5/ 5

<h2><span style="text-decoration: underline;" class=""><em><strong>Σπόροι Δάχτυλα του νεκρού (Decaisnea fargesii)</strong></em></span></h2> <h3><span><strong><span style="color: #ff0000;">Τιμή για το πακέτο των 5 σπόρους.</span></strong></span></h3> <p>Γνωρίζετε ότι το φυτό Decaisnea fargesii λέγεται και Δάχτυλα του νεκρού λόγων των παράξενων καρπών του;<br>Η Decaisnea, γνωστή με το όνομα "Δάχτυλα του νεκρού", είναι ένα γένος ανθοφόρων φυτών της οικογένειας των αναρριχόμενων κακαόδεντρων, Lardizabalaceae, ενδημικό στην ανατολική Ασία, από την Κίνα μέχρι το Νεπάλ και νότια μέχρι την Μιανμάρ.<br><br>Το γένος αποτελείται από ένα ή δύο είδη, ανάλογα με την ταξινόμηση. H Decaisnea insignis (Griffith), σύμφωνα με το βιβλίο Hook.f. &amp; Thomson, κατάγεται από το Νεπάλ και μερικές φορές παρεπιδημεί στα Ιμαλάια, ενώ τα φυτά στην περιοχή της Κίνας είναι ταξινομημένα ως Decaisnea fargesii Franchet. Η μόνη διάκριση που παρατίθεται (π.χ. Bean 1973, Rushforth 1999) μεταξύ των δύο φυτών από τις διαφορετικές περιοχές είναι το χρώμα του καρπού, που είναι κίτρινο-πράσινο για την Decaisnea insignis και μπλε στη Decaisnea fargesii. Αυτό είναι μικρής σημασίας, καθώς τώρα και τα δύο είδη έχουν συνδυαστεί και βρίσκονται κάτω από το κοινό όνομα D. insignis, όπως αναφέρουν ορισμένοι συγγραφείς (π.χ. Χλωρίδα της Κίνας).<br><br>Το όνομα του γένους δεν βοηθά καθόλου στην ταυτοποίησή του. Το Decaisnea πήρε το όνομά του τον 19ο αιώνα από τον Joseph Decaisne, βελγικής καταγωγής Γάλλο βοτανολόγο, κηπουρό, και διευθυντή του Jardin des Plantes, Παρίσι. Το είδος fargesii&nbsp; "ανακαλύφθηκε" και ονομάστηκε για χάρη του Pere Paul Guillaume Farges (1844-1912) Γάλλου ιεραπόστολου και συλλέκτη φυτών, που έζησε στην Κίνα.<br><br>Το Insignis συχνά μεταφράζεται για να σημάνει αξιοσημείωτο ή εξαιρετικό, αλλά η πιο ακριβής λατινική χρήση του είναι "ασυνήθιστος". Το D. fargesii ονομάζεται Δάχτυλα του νεκρού. Ονομάζεται επίσης Μπλε λουκάνικο, Μπλε αγγούρι και Μπλε φασολιά δέντρο.&nbsp;<br><br>Το Decaisnea fargesii είναι ένας φυλλοβόλος θάμνος ή μικρό δέντρο, με ανάπτυξη γύρω στα 7-8 μέτρα. Το φυτό είναι ανθεκτικό σε χαμηλές θερμοκρασίες και δεν είναι ευαίσθητο στον παγετό. Αναπτύσσει το φύλλωμά του από τον Απρίλιο και η ανθοφορία ξεκινά από τον τον Ιούνιο, ενώ οι σπόροι του ωριμάζουν Σεπτέμβριο με Οκτώβριο. Τα φύλλα είναι πτεροειδή με 90 εκ. μήκος, διαθέτουν 13-25 φυλλάρια και καθένα έχει μήκος μέχρι 7 εκ. και πλάτος 10 εκ. περίπου. Τα άνθη παράγονται σε κρεμαστές ταξιανθίες μέχρι 45 εκ. μήκος, είναι πρασινο-κίτρινα, με 2.5 εκ. διάμετρο. Διαθέτουν έξι πέταλα και καθόλου σέπαλα. Τα άνθη είναι ερμαφρόδιτα (έχουν και αρσενικά και θηλυκά όργανα) και είναι αυτο- γονιμοποιούμενο. Ο καρπός είναι μαλακός πρασινοκίτρινο μέσα σε μπλε λοβό, έχει μήκος 10-11 εκ. και διάμετρο 2-3 εκ.&nbsp; Είναι γεμάτος με βρώσιμο διαφανές κολλώδες ζελέ και πολλά πλατιά επίπεδα μαύρα σπόρια με διάμετρο 1 εκ. Η άσπρη ζουμερή σάρκα των φρούτων, που μοιάζει με πολτό, έχει γεύση από ήπια έως πολύ γλυκιά. Οι σπόροι του, που μοιάζουν με του καρπουζιού, δεν τρώγονται.<br><br>Το Decaisnea fargesi καλλιεργείται ως καλλωπιστικό φυτό για το πλούσιο φύλλωμά του και τούς διακοσμητικούς καρπούς του, που έχουν έντονο μπλε χρώμα σε πολλά καλλιεργούμενα φυτά, απ' όπου και προκύπτει η κοινή ονομασία του "Δάχτυλα του νεκρού".&nbsp;<br><br>Υπάρχουν τρία γνωστά είδη με το όνομα "δάχτυλα του νεκρού": ένα θαλάσσιο φύκι, ένα μανιτάρι, και ένας θάμνος. Όλα αποκαλούμενα με αυτό το όνομα, εξαιτίας της εμφάνισής τους. Τα φύκια λέγονται Codium fragile. Μαλακά και βελούδινα, επιπλέουν παράξενα σαν χέρι και είναι βρώσιμα, όπως τα περισσότερα φύκια. Τα μανιτάρια, Xylaria polymorpha, όπως και τα περισσότερα μανιτάρια, δεν είναι βρώσιμα. Όταν είναι νεαρά, μοιάζουν με δάχτυλα που ξεπροβάλλουν από το έδαφος, αλλά δεν έχουν ακόμη νύχια. Το τρίτο είδος "δάχτυλα του νεκρού" είναι η Decaisnea fargesii, αυτός ο αναρριχόμενος και διακοσμητικός θάμνος με τους παράξενους καρπούς.</p> <div> <table border="1" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tbody> <tr> <td colspan="2" valign="top" width="100%"> <p><span><strong>Sowing Instructions</strong></span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Propagation:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span>Seeds</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Pretreat:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span>soak in water for 24&nbsp; hours</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Stratification:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span>3 months in moist sowing mix at 2-5 ° C refrigerator</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Sowing Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span>all year round</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Sowing Depth:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span>Cover lightly with&nbsp;the substrate</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Sowing Mix:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span>Coir or sowing mix + sand or perlite</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Germination temperature:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span>min. 20 ° C</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Location:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span>bright + keep constantly moist not wet</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Germination Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span>until it germinates (2-8 weeks)</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Watering:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span>Water regularly during the growing season</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span><strong>&nbsp;</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><br><span><em>Copyright © 2012 Seeds Gallery - Saatgut Galerie - Galerija semena.&nbsp;</em><em>All Rights Reserved.</em></span></p> </td> </tr> </tbody> </table> </div><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

V 57 (5 S)

