5/ 5

<h2><strong>Σπόροι ρυζιού Arborio</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 100 (3,6 g) σπόροι.</strong></span></h2> <p>Το ρύζι Arborio είναι ιταλικό ρύζι μικρών κόκκων. Ονομάστηκε από την πόλη του Arborio, στην κοιλάδα Po, η οποία βρίσκεται στην κύρια περιοχή του Πιεμόντε στην Ιταλία. Το Arborio καλλιεργείται επίσης στο Αρκάνσας, στην Καλιφόρνια και στο Μιζούρι στις Ηνωμένες Πολιτείες.</p> <p>Όταν μαγειρεύονται, οι στρογγυλεμένοι κόκκοι είναι σταθεροί και κρεμώδεις και λαστιχωτοί σε σύγκριση με το άλλο ρύζι, λόγω της υψηλότερης περιεκτικότητάς τους σε άμυλο αμυλοπηκτίνης. Έχει μια αμυλώδη γεύση και συνδυάζεται καλά με άλλες γεύσεις.</p> <p>Το ρύζι Arborio χρησιμοποιείται συχνά για την παρασκευή ριζότο. Άλλες κατάλληλες ποικιλίες περιλαμβάνουν Carnaroli, Maratelli, Baldo και Vialone Nano. Το ρύζι Arborio χρησιμοποιείται επίσης συνήθως για πουτίγκα ρυζιού.</p> <p>Το Arborio είναι μια ποικιλία της ομάδας Japonica των ποικιλιών Oryza sativa.</p><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

VE 101 A (3.6g)

5/ 5

<h2 class=""><strong>Σπόροι Yucca filamentosa</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόρους.</strong></span></h2> <span style="color: #000000; font-size: 18px;">Συνήθως χωρίς κορμό, είναι πολυθρόνος με κεφαλές μήκους 75 cm (30 in), νηματοειδούς, γαλαζοπράσινου, στριμμένου φύλλου. Το Y. filamentosa διακρίνεται εύκολα από άλλα είδη yucca από λευκά, ήδη νημάτια κατά μήκος των περιθωρίων φύλλων. Το λουλούδι προέρχεται από μάζες ύψους έως 3 μέτρων (10 πόδια) με κρεμαστά λουλούδια κρέμας στις αρχές του καλοκαιριού. Επικονιάζονται από το yucca moth Tegeticula yuccasella. Άλλα είδη σκώρων, όπως το Tegeticula intermedia, χρησιμοποιούν επίσης αυτό το yucca ως φυτό ξενιστή για να γεννήσουν τα αυγά τους.<br /><br />Χρήσεις<br /><br />Μόλις αφαιρεθούν οι σπόροι, τα φρούτα μπορούν να μαγειρευτούν και να καταναλωθούν. Τα μεγάλα πέταλα λουλουδιών μπορούν επίσης να καταναλωθούν σε σαλάτες.<br /><br />Τα φύλλα, οι μίσχοι και οι ρίζες αυτού του φυτού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αναισθητοποιήσουν τα ψάρια. Το Τσερόκι το χρησιμοποίησε για αυτό το σκοπό. <br /></span>

CT 8 (5 S)

