strong></span></h2> <h2><span style="color: #f70202; font-size: 14pt;"><strong>Τιμή</strong><strong>για</strong><strong>το</strong><strong>πακέτο</strong><strong>των</strong><strong> 10 </strong><strong>σπόρους</strong><strong>.</strong></span></h2> <p><span>Το γένος Pittosporum οφείλει την ονομασία του στις ελληνικές λέξεις “πίσσα” και “σπόρος”, εξαιτίας μιας κολλώδους ουσίας που περιβάλλει τους σπόρους.</span></p> <p><span>Η αγγελική είναι αειθαλής καλλωπιστικός θάμνος, που με το κατάλληλο κλάδεμα μπορεί να διαμορφωθεί και σαν μικρό δένδρο. Η καταγωγή της είναι από τις χώρες της Άπω Ανατολής. Ταξινομείται στην οικογένεια Pittosporaceae στην οποία κατατάσσονται περισσότερα από 240 είδη φυτών, πολλά από αυτά με ιδιαίτερη καλλωπιστική αξία. Στην χώρα μας εκτός από την αγγελική (Pittosporum tobira) υπάρχουν και άλλα πιττόσπορα, συνήθως με μικρότερο μεγέθους. Επιπλέον, υπάρχουν και νάνες ποικιλίες αγγελικής (Pittosporum tobira nanum), κατάλληλες για τον βραχόκηπο ή πήλινα φυτοδοχεία.</span></p> <p><strong><span>Μορφολογικά χαρακτηριστικά</span></strong></p> <p><span>Η αγγελική μπορεί να φτάσει σε ύψος μέχρι και τα 5 m, συνήθως όμως διαμορφώνεται στα 2-3 m. Έχει πλούσια βλάστηση και αναπτύσσεται με μέτριο ρυθμό. Τα φύλλα της είναι στιλπνά, γυαλιστερά και παχιά με σκούρο πράσινο χρώμα. Τα άνθη της εμφανίζονται την άνοιξη κατά το Μάιο και διατηρούνται πάνω στο φυτό για 20 σχεδόν ημέρες. Είναι μικρά (1.3 cm) σε μέγεθος, λευκού χρώματος και αναπτύσσονται πολλά μαζί σε ταξιανθία σκιάδιο, ενώ είναι και ελαφρώς αρωματικά. Το φθινόπωρο εμφανίζονται οι καρποί ενώ φαίνονται και οι σπόροι που έχουν κόκκινο χρώμα.</span></p> <p><strong><span>Καλλιεργητικές φροντίδες</span></strong></p> <p><span>Η αγγελική πρέπει να φυτεύεται σε εδάφη μέτριας σύστασης, συνήθως αμμοπηλώδη, τα οποία θα είναι πλούσια σε οργανική ουσία. Επιπλέον, αναπτύσσεται καλύτερα όταν φυτεύεται σε σκιερές ή ημισκιερές θέσεις. Απαιτεί τακτικά ποτίσματα, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Είναι θάμνος ανθεκτικός στις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού και σχετικά ευαίσθητος στις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα. Είναι ανθεκτικό φυτό για φύτευση τόσο σε παραθαλάσσιες περιοχές όσο και σε περιοχές με ξηρασία. Επιπλέον, είναι φυτό κατάλληλο και ωφέλιμο για φύτευση σε αστικές και περι-αστικές περιοχές.  Με σκοπό την διατήρηση του σχήματος του φυτού, τη δημιουργία πιο συμπαγής κόμης και την αφαίρεση κλαδιών που καταστράφηκαν κατά τον χειμώνα, η αγγελική κλαδεύεται στις αρχές της άνοιξης, με ψαλίδα κλαδέματος ή μπορντουροψάλιδο. Επιπλέον, σε καλά διατηρημένους θάμνους επαναλαμβάνεται ελαφρύ κλάδεμα (ψαλίδισμα) στο τέλος του καλοκαιριού. Θάμνοι που είναι ακλάδευτοι για πολλά χρόνια, αραιώνουν αισθητά και αυξάνονται πολύ και ακανόνιστα σε διάμετρο. Σε αυτή την περίπτωση απαιτείται πιο αυστηρό κλάδεμα. Εάν επιθυμείται η διαμόρφωση της αγγελικής σαν μικρό δένδρο θα πρέπει από την αρχή της φύτευσης της, να επιλέγεται ένα κλαδί που θα εξελιχθεί σε κορμό. Συνήθως επιλέγεται το πιο εύρωστο και κάθετο προς το έδαφος. Τα υπόλοιπα κλαδιά θα πρέπει να κόβονται από τη βάση τους, ενώ από τον κορμό πρέπει να αφαιρούνται σταδιακά τα δευτερεύοντα κλαδιά, έως του επιθυμητού ύψους. Οι εργασίες αυτές δεν θα πρέπει να γίνονται όλες μαζί, αλλά σταδιακά και λαμβάνοντας υπόψη την ανάπτυξη του φυτού.