5/ 5

<div id="idTab1" class="rte"> <h2><span style="font-size: 14pt;" class=""><strong>Σπόροι Κράταιγος (Crataegus) φαρμακευτικό φυτό</strong></span></h2> <h2><span style="color: #ff0000; font-size: 14pt;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 ή 10 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Ο κράταιγος (Crataegus), επίσης γνωστός ως Τρικουκιά, Μουρζιά, Μπουρμπουτζελιά, Ξανθή Τσαμπουρνιά και Ξαγκαθιά, είναι γένος της τάξης των ροδωδών που περιλαμβάνει περί τα 200 είδη. Είναι θάμνος-δέντρο με ύψος 5 με 15 μέτρα, κοινός κυρίως στο βόρειο ημισφαίριο. Τα διάφορα ονόματα που διαθέτει πολλές φορές περιγράφουν το είδος Κράταιγος ο μονόγυνος (Crataegus monogyna). Έχει κόκκινους καρπούς που χρησιμοποιούνται στην εναλλακτική ιατρική ως τονωτικά του κυκλοφορικού συστήματος.</p> <p><strong>Περιγραφή</strong></p> <p>Είναι θάμνος ή μικρό δέντρο με λοβωτά φύλλα. Ανθίζει το Μάιο και τον Ιούνιο. Οι καρποί του είναι ωοειδείς, με μήκος 8 με 12 εκατοστά και έχουν κόκκινο χρώμα. Υπάρχουν είδη με κίτρινους, ασπριδερούς ή μαύρους καρπούς. Τα κλαδιά και ο κορμός του φέρουν αγκάθια που έχουν συνήθως μήκος 1 με 3 εκατοστά.[2] Ορισμένα από τα είδη του Κράταιγου και ιδίως εκείνα που φύονται στις παραμεσόγειες περιοχές, όπως για παράδειγμα το είδος Κράταιγος ο Αζαρόλος (Crataegus azarolus) είναι εξαιρετικά ανθεκτικά στην ξηρασία.Τα πλείστα είδη του γένους Κράταιγος είναι δέντρα ή θάμνοι ακανθοφόροι, ορισμένα είδη χρησιμοποιούνται ως καλλωπιστικά φυτά, άλλα για τον εμβολιασμό οπωροφόρων όπως η αχλαδιά ή η μουσμουλιά.</p> <p><strong>Είδη</strong></p> <p>Το γένος περιλαμβάνει περί τα 200 είδη. Στην Ελλάδα απαντούν τα είδη Κράταιγος ο ανατολικός (C. orientalis), θάμνος ή δέντρο φυλλοβόλο που φύεται σε ορεινές περιοχές, Κράταιγος ο μονόγυνος (C. monogyna), Κράταιγος ο λείος (συν. Κράταιγος η Οξυάκανθα) (C. laevigata, syn. C. oxyacantha), δέντρο ή θάμνος μετρίου μεγέθους, φυλλοβόλο, με βραδεία ανάπτυξη, ανθεκτικό στην ξηρασία. Απαντά σε άγονες περιοχές κυρίως υπό τη μορφή θάμνου και χρησιμεύει στον εμβολιασμό της αχλαδιάς και της μουσμουλιάς. Κράταιγος ο πυκνόλοβος (C. pycnoloba), θάμνος φυλλοβόλος που φύεται σε ορεινές κυρίως περιοχές, Κράταιγος ο ποντικός (C. pontica), Κράταιγος ο Αζαρόλος (C. azarolus), η γνωστή κουδουμηλιά, φυλλοβόλο δέντρο μέτριου μεγέθους, άριστο για εμβολιασμό αχλαδιών και μουσμουλιών, ανθεκτικό στην ξηρασία. Απαντά κυρίως στην Κρήτη και στην Κύπρο όπου είναι γνωστό με την ονομασία μοσφιλιά. Φτάνει τα δέκα μέτρα στο ύψος και έχει στρογγυλή κόμη και τραχύ αυλακωτό φλοιό. Τα κλαδιά φέρουν ισχυρά αγκάθια και οι κλαδίσκοι έχουν πυκνό τρίχωμα. Τα φύλλα είναι κατ΄ εναλλαγή, απλά, λοβωτά, ή σφηνοειδή με τρεις μέχρι πέντε λοβούς, χνοώδη ή γυμνά. Τα άνθη είναι ερμαφρόδιτα, λευκά, με έντονο άρωμα, φέρουν πέντε πέταλα και σέπαλα και είναι τοποθετημένα ανά 10-20 στις κορυφές των κλαδίσκων. Ανθίζει από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο. Ο καρπός είναι σφαιρικός, κάπως πεπλατυσμένος με κίτρινο χρώμα το οποίο κατά την ωρίμανση αποκτά κόκκινες αποχρώσεις. Είναι εδώδιμος και χρησιμοποιείται στην παρασκευή μαρμελάδας. Καρποφορεί από Σεπτέμβριο μέχρι Νοέμβριο. Φύεται σε υψόμετρο από 0-1800 μέτρων. Είναι είδος ολιγαρκές και εξαιρετικά ανθεκτικό στην ξηρασία. Πολλαπλασιάζεται με σπέρματα και μοσχεύματα.</p> </div><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

T 43 (10 S)