5/ 5

<h2 class="rte align_justify"><span style="font-size: 14pt;"><strong>Cyperus Esculentus Earth Almond Σπόρος</strong><strong></strong></span></h2> <h2 class="rte align_justify"><span style="color: #ff0000; font-size: 14pt;"><strong>Τιμή</strong><strong>&nbsp;</strong><strong>για</strong><strong>&nbsp;</strong><strong>το</strong><strong>&nbsp;</strong><strong>πακέτο</strong><strong>&nbsp;</strong><strong>των</strong><strong>&nbsp;5&nbsp;</strong><strong>Κόνδυλοι</strong><strong> - </strong><strong>σπόροι</strong><strong>.</strong></span></h2> <p><strong>Our chufa seeds are all natural untreated and Non-GMO.</strong></p> <p>Chufa are great for Turkey, Deer and other wildlife. Plant 50 lbs. - per acre</p> <p>Chufas are a bunch grass with a peanut like an underground nut - used for food plots of deer, turkey, hogs and wild hogs. This legume is very similar to peanuts, if you have ever seen hogs rooting peanuts, they go after chufa the same way. Plant in spring through summer. Wildlife digs up the chufas once they mature.</p> <p>Chufas are a perennial sedge that is one of the most popular foods for wild turkeys. Chufa plants have underground tubers, which are part of the plant that turkeys eat. One chufas tuber will produce a plant that can grow to 15-75 tubers when mature. Turkeys find the tubers by scratching them from just under the surface of the ground. The tubers are high in protein and fat, which makes them especially nutritious for wild turkeys. Chufa can also make an excellent food source for other wildlife including deer and ducks.</p> <p class="">Chufa plants grow well in the southern half of the US from Northern California across to Southern Iowa and even Southern Pennsylvania. Chufa plants grow in a variety of soil, but perform best on well-drained, sandy or loamy soils. Clay soils can support chufa. When growing in clay soils, lightly turn the soil in the fall to expose the tubers. This practice can be done periodically to extend the food supply into winter and early spring. Simply plow several strips twice a month until the entire field has been plowed. Generally, chufa will grow anywhere that corn can be successfully grown.<br><br><strong>Sowing &amp; cultivation</strong><br>Indoor pre-culture (seedling stage): MarchApril<br>Sowing time outdoors: May<br>Sowing depth: 1 – 3 cm<br>Best germination temperature : 15 °C<br>Germination time in days: 14 – 21<br>Planting distance: 30 x 30 Pcs.<br>Main harvest: October November December<br><br>Tubers are planted outdoors in mid-May (let them soak for several hours in water before planting).&nbsp;<br><br>They may also prefer pot culture since they need plenty of heat to wake up from hibernation!&nbsp;<br><br>The tubers allegedly tolerate frost down to -15 °C.&nbsp;<br>Normally though, they are overwintered indoors.</p>