</span></p> <p><strong><span>Πολλαπλασιασμός</span></strong></p> <p><span>Η αγγελική πολλαπλασιάζεται με σπόρο.</span></p> <p><strong><span>Εχθροί και ασθένειες</span></strong></p> <p><span>Είναι πολύ ανθεκτικό φυτό τόσο σε προσβολές από έντομα, όσο και από μύκητες. Σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις αναπτύσσονται αποικίες αφίδων (μελίγκρες), στα φύλλα και στα άνθη, κατά τα μέσα της άνοιξης που δεν προκαλούν όμως προβλήματα στο φυτό. Επιπλέον, πάνω στα κλαδιά της αγγελικής αναπτύσσονται διάφορα έντομα που ονομάζονται κοκκοειδή και τα οποία παραμένουν ακίνητα και κολλημένα μυζώντας τους φυτικούς χυμούς, χωρίς όμως να επηρεάζουν ιδιαίτερα το φυτό.</span></p>

T 13 (10 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι Passiflora serratifolia</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0808;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόροι.</strong></span></h2> <p>Το Passiflora serratifolia είναι ένα δυναμικό αναρριχώμενο πολυετές φυτό, που προσκολλάται στη γύρω βλάστηση μέσω έλικες. Το φυτό συλλέγεται από τη φύση για τοπική χρήση ως τροφή. Μερικές φορές καλλιεργείται ως διακοσμητικό.</p> <p>Τα είδη Passiflora γενικά αναπτύσσονται καλύτερα σε προστατευμένη, ηλιόλουστη θέση ή σε σκιά. Τα περισσότερα είδη βρίσκονται στη φύση σε υγρά αλλά καλά στραγγιζόμενα εδάφη, γενικά ελαφρύτερης υφής, και συχνά ανθίζουν και καρποφορούν περισσότερο εάν η γονιμότητα του εδάφους είναι χαμηλή. Συχνά αναπτύσσουν βαθιές ρίζες και μπορεί να είναι μετρίως ανεκτικοί στις ξηροπάθειες. Τα περισσότερα είδη Passiflora προτιμούν ουδέτερο έως ελαφρώς αλκαλικό έδαφος, αναπτύσσοντας καλύτερα εκεί όπου το pH είναι περίπου 6. 5 - 7,5.</p> <p>Ο πολτός που περιβάλλει τους σπόρους τρώγεται. Οι πράσινοι έως κίτρινοι, ωοειδείς ή υποσφαιρικοί καρποί έχουν μήκος 50 - 90 mm και διάμετρο 35 - 50 mm.</p> <p>Τα φύλλα και οι ρίζες ορισμένων, αν όχι όλων, μελών αυτού του γένους περιέχουν μια ουσία που ονομάζεται «passiflorina», η οποία έχει ομοιότητες με τη μορφίνη και είναι ένα αποτελεσματικό ηρεμιστικό. Δεν έχουμε συγκεκριμένες πληροφορίες για αυτό το είδος, αλλά πολλά είδη χρησιμοποιούνται σε αφεψήματα βοτάνων για να ηρεμήσουν τα νεύρα και να βοηθήσουν σε έναν ξεκούραστο ύπνο.<br />Τα φύλλα πολλών ειδών θεωρούνται επίσης ανθελμινθικά, αντιυστερικά και εφιδρωτικά. Χρησιμοποιούνται στη Βραζιλία για την καταπολέμηση των διαλείπων πυρετών, των δερματικών φλεγμονών και των ερυσίπελας.</p> <p>Διάδοση<br />σπάστε το κάλυμμα του σπόρου και επιταχύνετε τη βλάστηση. Οι αποθηκευμένοι σπόροι πρέπει να εμποτιστούν για 24 ώρες σε ζεστό νερό και ο χρόνος βλάστησης μπορεί να μειωθεί εάν στη συνέχεια ο σπόρος αναμειχθεί με το χυμό φρέσκου φρούτου του πάθους (οποιουδήποτε είδους). Ακόμα κι έτσι, μπορεί να χρειαστούν 12 μήνες για να βλαστήσουν οι αποθηκευμένοι σπόροι. Τοποθετήστε το δίσκο σπόρων σε σκιερή θέση, διατηρώντας θερμοκρασία γύρω στους 19 - 24°c. Τρυπήστε τα σπορόφυτα σε ξεχωριστά δοχεία μόλις γίνουν αρκετά μεγάλα για να τα χειριστείτε και φυτέψτε τα όταν είναι αρκετά μεγάλα.</p>

V 250 (5 S)