5/ 5

<h2 class=""><strong>Σπόροι Τούγια δυτική (Thuja occidentalis)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 50 σπερμάτων.</strong></span></h2> <p>Η<span>&nbsp;</span><b>Τούγια δυτική</b><span>&nbsp;</span>(<b>Thuja occidentalis</b>) είναι ένα αειθαλές<span>&nbsp;</span>κωνοφόρο<span>&nbsp;</span>δέντρο, στην οικογένεια<span>&nbsp;</span>Κυππαρισσοειδή, το οποίο καλλιεργείται ευρέως για χρήση ως καλλωπιστικό φυτό γνωστό ως<span>&nbsp;</span><i>American Arbor Vitae</i>.<span>&nbsp;</span>Η ενδημική ύπαρξη του είναι μια βορειοανατολική κατανομή στη<span>&nbsp;</span>Βόρεια Αμερική. Θεωρείται το πρώτο φυτό εκείνης της περιοχής που καλλιεργείται στην περιοχή και σε όλη την Ευρώπη.</p> <p>Κοινά ονόματά της στα αγγλικά είναι: Tree of Life, Yellow Cedar, American Arborvitae, Arbor Vitae, Atlantic White Cedar, Cedrus Lycea, Eastern White Cedar, False White Cedar, Hackmatack, Lebensbaum, Thuia du Canada, Thuja.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Περιγραφή">Περιγραφή</span></h2> <p>Είναι αειθαλές δέντρο με κλαδιά που μοιάζουν με πτερωτή άτρακτο και λεπιδωτά φύλλα. Αντίθετα με το στενά σχετιζόμενο είδος,<span>&nbsp;</span><i>Thuja plicata</i><span>&nbsp;</span>(Δυτικός Κόκκινος Κέδρος), είναι μόνο ένα μικρό δέντρο. Φθάνοντας σε ύψος 10–20 m (33–66 ft) με διάμετρο κορμού 0,4 m (1,3 ft), κατ' εξαίρεση τα 30 m (98 ft) σε ύψος και 1,6 m (5,2 ft) σε διάμετρο, το δέντρο είναι συχνά καχεκτικό ή κατάκοιτο. Ο<span>&nbsp;</span>φλοιός<span>&nbsp;</span>είναι φαιοκόκκινος, αυλακωτός και οι φλούδες σε στενές, διαμήκεις λωρίδες. Το<span>&nbsp;</span>φύλλωμα<span>&nbsp;</span>δημιουργείται σε επίπεδες sprays με κλιμακωτά<span>&nbsp;</span>φύλλα<span>&nbsp;</span>3–5 mm (0,12–0,20 in) σε μήκος. Τα<span>&nbsp;</span>κουκουνάρια<span>&nbsp;</span>είναι λεπτά, κιτρινοπράσινα με ώριμο καφέ χρώμα, 10–15 mm (0,39–0,59 in) σε μήκος και 4–5 mm (0,16–0,20 in) σε πλάτος, με 6-8 επικαλυπτόμενες κλίμακες. Τα κλαδιά μπορεί να πιάσουν ρίζες αν το δέντρο πέσει.<sup id="cite_ref-conifers.org_2-0" class="reference"></sup></p> <h2><span class="mw-headline" id="Κατανομή">Κατανομή</span></h2> <p>Η<span>&nbsp;</span><i>Thuja occidentalis</i><span>&nbsp;</span>είναι<span>&nbsp;</span>ενδημική<span>&nbsp;</span>στη<span>&nbsp;</span>Μανιτόμπα<span>&nbsp;</span>ανατολικά σε όλη την περιοχή των<span>&nbsp;</span>Μεγάλων Λιμνών<span>&nbsp;</span>και μέχρι το<span>&nbsp;</span>Κεμπέκ, το<span>&nbsp;</span>Βέρμοντ, το<span>&nbsp;</span>Νιου Χάμσαϊρ, το<span>&nbsp;</span>Μέιν, την<span>&nbsp;</span>Νήσο του Πρίγκηπα Εδουάρδου, τη<span>&nbsp;</span>Νέα Βρουνσβίκη, και τη<span>&nbsp;</span>Νέα Σκωτία. Απομονωμένοι πληθυσμοί υπάρχουν στα νότια στην<span>&nbsp;</span>Μασαχουσέτη, το<span>&nbsp;</span>Κονέκτικατ, το<span>&nbsp;</span>Οχάιο, το<span>&nbsp;</span>Κεντάκι, το<span>&nbsp;</span>Τενεσσί, την<span>&nbsp;</span>Βόρεια Καρολίνα, την<span>&nbsp;</span>Πενσυλβάνια, το<span>&nbsp;</span>Μέριλαντ, την<span>&nbsp;</span>Βιρτζίνια<span>&nbsp;</span>και την<span>&nbsp;</span>Δυτική Βιρτζίνια.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Ονομασία_και_ταξονομία">Ονομασία και ταξονομία</span></h2> <p>Το είδος περιγράφηκε πρώτη φορά από τον<span>&nbsp;</span>Κάρολο Λινναίο<span>&nbsp;</span>το 1753, και το<span>&nbsp;</span>διώνυμο<span>&nbsp;</span>παραμένει. Κοινά ονόματα περιλαμβάνουν το<span>&nbsp;</span><i>White cedar</i><span>&nbsp;</span>(στο Ηνωμένο Βασίλειο), Yellow Cedar, Atlantic White Cedar, Swamp cedar, Cedrus Lycea, Eastern White Cedar, False White Cedar, Hackmatack, Lebensbaum, Thuia du Canada, Techny Arborvitae, American Arborvitae ή just Arborvitae, το τελευταίο κυρίως στο εμπόριο φυτών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το όνομα 'Arbor vitae' είναι στα Λατινικα το "δέντρο της ζωής" - λόγω των υποτιθέμενων φαρμακευτικών ιδιοτήτων των χυμών, του φλοιού και των κλαδιών της.<sup id="cite_ref-acs_3-0" class="reference">[3]</sup><span>&nbsp;</span>παρά τα κοινά της ονόματα δεν ανήκει στο γένος του<span>&nbsp;</span>κέδρου, ούτε σχετίζεται με τον Αυστραλιανό Λευκό Κέδρο (<i>Australian White cedar</i>), την<span>&nbsp;</span><i>Melia azedarach</i>.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Οικολογία">Οικολογία</span></h2> <p>Η<span>&nbsp;</span><i>Thuja occidentalis</i><span>&nbsp;</span>αναπτύσσεται φυσικά σε υγρά δάση, ούσα συγκεκριμένα σε αφθονία σε<span>&nbsp;</span>βάλτους κωνοφόρων<span>&nbsp;</span>όπου άλλα μεγαλύτερα και ταχύτερα αναπτυσσόμενα δέντρα δεν μπορούν να συναγωνιστούν επιτυχώς. Επίσης συναντάται σε άλλες τοποθεσίες με μειωμένο ανταγωνισμό δέντρων όπως οι βράχοι. Αν και τρεχόντως δεν είναι καταγεγραμμένη ως απειλούμενη, οι πληθυσμοί άγριας<span>&nbsp;</span><i>Thuja occidentalis</i><span>&nbsp;</span>απειλούνται σε πολλές περιοχές από μεγάλους αριθμούς<span>&nbsp;</span>ελαφιών· τα ελάφια βρίσκουν το μαλακό αειθαλές φύλλωμα πολύ ελκυστική χειμερινή τροφή, και το απογυμνώνουν ραγδαία. Το μεγαλύτερο γνωστό δείγμα είναι ύψους 34 m και διαμέτρου 175&nbsp;cm, στο<span>&nbsp;</span>Νησί Σάουθ Μανιτού<span>&nbsp;</span>στην<span>&nbsp;</span>Κομητεία Λήλαναου, Μίσιγκαν.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Χρήσεις">Χρήσεις</span></h2> <p>Ο Λευκός Κέδρος είναι ένα δέντρο με σημαντικές χρήσεις στον παραδοσιακό πολιτισμό των<span>&nbsp;</span>Οτζίμπουε. Τιμημένη με το όνομα<span>&nbsp;</span><i>Nookomis Giizhik</i><span>&nbsp;</span>("Γιαγιά Κέδρος"), το δέντρο είναι το θέμα ιερών θρύλων και θεωρείται δώρο προς την ανθρωπότητα για τις μυριάδες χρήσεις του. Χρησιμοποιείται στη βιοτεχνία, οικοδομή και ιατρική.<sup id="cite_ref-4" class="reference">[4]</sup><span>&nbsp;</span>Είναι ένα από τα τέσσερα φυτά του Ojibwe<span>&nbsp;</span>medicine wheel, associated with the south. Το φύλλωμα της<span>&nbsp;</span><i>Thuja occidentalis</i><span>&nbsp;</span>είναι πλούσιο σε<span>&nbsp;</span>βιταμίνη C<span>&nbsp;</span>και πιστεύεται ότι η<span>&nbsp;</span>annedda<span>&nbsp;</span>θεράπευσε το σκορβούτο του<span>&nbsp;</span>Jacques Cartier<span>&nbsp;</span>και του πληρώματός του το χειμώνα του 1535–1536.<sup id="cite_ref-silvics_5-0" class="reference">[5]</sup><span>&nbsp;</span>Λόγω της νευροτοξικής ένωσης<span>&nbsp;</span>thujone, εσωτερική χρήση μπορεί να είναι βλαβερή σε παρατεταμένη χρήση ή σε εγκύους.</p> <p>Ο βόρειος λευκός κέδρος χρησιμοποιείται εμπορικά για παραδοσιακούς φράκτες, στύλους, ξυλεία, στύλους, σανίδες και στην κατασκευή ξύλινων καμπίνων.<sup id="cite_ref-silvics_5-1" class="reference">[5]</sup><span>&nbsp;</span>Ο λευκός κέδρος είναι το προτιμητέο ξύλο για τα δομικά στοιχεία, όπως as ribs and planking, of<span>&nbsp;</span>birchbark<span>&nbsp;</span>canoes<span>&nbsp;</span>and the planking of wooden<span>&nbsp;</span>canoes.<sup id="cite_ref-usda_6-0" class="reference">[6]</sup></p> <p>The essential oil within the plant has been used for<span>&nbsp;</span>cleansers,<span>&nbsp;</span>disinfectants, hair preparations,<span>&nbsp;</span>insecticides,<span>&nbsp;</span>liniment, room sprays, και μαλακά σαπούνια. There are some reports that the Ojibwa made a soup from the inner bark of the soft twigs. Others have used the twigs to make teas to relieve<span>&nbsp;</span>constipation<span>&nbsp;</span>and<span>&nbsp;</span>headache.<sup id="cite_ref-usda_6-1" class="reference">[6]</sup></p> <p>Τον 19ο αιώνα η Τούγια ήταν σε κοινή χρήση ως as an externally applied tincture or ointment for the treatment of warts, ringworm and thrush.<sup id="cite_ref-7" class="reference">[7]</sup><span>&nbsp;</span>"An injection of the tincture into venereal warts is said to cause them to disappear."</p> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