PS 6

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong><strong>Σπόροι Δενδρολίβανο (Rosmarinus officinalis)</strong></strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;">Τιμή για το πακέτο των 10 σπόρους.</span></h2> <p>Το δενδρολίβανο (αρχ. ελλ. ἀπόσπληνος) είναι αρωματικός, αειθαλής θάμνος ο οποίος ανήκει στο γένος Ροσμαρίνος και στην οικογένεια των Χειλανθών. Tο γένος Rosmarinus περιλαμβάνει, εκτός του γνωστού (R. officinalis) που αναφέρεται και ως λιβανωτίς (Διοσκ.) και ως δενδρολίβανον το φαρμακευτικόν, και μερικά άλλα είδη, μεταξύ των οποίων και τα ακόλουθα: Ροσμαρίνος ο εριοκάλυξ (R. eriocalyx) και Ροσμαρίνος ο γναφαλώδης (R. tomentosus). Η λατινική ονομασία του φυτού Rosmarinus σημαίνει δροσιά της θάλασσας και είναι σύνθετη από τις λέξεις ros (δροσιά) και marinus (θαλάσσιος), γιατί πιστευόταν ότι το φυτό μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς πότισμα, αρκούμενο μόνο στην υγρασία που έρχεται από τη θάλασσα. Γνωστό φυτό στην αρχαιότητα όταν οι Αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν σε διάφορες θρησκευτικές τελετές και γιορτές, σε στολισμούς κτηρίων, ναών και ως καύσιμο για θυμίαμα. Η καταγωγή του είναι από τις περιοχές της Μεσογείου αλλά σήμερα εκτός από τις περιοχές αυτές καλλιεργείται ως καλλωπιστικό για τα ωραία κυανά άνθη του σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και τις εύκρατες περιοχές της Αμερικής. Περιέχει τανίνη και αιθέριο έλαιο, το οποίο εξάγεται με απόσταξη κυρίως από τις κορυφές των ανθοφόρων βλαστών. Τα άνθη του προτιμώνται από τις μέλισσες και γίνονται πηγή για την παραγωγή μελιού.</p> <div> <p><strong>Μορφολογία</strong></p> <div>Είναι πυκνόφυλλος και πολύκλαδος θάμνος με ύψος που δε ξεπερνά τα 2 μέτρα. Τα φύλλα του είναι δερματώδη, μικρά , γραμμοειδή και μοιάζουν με πευκοβελόνες. Η πάνω επιφάνεια των φύλλων έχει χρώμα σκούρο πράσινο και η κάτω επιφάνεια είναι ελαφρώς χνουδωτή με χρώμα λευκό ή αχνά γκριζωπό. Τα άνθη βρίσκονται κατά ομάδες και βγαίνουν στις μασχάλες των φύλλων. Το χρώμα τους είναι μοβ, κυανόλευκο ή και λευκό. Δεν έχει ιδιαίτερη ανάγκη από πότισμα και μπορεί να φυτρώσει και σε βραχώδεις ορεινές περιοχές. Οι βλαστοί έχουν ένα ευχάριστο άρωμα που μοιάζει με αυτό του τσαγιού και η γεύση τους είναι ελαφρώς πικρή και λίγο καυτερή.</div> <div> <div><strong>Μαγειρική</strong></div> <div>Οι τρυφεροί βλαστοί και τα φύλλα του δενδρολίβανου χρησιμοποιούνται ως αρωματικό σε πολλά φαγητά. Στα ψητά δίνει μία ιδιαίτερη γεύση. Στη ζαχαροπλαστική το χρησιμοποιούν κυρίως στα γλυκά του κουταλιού.</div> <div> <div><strong>Άλλες χρήσεις</strong></div> <div>Από τα φύλλα του δενδρολίβανου εξάγεται ένα υγρό που χρησιμοποιείται στην παρασκευή φαρμάκου για τους ρευματισμούς, για τους διάφορους ερεθισμούς του στόματος καθώς και για το βήχα. Από τους βλαστούς εξάγεται αιθέριο έλαιο που χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, στη σαπωνοποιία, καθώς και με κατάλληλη επεξεργασία στην παρασκευή εντομοκτόνων. <table cellspacing="0" cellpadding="0" border="1"> <tbody> <tr> <td colspan="2" valign="top" width="100%"> <p align="center"><span><strong>Sowing Instructions</strong></span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span><strong>Propagation:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span>Seeds</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span><strong>Pretreat:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span>0</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span><strong>Stratification:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span>0</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span><strong>Sowing Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span>all year round</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span><strong>Sowing Depth:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span>1 cm</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span><strong>Sowing Mix:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span>Coir or sowing mix + sand or perlite</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span><strong>Germination temperature:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span>20-22 ° C</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span><strong>Location:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span>bright + keep constantly moist not wet</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span><strong>Germination Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span>21 – 35 days</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p align="center"><span><strong>Watering:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p align="center"><span>Water regularly during the growing season</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"><span> </span></td> <td valign="top"> <p align="center"><br /><span><em>Copyright © 2012 Seeds Gallery - Saatgut Galerie - Galerija semena. </em><em>All Rights Reserved.</em></span></p> </td> </tr> </tbody> </table> </div> </div> </div> </div> </body> </html>

MHS 25 (10 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι Cane Sorgham (Sorghum Bicolor)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 10 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Το σόργο δίχρωμο, που συνήθως ονομάζεται σόργο (/ ˈsɔːrɡəm /) και επίσης γνωστό ως μεγάλο κεχρί, durra, jowari ή milo, είναι ένα είδος χόρτου που καλλιεργείται για το σιτάρι του, το οποίο χρησιμοποιείται για τροφή για ανθρώπους, ζωοτροφές και παραγωγή αιθανόλης. Το σόργο προέρχεται από την Αφρική και τώρα καλλιεργείται ευρέως σε τροπικές και υποτροπικές περιοχές. Το σόργο είναι η πέμπτη πιο σημαντική καλλιέργεια δημητριακών στον κόσμο μετά από ρύζι, σιτάρι, αραβόσιτο και κριθάρι. Το S. bicolor είναι συνήθως ετήσιο, αλλά ορισμένες ποικιλίες είναι πολυετείς. Αναπτύσσεται σε συστάδες που μπορεί να φτάσουν πάνω από 4 μέτρα ύψος. Ο κόκκος είναι μικρός, με διάμετρο από 2 έως 4 mm. Τα γλυκά σόργια είναι ποικιλίες σόργου που καλλιεργούνται κυρίως για ζωοτροφές, παραγωγή σιροπιού και αιθανόλη. είναι ψηλότερα από αυτά που καλλιεργούνται για κόκκους.</p> <p>Χρήσεις</p> <p>Το σόργο καλλιεργείται σε πολλά μέρη του κόσμου σήμερα. Τα τελευταία 50 χρόνια, η έκταση που φυτεύτηκε με σόργο παγκοσμίως αυξήθηκε κατά 66%. Τα σιτηρά βρίσκουν χρήση ως τροφή, για την παρασκευή λικέρ, για ζωοτροφές ή για την παραγωγή βιολογικής αιθανόλης.</p> <p>Μαγειρική χρήση</p> <p>Σε πολλά μέρη της Ασίας και της Αφρικής, το σιτάρι του χρησιμοποιείται για την παραγωγή επίπεδων ψωμιών που</p><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 74 (10 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι όλυρα ή αγριοσίταρο ή ντίνκελ (Triticum spelta)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για ένα πακέτο 30 (1g) σπόρων. </strong></span></h2> <p>Η <strong>όλυρα</strong> ή <strong>αγριοσίταρο</strong> ή <strong>ντίνκελ</strong> (<em>Triticum spelta</em>, <em>Σίτος η σπέλτα</em>) είναι ποικιλία σίτου. Η όλυρα ήταν σημαντικό προϊόν σε σημεία της Ευρώπης από την Εποχή του Χαλκού έως τον Μεσαίωνα. Σήμερα επιβιώνει ως ενδημική καλλιέργεια στην Κεντρική Ευρώπη και αναζωογονήθηκε η παρουσία της στη νέα αγορά της υγιεινής διατροφής. Η όλυρα είναι υποείδος του κοινού σίτου <em>(Triticum aestivum)</em><sup id="cite_ref-1">[1]</sup><sup id="cite_ref-2">[2]</sup>), περίπτωση κατά την οποία η βοτανική του ονομασία θεωρείται ότι είναι <em>Triticum aestivum ssp. spelta</em>.</p> <h2><span id="Εξέλιξη">Εξέλιξη</span></h2> <p>Η όλυρα έχει περίπλοκη ιστορία. Είναι ένα είδος σιταριού που είναι γνωστό από τη γενετική απόδειξη ότι προέρχεται ως υβρίδιο των οικόσιτων τετραπλοειδών σίτων, όπως το δίκοκκο σιτάρι (<em>Triticum turgidum</em> ssp. <em>dicoccum</em>) και το <em>Aegilops tauschii</em>. Αυτός ο υβριδισμός πρέπει να συνέβη στην Εγγύς Ανατολή, διότι εκεί αναπτύχθηκε το <em>Ae. tauschii</em>, και τούτο μάλλον να πραγματοποιήθηκε πριν από την εμφάνιση του κοινού σίτου <em>(Triticum aestivum)</em>, ενός ελεύθερου παράγωγου της όλυρας στον αρχαιολογικό χρόνο πριν 8.000 χρόνια.