T 18 (0.9g)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι Γκορτσιά, άγριας αχλαδιάς (Pyrus amygdaliformis)</strong></h2> <h2><span style="color: #fe0000;"><strong>Τιμή για τη συσκευασία των 5 σπόρων.</strong></span></h2> <span style="color: #202122; font-size: 14px;">Η<span>&nbsp;</span></span><b style="color: #202122; font-size: 14px;">απιδέα η αμυγδαλόμορφος</b><sup id="cite_ref-2" class="reference" style="color: #202122;"></sup><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>ή<span>&nbsp;</span></span><b style="color: #202122; font-size: 14px;">γκορτσιά</b><sup id="cite_ref-8" class="reference" style="color: #202122;"></sup><sup id="cite_ref-vathis_9-0" class="reference" style="color: #202122;"></sup><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>(</span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">Pyrus amygdaliformis</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>ή<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">Pyrus spinosa</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;">)</span><sup id="cite_ref-10" class="reference" style="color: #202122;"></sup><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>είναι είδος του γένους των αχλαδιών της τάξης των ροδoειδών. Απαντάται στη<span>&nbsp;</span></span>Νότια Ευρώπη<span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>και τη<span>&nbsp;</span></span>Μικρά Ασία<span style="color: #202122; font-size: 14px;">.</span><sup id="cite_ref-vathis_9-1" class="reference" style="color: #202122;"></sup><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>Η ονομασία της απαντάται σε διάφορες παραλλαγές του ονόματος «γκορτσιά», «γκορτζιά» κ.λπ.</span><sup id="cite_ref-11" class="reference" style="color: #202122;"></sup><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>Επίσης, ονομάζεται και<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">αλιοχρά</i><sup id="cite_ref-13" class="reference" style="color: #202122;"></sup><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>στην<span>&nbsp;</span></span>Κυνουρία<span style="color: #202122; font-size: 14px;">,<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">αρμουτιά</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>(αλλά και<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">αγκουρνιτσά</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>ή<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">κουρτσά</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;">) στη<span>&nbsp;</span></span>Θράκη<span style="color: #202122; font-size: 14px;">,<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">σβέρτσλο</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>στη<span>&nbsp;</span></span>Λήμνο<span style="color: #202122; font-size: 14px;">,<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">αγριοαπιδιά</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>στην<span>&nbsp;</span></span>Κέρκυρα<span style="color: #202122; font-size: 14px;">,<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">αγκούτσακας</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>στην<span>&nbsp;</span></span>Κρήτη<span style="color: #202122; font-size: 14px;">,<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">αροχλάδα</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>στη<span>&nbsp;</span></span>Νάξο<span style="color: #202122; font-size: 14px;">,<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">αγκραπιδία</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>ή<span>&nbsp;</span></span><i style="color: #202122; font-size: 14px;">αγκραπιέα</i><span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>στην<span>&nbsp;</span></span>Κάτω Ιταλία<span style="color: #202122; font-size: 14px;"><span>&nbsp;</span>κ.άλ.</span><br> <p style="color: #202122; font-size: 14px;">Η γκορτσιά είναι φυλλοβόλο δέντρο, με φύλλα μακριά σε σχήμα λόγχης. Tο σύνηθες ύψος του φυτού είναι 3-5 μέτρα<sup id="cite_ref-vathis_9-2" class="reference">[7]</sup><span>&nbsp;</span>και φτάνει μέχρι τα 10 μ.<sup id="cite_ref-15" class="reference">[12]</sup><span>&nbsp;</span>Ανθίζει τον Μάρτιο με Απρίλιο με λευκά λουλούδια κατά κορύμβους, λίγο πριν ή ταυτόχρονα με το μεγάλωμα των φύλλων.<sup id="cite_ref-vathis_9-3" class="reference">[7]</sup><span>&nbsp;</span>Οι καρποί της είναι μικροί, σε σχήμα σφαιρικό<sup id="cite_ref-vathis_9-4" class="reference">[7]</sup><span>&nbsp;</span>και είναι ξινοί και στυφοί, καθώς και δύσπεπτοι.<sup id="cite_ref-botano-76_1-1" class="reference">[1]</sup><span>&nbsp;</span>Μπολιάζεται εύκολα και αποτελεσματικά με την<span>&nbsp;</span>κοινή αχλαδιά<span>&nbsp;</span>(<i>Pyrus communis</i>, απιδέα η κοινή) και την<span>&nbsp;</span>αγριαχλαδιά<span>&nbsp;</span>(<i>Pyrus pyraster)</i>. Μπολιάζεται επίσης και με<span>&nbsp;</span>μηλιά,<span>&nbsp;</span>ροδακινιά<span>&nbsp;</span>και<span>&nbsp;</span>κορομηλιά.</p> <h2 style="color: #000000; font-size: 1.5em;"><span id=".CE.A7.CF.81.CE.AE.CF.83.CE.B5.CE.B9.CF.82"></span><span class="mw-headline" id="Χρήσεις">Χρήσεις</span></h2> <p style="color: #202122; font-size: 14px;">Στην αρχαιότητα οι καρποί της γκορτσιάς ήταν εδώδιμοι σε πολλές περιοχές της<span>&nbsp;</span>Ελλάδας<span>&nbsp;</span>και καταναλώνονταν είτε φρέσκοι, είτε αποξηραμένοι. Σήμερα, στο πλαίσιο αναβίωσης του ενδιαφέροντος για τοπικά προϊόντα, αναφέρεται περιορισμένη χρήση των καρπών για παρασκευή<span>&nbsp;</span>πετιμεζιού,<span>&nbsp;</span>γλυκού του κουταλιού<span>&nbsp;</span>και<span>&nbsp;</span>λικέρ.<sup id="cite_ref-16" class="reference">[13]</sup><span>&nbsp;</span>Η γκορτσιά έχει επίσης μεγάλη σπουδαιότητα για τη<span>&nbsp;</span>μελισσοκομία, λόγω της πρώιμης ανθοφορίας της και της πλούσιας ποσότητας<span>&nbsp;</span>νέκταρ<span>&nbsp;</span>και<span>&nbsp;</span>γύρης, ενώ οι καρποί της αποτελούν σημαντική τροφή της άγριας πανίδας, με χρήση και σε οικόσιτα ζώα.<sup id="cite_ref-17" class="reference">[14]</sup><span>&nbsp;</span>Στην<span>&nbsp;</span>Κρήτη<span>&nbsp;</span>(όπου το φυτό ονομάζεται<span>&nbsp;</span><i>αγκούτσακας</i>,<span>&nbsp;</span><i>αχλάδα</i><span>&nbsp;</span>ή και απλά<span>&nbsp;</span><i>αχλαδιά</i>),<sup id="cite_ref-19" class="reference">[δ]</sup><span>&nbsp;</span>με τους ώριμους καρπούς σίτιζαν τα<span>&nbsp;</span>γουρούνια<span>&nbsp;</span>και με τα άνθη του φυτού στόλιζαν το χώρο υποδοχής των σπιτιών.<sup id="cite_ref-xaniotika_20-0" class="reference">[16]</sup></p> <p style="color: #202122; font-size: 14px;">Το εκχύλυσμα ή αφέψημα των καρπών συνιστάται ως διουρητικό και παυσίπονο σε περιπτώσεις παθήσεων της<span>&nbsp;</span>ουροδόχου κύστης<span>&nbsp;</span>και της<span>&nbsp;</span>ουρήθρας. Συνιστώνται και κατά των δηλητηριάσεων από<span>&nbsp;</span>μανιτάρια. Μια μέθοδος που έχει προταθεί είναι το βράσιμο των μανιταριών μαζί με άγρια<span>&nbsp;</span>αχλάδια.<sup id="cite_ref-botano-76_1-2" class="reference">[1]</sup><span>&nbsp;</span>Αναφέρεται πως στην Κρήτη το εκχύλυσμα του καρπού χρησιμοποιείτο κατά της<span>&nbsp;</span>διάρροιας. Επιπλέον, ένα ενδιαφέρον λαογραφικό στοιχείο που αφορά το νησί είναι ότι τα καβουρδισμένα και κονιορτοποιημένα φύλλα της γκορτσιάς ρίχνονταν μέσα στον<span>&nbsp;</span>καφέ<span>&nbsp;</span>όσων είχαν<span>&nbsp;</span>μυρμηγκιές, ο οποίος τους προσφέροταν με αυτόν τον τρόπο, όπως λέγεται, εν αγνοία τους.<br><br></p><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

V 114 (5 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι κερασιού Μαντζουρίας (Prunus maackii)</strong></h2> <h2><span style="color: #fe0000;"><strong>Τιμή για τη συσκευασία των 5 σπόρων.</strong></span></h2> Το Prunus maackii, κοινώς αποκαλούμενο κεράσι της Μαντζουρίας ή Amur chokecherry, είναι ένα είδος κερασιού ιθαγενές στην Κορέα και στις δύο όχθες του ποταμού Amur, στη Μαντζουρία στη βορειοανατολική Κίνα και στην περιφέρεια Amur και Primorye στη νοτιοανατολική Ρωσία. Παλαιότερα θεωρούνταν είδος Prunus subg. Padus, αλλά τόσο μορφολογικές όσο και μοριακές μελέτες δείχνουν ότι ανήκει στο υποκείμενο Prunus. Cerasus.<br><br>Καλλιεργείται ως καλλωπιστικό δέντρο στη Βόρεια Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, κυρίως για τον διακοσμητικό φλοιό του. Προτιμά την ηλιοφάνεια και το υγρό (αλλά στραγγισμένο) χώμα και είναι ανθεκτικό στο έντονο κρύο του χειμώνα, αλλά όχι στη ζέστη. Ο καρπός έχει χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή χυμού, ζελέ και μαρμελάδας. Τα δείγματα σε καλλιέργεια έχουν μετρηθεί ότι έχουν ύψος 17 m και διάμετρο κορμού 90 cm.<br><br>Είναι φυλλοβόλο δέντρο με ύψος 4–10 μέτρα. Ο φλοιός στα νεαρά δέντρα είναι πολύ ευδιάκριτος, λείος, γυαλιστερός χάλκινο-κίτρινος, αλλά γίνεται ραγισμένος και θαμπός σκούρο γκρι-καφέ με την ηλικία. Τα φύλλα είναι εναλλασσόμενα, ωοειδή, μήκους 4–8 cm και πλάτους 2,8–5 cm, με εφηβικό μίσχο 1–1,5 cm και ολόκληρο ή πολύ λεπτά οδοντωτό περιθώριο. είναι σκούρο πράσινο από πάνω, ελαφρώς πιο χλωμό και εφηβικό στις φλέβες κάτω. Τα άνθη παράγονται σε όρθιες ακίδες μήκους 5–7 cm, κάθε λουλούδι διαμέτρου 8–10 mm, με πέντε λευκά πέταλα. Ο καρπός είναι ένας μικρός τύπος κερασιού με διάμετρο 5-7 mm, πράσινος στην αρχή, που αρχικά γίνεται κόκκινος, στη συνέχεια σκούρος μοβ ή μαύρος στην ωρίμανση. Η ανθοφορία είναι στα μέσα της άνοιξης, με τον καρπό να ωριμάζει αρχές καλοκαιριού έως αρχές φθινοπώρου.<script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

V 193 (5 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι αχλαδιού Williams</strong></h2> <h2><span style="color: #fe0000;" class=""><strong>Τιμή για ένα πακέτο 5 σπόρων.</strong></span></h2> Το αχλάδι Williams είναι μια από τις πιο γνωστές και ποιοτικότερες ποικιλίες αχλαδιών. Είναι παλαιότερη ποικιλία, με καταγωγή από τη Μεγάλη Βρετανία. Ο Γουίλιαμ ωριμάζει το δεύτερο μισό του Αυγούστου. Οι καρποί είναι πολύ μεγάλοι μέχρι 230 γρ.<br><br>Το δέντρο έχει ύψος έως και 9 μέτρα, τα άνθη είναι λευκά στο άνθος του William και ανθίζει τον Απρίλιο και τον Μάιο. Το βασικό χρώμα του καρπού είναι ανοιχτό πράσινο - το οποίο όταν ωριμάσει γίνεται κίτρινο λεμονιού (έχουν αναπτυχθεί ποικιλίες που έχουν κοκκινωπό χρώμα). Μικρές καφέ κηλίδες (φακές) μπορούν να φανούν στην επιδερμίδα.<br><br>Η σάρκα είναι λεπτόκοκκη και πολύ λεπτή στην υφή, κιτρινωπό-λευκό χρώμα, γλυκιά και ζουμερή. Είναι γεμάτο γεύση με ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο, μάλλον έντονο μοσχομυριστό άρωμα και μυρωδιά. Πρακτικά μπορεί να ειπωθεί ότι οι άνθρωποι εξισώνουν τη γεύση ενός αχλαδιού με τη γεύση του William.<br><br>Οι καρποί έχουν χαρακτηριστικό σχήμα «αχλαδιού» που θυμίζει καμπάνα. Η ποικιλία είναι του William, αλλά υπάρχουν πραγματικά πολλές ποικιλίες που παράγονται από αυτήν.<br><br>Είναι πολύ κατάλληλο, τόσο για νωπή χρήση όσο και για επεξεργασία. Αρχίζει να καρποφορεί νωρίς και γεννά άφθονα. Συγκομίζεται 2 εβδομάδες πριν την ωρίμανση (συνήθως τέλος Αυγούστου και κατά τον μήνα Σεπτέμβριο) και μπορεί να διατηρηθεί στο ψυγείο έως και 5 μήνες.<script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

V 121 (5 S)