</p> <p>Γενετικά στοιχεία δείχνουν ότι η όλυρα μπορεί επίσης να προκύψει ως αποτέλεσμα της υβριδοποίησης του κοινού σίτου και του δίκοκκου σίτου, αν και μόνο σε κάποια ημερομηνία μετά την αρχική υβριδοποίηση του τετραπλού υβριδισμού του <em>Aegilops</em>. Η εμφάνιση της όλυρας αργότερα στην Ευρώπη, μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας δεύτερης εκδήλωσης υβριδοποίησης μεταξύ του δίκοκκου σίτου και του κοινού σίτου. Πρόσφατα στοιχεία DNA υποστηρίζουν την ανεξάρτητη προέλευση της ευρωπαϊκής όλυρας, μέσω αυτού του υβριδισμού<sup id="cite_ref-3">[3]</sup>. Ωστόσο, το αν η όλυρα έχει δύο διαφορετικές ρίζες στην Ασία και την Ευρώπη ή ενιαία προέλευση από την Εγγύς Ανατολή, παραμένει άγνωστο<sup id="cite_ref-4">[4]</sup><sup id="cite_ref-5">[5]</sup>.</p> <h2><span id=".CE.A0.CF.81.CF.8E.CE.B9.CE.BC.CE.B7_.CE.99.CF.83.CF.84.CE.BF.CF.81.CE.AF.CE.B1"></span><span id="Πρώιμη_Ιστορία">Πρώιμη Ιστορία</span></h2> <p>Τα πρώτα αρχαιολογικά δεδομένα της όλυρας ανάγονται στην πέμπτη χιλιετηρίδα π.Χ. στην Υπερκαυκασία, στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας. Ωστόσο, το πλέον άφθονα και καλύτερα τεκμηριωμένα αρχαιολογικά δεδομένα της όλυρας βρίσκονται στην Ευρώπη<sup id="cite_ref-autogenerated1_6-0">[6]</sup>. Υπολείμματα όλυρας έχουν βρεθεί σε κάποιες τοποθεσίες της ύστερης Νεολιθικής εποχής (2500-1700 π.Χ.) στην Κεντρική Ευρώπη<sup id="cite_ref-autogenerated1_6-1">[6]</sup><sup id="cite_ref-7">[7]</sup>. Κατά τη διάρκεια της εποχής του Χαλκού, η όλυρα είχε διαδοθεί ευρέως στην Κεντρική Ευρώπη. Στην εποχή του Σιδήρου (750-15 π.Χ.), η όλυρα έγινε το κύριο είδος σίτου στη νότια Γερμανία και την Ελβετία, και από το 500 π.Χ., επίσης στη νότια Βρετανία<sup id="cite_ref-autogenerated1_6-2">[6]</sup>.</p> <p>Οι αναφορές στην καλλιέργεια της όλυρας στους Βιβλικούς χρόνους (βλ. μάτζο), στην αρχαία Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία, και στην αρχαία Ελλάδα είναι ανακριβείς και προκύπτουν από τη σύγχυση με τον δίκοκκο σίτο <sup id="cite_ref-8">[8]</sup>. Ωστόσο, ως είδος <em>Triticum</em>, η χρήση της όλυρας εξακολουθεί να απαγορεύεται κατά τη διάρκεια της εβραϊκής εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα, εκτός από τη μορφή <em>μάτζο</em>.</p> <h2><span id=".CE.9D.CE.B5.CF.8C.CF.84.CE.B5.CF.81.CE.B7_.CE.B9.CF.83.CF.84.CE.BF.CF.81.CE.AF.CE.B1"></span><span id="Νεότερη_ιστορία">Νεότερη ιστορία</span></h2> <p>Κατά το Μεσαίωνα, η όλυρα καλλιεργήθηκε σε περιοχές της Ελβετίας, του Τυρόλου και της Γερμανίας. Η όλυρα εισήχθη στις ΗΠΑ στα 1890. Στον 20ο αιώνα η καλλιέργεια της όλυρας αντικαταστάθηκε σε όλες σχεδόν τις περιοχές στις οποίες εξακολουθεί να καλλιεργείται από τον κοινό σίτο άρτου. Καθώς η όλυρα απαιτεί λιγότερα λιπάσματα, το κίνημα της βιολογικής γεωργίας την κατέστησε δημοφιλέστερη και πάλι προς το τέλος του αιώνα.