5/ 5

<h2 class=""><strong>Σπόροι Mizuna Κόκκινοι Ιαπωνικής Μουστάρδας</strong></h2> <div> <h2><span style="color: #fe0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 10 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Η «Mizuna» καλλιεργείται στην Ιαπωνία από την αρχαιότητα. Η Mizuna αναπτύχθηκε με επιτυχία στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό το 2019. Αναπτύσσεται σε ζώνες ανθεκτικότητας 4 έως 9, προτιμά τον ήλιο ή τη μερική σκιά, το καλά στραγγιζόμενο έδαφος και έχει pH 6,5-7,0. Μπορεί να καλλιεργηθεί ως μικροπράσινο, ή για τα φύλλα του με απόσταση 20 cm.<br><br>Η mizuna είναι εγγενής στις θαλάσσιες περιοχές της βόρειας Κίνας, της Κορέας και της Ιαπωνίας. Είναι επίσης ένα από τα φυτά που ονομάζονται «Kyo-Yasai», αυτά των οποίων η εξαιρετική γεύση εξηγούσε ότι παραδοσιακά καλλιεργούνταν για τον αυτοκράτορα στην πρώην αυτοκρατορική πόλη, γύρω από το Κιότο. Η Mizuna, που εισήχθη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη συνέχεια στην Ευρώπη, γρήγορα εγκαταστάθηκε εκεί.<br><br>Είναι ανθεκτικό, διετές φυτό. Προσφέρει κίτρινη ανθοφορία (μικρά λουλούδια με 4 πέταλα όπως όλα αυτά των εκπροσώπων της οικογένειας Brassicaceae) το επόμενο έτος από εκείνο της σποράς του. Τον πρώτο χρόνο, η mizuna αναπτύσσει μια πυκνή ροζέτα, ύψους 15 έως 25 cm, με πολλά επιμήκη, λεπτά κομμένα, ανοιχτοπράσινα φύλλα. Αυτό το λάχανο μπορεί να προκαλέσει τόσο σγουρό κιχώριο όσο και μια τούφα πικραλίδα. Το φύλλωμα της mizuna είναι τραγανό και έχει μια ελαφρώς πιπεράτη γεύση. Αυτό σίγουρα εξηγεί το ψευδώνυμο "ιαπωνική μουστάρδα" που μερικές φορές υποδηλώνει αυτό το λάχανο.<br><br>Μαγειρικές χρήσεις της mizuna<br>Η Mizuna χρησιμοποιείται φυσικά σε σαλάτες ή, ψιλοκομμένη, μπορεί να επιστρέψει γρήγορα σε ένα wok ή να γλιστρήσει σε σούπες και μαγειρευτά.<br><br>Για παράδειγμα, τα φύλλα σε φέτες μπορούν να τηγανιστούν γρήγορα και να σερβιριστούν με γαρίδες και ζυμαρικά. Για δοκιμή: πασπαλίστε το πιάτο με γάλα καρύδας, πασπαλίστε το με καβουρδισμένα φιστίκια.<br><br>Η Mizuna μπορεί επίσης να μαγειρευτεί σε ζωμό πουλερικών ή μοσχάρι. Ή να προετοιμαστείτε ως πέστο όπως κάνετε με τη ρόκα.<br><br>Η Mizuna είναι η βάση μιας δημοφιλής γαστρονομικής σπεσιαλιτέ του Κιότο: ιαπωνική πάπια και mizuna fondue.<br><br>Ένα άλλο λαχανικό «Kyo Yasai», η komatsuna καταναλώνεται ευρέως στα ιαπωνικά εστιατόρια και στην κορεάτικη κουζίνα. Παραδοσιακά παρασκευάζεται εκεί σε namuru: μια σάλτσα από σησαμέλαιο και kochujan (μια ελαφρώς γλυκιά και ζυμωμένη πάστα τσίλι).<br><br>Σπορά Mizuna<br>&nbsp;<br>Η Mizuna δεν είναι απαιτητική: αν προτιμά εδάφη που παραμένουν δροσερά αλλά καλά στραγγιζόμενα, μπορεί να αναπτυχθεί σε οποιοδήποτε καλό έδαφος κήπου. Επιλέξτε μια ηλιόλουστη τοποθεσία.<br><br>Ανθεκτικό (αντέχει σε θερμοκρασίες έως -12 ° C), είναι ωστόσο ευαίσθητο στη θερμότητα που μπορεί να προκαλέσει πρόωρη άνοδο σε σπόρους. Επίσης, αν και μπορεί να σπαρθεί στη θέση του ήδη από τον Μάιο, προτιμήστε να το καλλιεργήσετε στα τέλη του καλοκαιριού (τέλη Αυγούστου) για χειμερινή συγκομιδή.<br><br>Η Mizuna σπέρνεται σε φυτώρια ανοιχτού εδάφους ή σε τόπους. Τα φυτά αραιώνονται και μεταφυτεύονται όταν έχουν 4 φύλλα, με απόσταση 20 cm.<br><br>Ρουστίκ, υγιεινό και σφριγηλό, αυτό το λαχανικό δεν απαιτεί σχεδόν καμία συντήρηση: ούτε λίπανση ούτε θεραπεία. Καλλιεργείται το φθινόπωρο και το χειμώνα, επίσης δεν απαιτεί πότισμα. Απλώς πρέπει να φροντίσετε να προστατεύσετε τις ροζέτες σας κάτω από ένα χειμερινό πανί εάν οι εξωτερικές θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές και επιμένουν για αρκετές ημέρες.<br><br>Η Mizuna μπορεί να συγκομιστεί 6 εβδομάδες μετά τη σπορά.<br><br>Κοινή ονομασία: Mizuna<br>Λατινική ονομασία: Brassica rapa var japonica<br>Οικογένεια: Brassicaceae<br>Βλάστηση: Διετής<br>Ύψος ώριμης ηλικίας: 0,15 έως 0,30 m<br>Τύπος εδάφους: Αργιλόχωμα Ασβεστολιθικό έδαφος Αμμώδες έδαφος Χούμο</p> </div> <div> <p></p> <p></p> </div> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 76 (10 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι Ιαπωνικό Πεύκο Bonsai (Pinus densiflora)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόροι.</strong></span></h2> <div> <p></p> <p>Το Γιαπωνέζικο Κόκκινο Πεύκο (ονομάζεται επίσης "Κορεάτικο Κόκκινο Πεύκο") (Pinus densiflora) έχει μια σειρά που περιλαμβάνει την Ιαπωνία, την Κορέα, τη βορειοανατολική Κίνα (Heilongjiang, Jilin, Liaoning, Shandong) και το άκρο νοτιοανατολικό τμήμα της Ρωσίας (νότιο Primorsky Krai) .<br /><br />Αυτό το πεύκο έχει γίνει δημοφιλές καλλωπιστικό και έχει πολλές ποικιλίες, αλλά το χειμώνα γίνεται κιτρινωπό. Το ύψος αυτού του δέντρου είναι 20–35 μέτρα. Το ιαπωνικό κόκκινο πεύκο προτιμά τον ήλιο σε καλά στραγγιζόμενο, ελαφρώς όξινο έδαφος.<br /><br />Τα φύλλα είναι βελονοειδή, μήκους 8–12 cm, με δύο ανά δεσμίδα. Οι κώνοι έχουν μήκος 4-7 cm. Σχετίζεται στενά με το Scots Pine, διαφέροντας στα μακρύτερα, λεπτότερα φύλλα που είναι μεσοπράσινα χωρίς τον γλαυκό-μπλε τόνο του Scots Pine.<br /><br />Στην Ιαπωνία, είναι γνωστό ως Akamatsu (赤松 κυριολεκτικά "κόκκινο πεύκο";) και Mematsu. Καλλιεργείται ευρέως στην Ιαπωνία τόσο για παραγωγή ξυλείας όσο και ως καλλωπιστικό δέντρο και παίζει σημαντικό ρόλο στον κλασικό ιαπωνικό κήπο.<br /><br />Έχουν επιλεγεί πολυάριθμες ποικιλίες, συμπεριλαμβανομένου του διαφοροποιημένου ημινάνου «Oculus Draconis», του κρεμαστού, συχνά στριμωγμένου «Pendula» και του πολύκορμου «Umbraculifera» (ιαπωνικά 多形松, Tagyoushou, μερικές φορές γράφεται ως «Tanyosho»).<br /><br />The Japanese Red Pine (also called "Korean Red Pine") (Pinus densiflora) has a home range that includes Japan, Korea, northeastern China (Heilongjiang, Jilin, Liaoning, Shandong) and the extreme southeast of Russia (southern Primorsky Krai). This pine has become a popular ornamental and has several cultivars, but in the winter it becomes yellowish. The height of this tree is 20–35 m. The Japanese red pine prefers full sun on well-drained, slightly acidic soil.</p> </div> <div>The leaves are needle-like, 8–12 cm long, with two per fascicle. The cones are 4–7 cm long. It is closely related to Scots Pine, differing in the longer, slenderer leaves which are mid green without the glaucous-blue tone of Scots Pine.</div> <div>In Japan it is known as Akamatsu (赤松 literally "red pine"?) and Mematsu. It is widely cultivated in Japan both for timber production and as an ornamental tree, and plays an important part in the classic Japanese garden. Numerous cultivars have been selected, including the variegated semi-dwarf 'Oculus Draconis', the pendulous, often contorted 'Pendula' and the multi-trunked 'Umbraculifera' (Japanese 多形松,Tagyoushou, sometimes spelled as 'Tanyosho').</div> <div><strong><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Japanese_Red_Pine/" target="_blank" rel="noreferrer noopener">http://en.wikipedia.org/wiki/Japanese_Red_Pine</a><br /></strong></div> <table cellspacing="0" cellpadding="0" border="1"> <tbody> <tr> <td colspan="2" width="100%" valign="top"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Instructions</strong></span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Propagation:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">Seeds</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Pretreat:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">soak in water for 24  hours</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Stratification:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">1 month in moist sowing mix at 2-5 ° C refrigerator</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">all year round</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Depth:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">1 cm</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Sowing Mix:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">Coir or sowing mix + sand or perlite</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Germination temperature:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">min. 20 ° C</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Location:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">bright + keep constantly moist not wet</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Germination Time:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">until it germinates </span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong>Watering:</strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><span style="color: #008000;">Water regularly during the growing season</span></p> </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> <p><span style="color: #008000;"><strong> </strong></span></p> </td> <td valign="top"> <p><br /><span style="color: #008000;"><em>Copyright © 2012 Seeds Gallery - Saatgut Galerie - Galerija semena. </em><em>All Rights Reserved</em></span></p> </td> </tr> </tbody> </table> <p>Δεν απαιτείται ψύξη των σπόρων για αφύπνιση.<br />Φυτέψτε τους σπόρους σε κομπόστα καλής ποιότητας με καλή αποστράγγιση, 30 χιλιοστά κάτω από την επιφάνεια.<br />Πιέστε το χώμα ελαφρά.<br />Διατηρείστε το χώμα υγρό, αλλά όχι πολύ βρεγμένο, διότι διαφορετικά οι σπόροι θα σαπίσουν.</p> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

T 8 (5 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι σπανακιού Λιβάνου Giant of Bertoua (Corchorus olitorius)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για ένα πακέτο 10 σπόρων.</strong></span></h2> <p>Το Mloukhiyeh ή το λιβανέζικο σπανάκι είναι μέλος της οικογένειας της μολόχας (Malvaceae). Το Corchorus olitorius χρησιμοποιείται στην παραδοσιακή μαγειρική στον Λίβανο και την Αίγυπτο και ουσιαστικά δεν καλλιεργείται εκτός αυτών των χωρών.</p> <p>Είναι ένα ταχέως και ψηλό αναπτυσσόμενο διετές έως βραχύβιο πολυετές φυτό με σκούρα πράσινα φύλλα που είναι πολύ νόστιμα με μια τυπικά ήπια γεύση. Τα φύλλα χρησιμοποιούνται μαγειρεμένα σε σούπες και πολλά άλλα εθνικά πιάτα.</p> <p>130 (200) cm, το Mloukhiyeh, το Moulukhieh ή το Mulukhiye είναι ένα άγνωστο λαχανικό στον δυτικό κόσμο. Τα σκούρα πράσινα φύλλα σε ψηλούς μίσχους έχουν υφή και γεύση σαν σπανάκι.</p> <p>Μόλις τα φυτά είναι αρκετά δυνατά, τα φύλλα μπορούν να μαζευτούν μέχρι το φθινόπωρο. Για κάθε πλούσιο, καλά στραγγιζόμενο έδαφος σε ηλιόλουστη θέση. Καλλιεργείται καλύτερα ως ετήσιο. Σπείρετε κάτω από ζεστό γυαλί την άνοιξη σε θερμοκρασία τουλάχιστον 25°C και μεταφυτέψτε τα σπορόφυτα στον ανοιχτό κήπο τέλος της άνοιξης.</p>

VE 180 (10 S)

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Σπόροι Χαμαίρωπας Χαμηλός(Chamaerops humilis)</strong></span></h2> <h2><span style="color:#ff0000;font-size:14pt;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 3 σπόροι.</strong></span></h2> <p>Ο Chamaerops Humilis, γνωστός με την ελληνική του ονομασία ως Χαμαίρωπας χαμηλός, είναι νανοειδές φοινικοειδές της δυτικής λεκάνης της Μεσογείου. Φύεται κυρίως σε βραχώδη τοπία, και η περιοχή εξάπλωσης του ξεκινάει από τα Όρη του Άτλαντα στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στην Τυνησία και συνεχίζει στην Ευρώπη, όπου και φύεται στη Μάλτα, στην Ιταλία (Σικελία), στο Γιβραλτάρ, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, και τέλος στη νότια Γαλλία.</p> <p>Είναι ο μοναδικός φοίνικας στον κόσμο που φύεται μέχρι και σε αρκετά μεγάλο βόρειο γεωγραφικό πλάτος, όπως για παράδειγμα στην τοποθεσία "Hyeres Les Palmiers" στη νότια μεσογειακή ακτογραμμή της Γαλλίας με Γ.Π. 43o 07' N' και στο νησί "Capraia" της Ιταλίας με Γ.Π. 43ο 04' Ν'.</p> <p>Χαρακτηριστικά</p> <p>Έχει πράσινα προς ελαφρώς ασημοπράσινα φύλλα, με αγκαθωτούς μίσχους που καταλήγουν σε βενταλοειδούς ανάπτυξης φυλλάρια. Ο κορμός του είναι ελαφρώς τριχωτός και παράγει κίτρινα άνθη το καλοκαίρι και καφέ χρώματος καρπούς το φθινόπωρο. Αναπτύσσεται σε ξηρά εδάφη με αλκαλικό pH εδάφους, και έχει μεγάλες απαιτήσεις σε ήλιο αλλά και σε νερό.</p> <p><strong>Αντέχει σε χαμηλές θερμοκρασίες έως και -20οC, αλλά παρ'όλα αυτά απαιτεί την προστασία του από ισχυρούς παγετούς.</strong> Φτάνει το ύψος των τριών μέτρων μόνο και αναπτύσσεται αργά. Φύεται με την ανάπτυξη εκ του κεντρικού φυτού περιφερειακών φυτών-παραφυάδων. Είναι κατάλληλο για φυτεύσεις μεμονωμένα, σε ομάδες, σε βραχόκηπους και σε παραθαλάσσιες περιοχές, ενώ ο πολλαπλασιασμός του φυτού γίνεται με σπόρους.</p> <p><strong>Οι νέοι μπουμπούκια φύλλων είναι βρώσιμα. Παρασκευάζονται και χρησιμοποιούνται ως λαχανικά.</strong></p> <p><strong>Ο καρπός αυτών των δέντρων είναι βρώσιμος, γλυκός και νόστιμος.</strong></p>

PS 9 (3 S)

5/ 5

<h2><strong>Τέλειοι φρούτου του πάθους σπόροι (Passiflora popenovii)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 3 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Η σπάνια Passiflora popenovii δίνει ίσως τον πιο νόστιμο καρπό από όλα τα είδη Passiflora. Η διαφανής και πολύ ζουμερή σάρκα μέσα στο απαλό κέλυφος του λαμπερού κίτρινου φρούτου είναι εξαιρετικά γλυκιά και έχει εξαιρετική, εξωτική και αρωματική γεύση.</p> <p>Προέρχεται από τα τροπικά δάση της Κολομβίας και του Ισημερινού μεταξύ 500 και 1900 m (1600 και 6200 πόδια), αλλά πιστεύεται ότι έχει εξαφανιστεί στη φύση και καλλιεργείται μόνο τοπικά. Θα προσαρμοστεί εύκολα στην ανάπτυξη σε ένα ευρύ φάσμα κλιματικών συνθηκών.</p> <p>Πιστεύουμε ότι το Perfect Passionfruit έχει τη δυνατότητα να γίνει πολύ πιο δημοφιλές από το Passiflora edulis ή το Passiflora ligularis, που είναι κοινά στις αγορές φρούτων σε όλο τον κόσμο.</p> <p><strong>Ανθεκτικό στο κρύο έως -6C</strong></p>

V 210 (3 S)

5/ 5

<div id="idTab1" class="rte"> <h2><span style="font-size: 14pt;"><strong>Broussonetia papyrifera σπόροι – Μπονσάι</strong></span></h2> <h2><span style="color: #ff0000; font-size: 14pt;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Η Broussonetia papyrifera είναι ένα δέντρο ενδημικό της Ιαπωνίας και της Ταιβάν, το οποίο εισήχθη σε πολλές άλλες περιοχές του κόσμου, ήδη από την αρχαιότητα. Επειδή για την παραγωγή βιώσιμων σπόρων απαιτούνται αρσενικά και θηλυκά δέντρα, εκεί που εισήχθησαν μόνο αρσενικά οι πληθυσμοί του φυτού έμειναν υπό έλεγχο. Το αντίθετο όμως συνέβη στις περισσότερες περιπτώσεις, ό,που αυτό επιλέχθηκε για την εύρωστη ανάπτυξή του και την μη ανάγκη φροντίδας.</p> <p>Τα όμορφα φύλλα της Broussonetia papyrifera είναι βελούδινα, και λευκά απ΄ την κάτω πλευρά, ενώ διακρίνονται από μια αξιοπρόσεκτη ποικιλομορφία. Το δέντρο αυτό αποτελεί την κύρια πηγή φυτικής ίνας για την παραγωγή του παραδοσιακού υφάσματος των Πολυνησίων (tapa cloth), καθώς και άριστης ποιότητας αδιάσταλτου γιαπωνέζικου χαρτιού.</p> </div>