</p> <h2><span id=".CE.94.CE.B9.CE.B1.CF.84.CF.81.CE.BF.CF.86.CE.AE"></span><span id="Διατροφή">Διατροφή</span></h2> <p>Η όλυρα περιλαμβάνει περίπου 57,9% υδατάνθρακες (εκτός από 9,2% ινών), 17,0% πρωτεΐνη και 3,0% λίπος, όπως επίσης και τα διαιτητικά ανόργανα συστατικά και βιταμίνες<sup id="cite_ref-9">[9]</sup>. Καθώς περιέχει μια μέτρια ποσότητα γλουτένης, είναι κατάλληλη για ψήσιμο. Στη Γερμανία, οι άγουροι κόκκοι όλυρας ξηραίνονται και τρώγονται ως <em>Grünkern</em>, που κυριολεκτικά σημαίνει «πράσινοι κόκκοι".</p> <p>Η όλυρα συνδέεται στενά με το μαλακό σίτο και δεν είναι κατάλληλη για τα άτομα που πάσχουν από κοιλιοκάκη. Ορισμένα άτομα με αλλεργία σίτου ή δυσανεξία σίτου δέχονται την όλυρα.</p> <h2><span id=".CE.A0.CF.81.CE.BF.CF.8A.CF.8C.CE.BD.CF.84.CE.B1"></span><span id="Προϊόντα">Προϊόντα</span></h2> <p>Το αλεύρι όλυρας γίνεται όλο και ευκολότερα διαθέσιμο, καθώς πωλείται στα βρετανικά σούπερ μάρκετ από το 2007<sup id="cite_ref-10">[10]</sup>. Η όλυρα πωλείται επίσης με τη μορφή σκληρού άρτου, παρόμοιο με το χρώμα και την υφή του ελαφρού άρτου σικάλεως, αλλά με ελαφρώς γλυκιά γεύση. Παράγονται επίσης μπισκότα και κράκερ, αλλά είναι πιο πιθανό να βρεθούν σε εξειδικευμένα καταστήματα προϊόντων άρτου ή είδη υγιεινής διατροφής παρά σε τυπικά καταστήματα εδώδιμων ειδών.</p> <p>Τα ζυμαρικά όλυρας είναι επίσης διαθέσιμα σε καταστήματα υγιεινής διατροφής και ειδικών καταστημάτων. Όπως και το σιτάρι, ο ακατέργαστος σπόρος όταν μασηθεί αποδεσμεύει ίχνη γλουτένης δίνοντας στη μάζα μικρή αντοχή. Η υφή είναι ελαφρώς τραγανή. Η γεύση καρυδιού είναι πιο έντονη από ό,τι στα περισσότερα ψωμιά και ορισμένοι προτιμούν την ακατέργαστη ουσία από ότι τα ψημένα αρτοσκευάσματα.</p> <p>Οι Ολλανδοί παραγωγοί του <em>jenever</em> αποστάζουν ένα ειδικό τζιν όλυρας που προβάλλεται ως αξιοπερίεργο για τους γευσιγνώστες του τζιν. Συναντάται μερικές φορές μπύρα από όλυρα στη Βαυαρία<sup id="cite_ref-11">[11]</sup>, και βότκα όλυρας στην Πολωνία<sup id="cite_ref-12">[12]</sup>.</p> <p>Το <em>μάτζο</em> όλυρας ψήνεται για το Εβραϊκό Πάσχα στο Ισραήλ και διατίθεται σε ορισμένα αμερικανικά παντοπωλεία και αποθήκες.</p> <h2><span id=".CE.9B.CE.BF.CE.B3.CE.BF.CF.84.CE.B5.CF.87.CE.BD.CE.B9.CE.BA.CE.AD.CF.82_.CE.B1.CE.BD.CE.B1.CF.86.CE.BF.CF.81.CE.AD.CF.82"></span><span id="Λογοτεχνικές_αναφορές">Λογοτεχνικές αναφορές</span></h2> <p>Ενώ σήμερα η όλυρα αποτελεί μια εξειδικευμένη καλλιέργεια, η δημοτικότητά της στους αγρότες ως βασικό διατροφικό προϊόν του παρελθόντος είναι αποδεδειγμένη στη λογοτεχνία. Αν και η σημερινή ρωσόφωνη νεολαία δεν μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς είναι η όλυρα, μπορεί να έχει ακούσει την ιστορία του εργάτη Balda του Πούσκιν που ζητούσε από τον ιερέα εργοδότη του <em>«να του προσφέρει την καλά βρασμένη όλυρά του»</em> ( "есть же мне давай варёную полбу") .</p>

MHS 89 (1 g)