T 55

5/ 5

<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> <h2><span style="font-size: 14pt;"><strong>Σπόροι Δάφνη (φυτό) (Laurus nobilis)</strong></span></h2> <h2><span style="color: #ff0000; font-size: 14pt;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 100 (75g) σπόρους.</strong></span></h2> <p><strong>Συλλέγουμε προσωπικά σπόρους κάθε χρόνο στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Τα μητρικά φυτά αντέχουν επίσης θερμοκρασίες -17 βαθμούς Κελσίου.</strong></p> <p>Η δάφνη (επιστ.: Δάφνη η ευγενής, Laurus nobilis) είναι ένα αρωματικό φυτό της οικογένειας των Δαφνοειδών. Ανήκει στο γένος Δάφνη. Στην Ελλάδα απαντάται και αυτοφυής. Επίσης, στον ελληνικό χώρο καλλιεργείται και η δάφνη του Απόλλωνα, γνωστή με τα λαϊκά ονόματα βαγιά, δάφνη, δαφνολιά και φυλλάδα. Δεν είναι γνωστή η ετήσια παγκόσμια κατανάλωση φύλλων δάφνης. Μόνο στην Ελλάδα εξάγονται περί τους 200 τόνους ετησίως.</p> <p><strong>Περιγραφή</strong></p> <p>Είναι θάμνος ή μικρό δέντρο. Τα φύλλα του είναι εναλλασσόμενα, ακέραια, λογχοειδή, βαθυπράσινα με μικρό μίσχο και με ελαφρά κυματοειδή μορφή. Η οσμή τους είναι αρωματική και η γεύση τους είναι λίγο πικρή. Τα άνθη βγαίνουν το Μάρτιο με Απρίλιο. Ο καρπός είναι δρύπη με σαρκώδες περικάρπιο και μεγάλο σπέρμα. Το χρώμα του είναι κυανόμαυρο ή μαύρο όταν ωριμάσει, σχήμα ωοειδές και μέγεθος μικρής ελιάς. Από τους καρπούς παράγεται το δαφνέλαιο, που έχει μορφή αλοιφής και στη συνηθισμένη θερμοκρασία είναι πράσινο.</p> <p><strong>Πολλαπλασιασμός</strong></p> <p>Το φυτό ευδοκιμεί σε ασβεστολιθικά και καλά αρδευόμενα εδάφη. Ο πολλαπλασιασμός του γίνεται με σπέρματα , τα οποία σπέρνονται σε σπορεία. Έπειτα από 3-4 μήνες τα φυτεύουν στο έδαφος και όταν αναπτυχθούν αρκετά τότε μεταφυτεύονται στην οριστική τους θέση. Εκτός αυτού, η δάφνη πολλαπλασιάζεται και με μοσχεύματα όπως και με παραφυάδες.</p> <p><strong>Χρήσεις</strong></p> <p>Τα φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται ως άρτυμα στη μαγειρική (νοστιμίζει φαγητά όπως τα όσπρια) και στη συσκευασία ξηρών καρπών, όπως σύκα ή σταφίδες. Το αιθέριο έλαιο που έχουν τα φύλλα και οι καρποί (δαφνέλαιο) χρησιμοποιείται για την παρασκευή εντομοκτόνων και παρασιτοκτόνων. Ένα αραιό αφέψημα από αυτά χρησιμοποιείται ως παρασιτοκτόνο οργανισμών που παρασιτούν σε άλογα.</p> <p><strong>Ιστορικά στοιχεία</strong></p> <p>Στην Ελλάδα η δάφνη ήταν γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια και γίνεται μνεία γι' αυτήν στον Όμηρο. Ήταν ιερό δέντρο, αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα. Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων. Έτσι, ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή. Στην αρχαιότητα ήταν επίσης γνωστές οι θεραπευτικές της ιδιότητες.</p> <h2>How to Germinate Bay Leaf Seeds</h2> <p><span>Commonly used in cooking and herbal treatments, bay leaves come from the bay laurel (Laurus nobilis) tree, which grows in U.S. Department of Agriculture hardiness zones 8 through 10. Attempting to grow bay laurel trees from seed can sometimes be frustrating as the seeds typically have a long germination period and may begin rotting before germination begins. It is possible to germinate bay laurel seeds, though it is recommended that you attempt to germinate multiple seeds at once to allow for germination failure and rotting in some of the seeds.</span></p> <p><strong>Soak the bay laurel seeds in warm water for 24 hours.</strong></p> <p><strong>2</strong></p> <p>Prepare a seed tray with a layer of starting soil. The soil should be moist but not saturated and there should be no standing water present in the tray.</p> <p><strong>3</strong></p> <p>Spread the seeds out over the tray, pressing them lightly into the moistened soil. The seeds should be approximately two inches apart to allow them room to spread out once they begin developing roots and shoots.</p> <p><strong>4</strong></p> <p>Cover the seeds with a thin layer of compost, mulch or horticultural sand. Spray the contents of the tray lightly with warm water to dampen the seed covering. As with the initial moistening of the soil, you only want to dampen the covering and not saturate it.</p> <p><strong>5</strong></p> <p>Place the seed tray in an area where it will receive up to eight hours of sunlight per day and will maintain a temperature of about 70 degrees Fahrenheit.</p> <p><strong>6</strong></p> <p>Moisten the seed tray as needed. You want the soil and the seed covering to remain moist, though being slightly on the dry side will not harm the seeds. It is better for the seeds to germinate in an environment that is only slightly moist than one that is saturated since the latter condition encourages rotting.</p> <p><strong>7</strong></p> <p>Check the progress of the seeds weekly. It may take as few as 10 days or as long as six months for the bay laurel seeds to begin germinating. If you notice any seeds that have begun to rot, remove them from the tray.</p> <p><strong>8</strong></p> <p>Transplant germinated seeds to pots or to a prepared location outdoors once leaves begin to appear.</p> <p><strong>Tip</strong></p> <p>Bay laurel trees can grow as tall as 40 feet outdoors but can also be trained to grow in a pot through regular pruning. Many growers prune even outdoor trees to keep them around 10 feet tall for easy harvesting of leaves.</p> <p><strong>Warning</strong></p> <p>Bay leaves can have sharp edges and may cause mouth or throat injuries if chopped and put into food. Leaves used in cooking should be whole or contained in packets made of cheesecloth or other materials so that they can be removed before serving.</p> <p> <script type="text/javascript"></script> </p>

MHS 83 (50g)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι κάκτου Pachycereus hollianus 'Blanco'</strong></h2> <h2><span style="color: #fc0000;"><strong>Τιμή για συσκευασία 5 σπόρων.</strong></span></h2> <p>Ψηλός, συρρικνωμένος, κιονοειδής κάκτος που θα φτάσει περίπου τα 6 μέτρα ύψος. Είναι χαρακτηριστικό για τις μεξικανικές πολιτείες Oaxaca και Puebla, όπου αναπτύσσεται σε ξηρά φυλλοβόλα δάση και ξηρούς θάμνους, σε υψόμετρα μεταξύ 1500 και 1800 m.</p> <p>Τα πράσινα κλαδιά του είναι έντονα οπλισμένα με αγκάθια που αρχικά είναι κόκκινα αλλά γίνονται γκρίζα ή μαύρα με την ηλικία. Τα μεγάλα λευκά άνθη του ανοίγουν κατά τη διάρκεια της ημέρας, ακολουθούμενα από σκούρο μωβ, βρώσιμους καρπούς με λευκό πολτό.</p> <p>Ο Pachicereus hollianus θα ευδοκιμήσει σε ζεστά, ξηρά κλίματα και μπορεί να ανεχθεί ήπιους παγετούς όταν εγκατασταθεί.</p>

CT 21 (5 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι Αζιμίνα Pawpaw (Asimina triloba)</strong></h2> <h2><span style="color: #fe0000;"><strong>Τιμή για ένα πακέτο 3 σπόρων. </strong></span></h2> <p><strong>Είναι απόλυτα χειμωνιάτικο και αντέχει σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν έως -25 ° C.</strong></p> <p>Ένα ιδανικό φυτό για τα γεωγραφικά πλάτη μας – η αργά αναπτυσσόμενη και πλήρως ανθεκτική στο κρύο Αζιμίνα «Η ινδική μπανάνα» όπως οι Καναδοί αποκαλούν το φυτό. Η καταγωγή του είναι από την ανατολική Βόρεια Αμερική μέχρι πολύ ψηλά στον Καναδά. Στη φύση, το φυλλοβόλο δέντρο με τα φρούτα που μοιάζουν με λουκάνικο ή με μπανάνα είναι περίπου 2-5 μέτρα ψηλό. Η Asimina συχνά αναπτύσσεται με πολλές κόμες, με πυραμιδική ανάπτυξη και λεπτά, μεγάλα μέχρι 30 cm μακριά φύλλα που γίνονται χρυσοκίτρινα το φθινόπωρο.</p> <p>Οι σπόροι βλασταίνουν πολύ εύκολα, αν και χρειάζεται χρόνος, και εφόσον δεν έχουν στεγνώσει τελείως και έχουν περάσει από μια διαδικασία στρωματοποίησης (κρύο μεταξύ 3º και 6º) για 90 έως 120 ημέρες. Μόλις φυτευτούν οι σπόροι, θα φυτρώσουν μετά από τρεις μήνες, γιατί πριν φυτρώσουν εξωτερικά δημιουργούν το ριζικό σύστημα υπόγεια.</p>

V 48 (3 s)